Το όνομά του σύντομα θα βρίσκεται μαζί μ’ αυτό της θρυλικής Gladys Knight και η μουσική του θα διανθίζει το soundtrack της ταινίας Coming to America 2 με τον Έντι Μέρφι. Ωστόσο, ο Kύπριος συνθέτης και μουσικός παραγωγός, γνωστός ως NicotheOwl, δεν θέλησε να μιλήσει μόνο για την κορυφή, αλλά και για τις δύσκολες στιγμές που τον σημάδεψαν, επιβεβαιώνοντας πως ακόμα και οι λαμπεροί δρόμοι είναι πολλές φορές στρωμένοι με αγκάθια.

Η σχέση του Νικόλα Φαρμακαλίδη με τη μουσική, θα ξεκινούσε όπως πολλών μικρών παιδιών: σε ένα ωδείο, στα 5 του χρόνια με δασκάλα τη Θέτιδα Δαλίτου. «Έκανα κλασικό πιάνο, θεωρία και αρμονία μέχρι και τα 18 μου χρόνια», θυμάται σήμερα για να τονίσει πως η γνωριμία του με τον Γιάννο Σαββίδη, πριν τις σπουδές του στο Berklee College of Music, ήταν αυτή που του άνοιξε τον δρόμο για την τζαζ. 

Στο Berklee η πορεία ήταν προδιαγεγραμμένη. «Γνώρισα υπέροχους, ταλαντούχους ανθρώπους. Την πρώτη μου ηχογράφηση την έκανα με τον πιανίστα Romain Collin, με τον οποίο η συνεργασία μας συνεχίζεται. Θυμάμαι δεν είχα υπολογιστή για να ηχογραφήσω. Δανείστηκα. Δεν ήξερα ούτε καν τη διαδικασία, αλλά με ένα μαγικό τρόπο, όταν έχεις αίσθηση της μουσικής, όλα είναι δυνατά. Το άλμπουμ που κάναμε τότε, πέτυχε και επαγγελματικά μου έδωσε ώθηση. Ήταν η πρώτη μου δουλειά ουσιαστικά, ως παραγωγός τζαζ, στη Βοστόνη».

Ο Νικόλας θα ζούσε το αμερικανικό όνειρο με ένα τηλεφώνημα που ήρθε σε μια ανύποπτη στιγμή για να του αλλάξει τη ζωή. «Το 2005 με προσέγγισε μια ιαπωνική εταιρεία παραγωγής. Μου πρότειναν να συνεργαστώ με μια καλλιτέχνη, ένα ανερχόμενο ταλέντο, την ερμηνεύτρια και συνθέτρια ΑΙΚΑ. Ταξίδεψα έτσι από το Βοστόνη στη Νέα Υόρκη, όπου ηχογραφήσαμε τρία δοκιμαστικά τραγούδια. Αυτό ήταν. Η ΑΙΚΑ υπέγραψε συμβόλαιο με την EMI και εγώ βρέθηκα να επιμελούμαι όλο το άλμπουμ ως παραγωγός. Ένα άλμπουμ που σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση των charts στην Ιαπωνία. Η ΑΙΚΑ μου ζήτησε να ταξιδέψω τότε στη χώρα της, ως διευθυντής της μουσικής περιοδείας της, ώστε να προωθήσουμε μαζί το άλμπουμ».

Η Ιαπωνία ήταν ένα πολιτισμικό σοκ για τον Νικόλα. «Δεν ξέρω αν έχεις δει την ταινία “Χαμένοι στη μετάφραση”. Έτσι ένιωθα. Eίναι μια πανέμορφη χώρα παρόλα αυτά. Ταξιδέψαμε σε όλες τις μεγαλουπόλεις με την AIKA και ζήσαμε καταπληκτικές στιγμές. Ο κόσμος αποθέωνε τη μουσική μας. Περπατούσα, θυμάμαι χαρακτηριστικά, ένα πρωί σε μια από τις πλέον πολυσύχναστες περιοχές του Τόκυο, τη Σιμπούγια. Σε μια μεγάλη οθόνη, ένα βιντεοκλίπ της AIKA έπαιζε ασταμάτητα. Ήταν υπέροχο συναίσθημα αυτό που ένιωσα. Είχα συνθέσει το νούμερο 1 άλμπουμ!».

Τότε ήταν που πίστεψε πως βρέθηκε στην κορυφή. Πως ήταν ο καλύτερος παραγωγός. «Όλα ήταν πλάνη…».  
Μετά την ΑΙΚΑ, ο Νικόλας Φαρμακαλίδης έμεινε άνεργος για 2 χρόνια. Καλλιτέχνες από την Ιαπωνία δίσταζαν να τον προσεγγίσουν, λόγω γλώσσας. Η επικοινωνία ήταν δύσκολη. Δεν συνηθίζουν εξάλλου να συνεργάζονται με άτομα που δεν γνωρίζουν. Δεν τα εμπιστεύονται. Και στην Αμερική, δεν καίγονταν ιδιαίτερα αν πέτυχες νούμερο 1 άλμπουμ στην Ασία. Οι πόρτες για τον Νικόλα είχαν κλείσει. «Το 2007 έπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Βρέθηκα στον πάτο. Σταμάτησα να γράφω μουσική. Είχα πολλά μέσα μου, αλλά ήταν αδύνατο να γράψω, να εκφραστώ μουσικά και προσωπικά. Απομονώθηκα και εθίστηκα στα μυοχαλαρωτικά και καταπραϋντικά. Κανείς δεν ένιωθε τι πόνο αντιμετώπιζα. Μόνο αν έχεις περάσει κάτι τέτοιο, μπορείς πραγματικά να κατανοήσεις. Καιγόταν η ψυχή μου και ήμουν ολομόναχος.
Κάποια στιγμή αντιλήφθηκα ότι τα φάρμακα οδηγούσαν σε βαθύ αδιέξοδο. Μια μέρα τα πέταξα, θέλοντας να αντιμετωπίσω την κατάθλιψή μου. Η κατάστασή μου όμως επιδεινώθηκε από τα συμπτώματα στέρησης. Ευτυχώς, ένας θείος μου, ο γιατρός Μιχάλης Χατζηγαβριήλ, αντιλήφθηκε τι μου συνέβαινε. Ήταν αυτός που με έπιασε απ’ το χέρι και με οδήγησε βήμα βήμα από το σκοτάδι στο φως. Στην κυριολεξία. Αρχικά μιλούσαμε στο skype, μου θυμίζει τα πιο απλά πράγματα, τις πιο μικρές χαρές, για να μη “χαθώ” και με έπεισε να επιστρέψω στην Κύπρο, για λίγους μήνες ανάρρωσης».

Μέσα στην κατάθλιψή του, ο Νικόλας κατάφερε να γράψει ένα κομμάτι με τη σύντροφό του πλέον AIKA. Το ονόμασε «Path of Independence». Ήταν ένα τραγούδι που αποκάλυπτε για τον ψυχολογικό αγώνα που έδινε. «Μια γλυκιά μπαλάντα, τίποτα παραπάνω, αλλά λυρικά αληθινή. Αφορούσε την πορεία προς το φως μέσα από μια δύσκολη περίοδο της ζωής».

Όταν άκουσε το τραγούδι η ΑΙΚΑ αποφάσισε να το στείλει στην αδελφή της, επίσης γνωστή τραγουδίστρια στην Ιαπωνία, την Αγιάκα Χιραχάρα. Το λάτρεψε και τους ζήτησε να το κυκλοφορήσει. Πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα. «Έπιασε κορυφή. Η Αγιάκα μου ζήτησε να αναλάβω καλλιτεχνικός διευθυντής για τις τουρνέ της. Ήταν και το οριστικό τέλος της κατάθλιψης. Την ακολούθησα σε μια μεγάλη επιτυχία, με 200 χιλιάδες εισιτήρια το χρόνο, από το 2010 μέχρι το 2017».

Ο Νικόλας τότε ζούσε σε δύο ηπείρους ταυτόχρονα. Το 2010 μετακόμισε στο Λος Αντζελες από τη Βοστόνη και εκεί δημιούργησε το στούντιο ηχογράφησής του. Για επτά χρόνια, διέμενε 8 μήνες στην Ιαπωνία και τέσσερις στην πόλη των Αγγέλων. Κάποια στιγμή σε μια τουρνέ ο Μάρτι Φρίντμαν από τους Megadeth (13 φορές υποψήφιος για Γκράμι) τον  προσέγγισε μετά από μια συναυλία. «Μου ζήτησε να συνεργαστούμε. Η χημεία ήταν φοβερή και το αποτέλεσμα συγκλονιστικό. Ξέσπασα δημιουργικά. Κάναμε μαζί 9 άλμπουμ. Ένα από αυτά μπήκε στο αμερικανικό Τop Τen. Ήταν μια μεγάλη επιτυχία για μένα».

Ο Νικόλας Φαρμακαλίδης θριάμβευσε στην ασιατική μουσική σκηνή για μια δεκαετία ως ένας απ’ τους καλύτερους παραγωγούς. Παρόλα αυτά το όνομά του συνδέθηκε αποκλειστικά με τη γιαπωνέζικη ποπ και δεν υπήρχε ενδιαφέρον από την αμερικανική ή βρετανική μουσική σκηνή. Αποφασίζει τότε πως πρέπει να αποσυνδεθεί.

«Σταμάτησα τις τουρνέ και ηχογραφήσεις και επέστρεψα στις ΗΠΑ. Ήμουν αποφασισμένος να δημιουργήσω μια νέα ταυτότητα». Μετακομίζει στο Λος Άντζελες. «Είναι ιδανικό για να πετύχεις αυτό τον στόχο, είναι μια υπέροχη πόλη που αναπνέει δημιουργία. Η πλειονότητα όσων ζουν εκεί ασχολούνται με την ψυχαγωγία. Υπάρχει φοβερή δυναμική, πάθος, φλόγα ανεξίτηλη. Όλοι προσπαθούν για το τραγούδι που θα ξεχωρίσει, δουλεύουμε σκληρά και αυτό είναι φοβερό κίνητρο. Πέρασα ατέλειωτες ώρες στο στούντιο με τους καλύτερους συνθέτες και στιχουργούς, κτίζοντας συνεργασίες. Σε δύο χρόνια, έγραψα σχεδόν 600 τραγούδια. Δημιούργησα τον αμερικανικό μου ήχο, το μοναδικό, δικό μου μουσικό στοιχείο».

 

Κατάφερε έτσι να συστηθεί ξανά στο κοινό, αυτή τη φορά με μια νέα ταυτότητα, όχι μόνο μέσα από τις μουσικές συνθέσεις του, αλλά και με το νέο του όνομα. Ήταν πια ο NicotheOwl. Και γιατί κουκουβάγια; Όπως λέει η σχέση του με το «το νυχτοπούλι της σοφίας, αυτό το ρομαντικά μυστήριο αρπακτικό, είναι πολύ προσωπική. Έχω τατουάζ με κουκουβάγιες στα χέρια μου και αγάλματα με κουκουβάγιες στο στούντιο ηχογράφησης. Όλα ξεκίνησαν από έναν ερμηνευτή, ο οποίος αστειευόμενος, άρχισε να μου φωνάζει “Κουκουβάγια”. Αυτό ήταν, κόλλησε». Τότε ήταν που άνθρωποι του χώρου και ο κόσμος άρχισε να προσέχει ακόμη περισσότερο τον προσωπικό μουσικό του ήχο και να διερωτάται “ποιος είναι αυτός ο NicotheOwl”. Κατά κάποιο τρόπο, η Κουκουβάγια τον βοήθησε να απαλλαγεί από την ταμπέλα ή καλύτερα την ταυτότητα του μουσικού παραγωγού J-pop.

«Άρχισα τότε συνεργασία με Αμερικανούς και Βρετανούς καλλιτέχνες. Με τους Τhe Weeknd και Julia Michaels αλλά και πρόσφατα τη Βρετανίδα ποπ σταρ Cheryl Llouyd που μου έδωσε και το πρώτο μου Τop Τen single στα βρετανικά chart, το MIA. Ξεχωριστή ήταν και η συνεργασία μου με τη Γερμανίδα ποπ σούπερσταρ Lena, όπου βρεθήκαμε στο νούμερο 2 άλμπουμ στα γερμανικά charts, όπως και με το soundtrack της τεράστιας κινηματογραφικής ταινίας X-men Dark Phoenix. Συμμετείχα σε πολλές μεγάλες παραγωγές όπως το Baywatch, Zoolander 2, Whiskey Tango Foxtrot και τώρα το Coming to America 2, στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Έντι Μέρφι. Eίμαι περήφανος για το κομμάτι που ερμηνεύει η βασίλισσα της soul Gladys Νight, ένας πραγματικός θρύλος».

Ο… Κουκουβάγιας δεν τα πάει άσχημα και στην Latin μουσική σκηνή. Το τραγούδι του με την ποπσταρ ISRA έγινε νούμερο 1 σε Κολομβία και Βενεζουέλα. Τώρα συνεργάζεται με τη Latin ποπ-σταρ Sharlene.

«Πέρασα δύσκολες στιγμές, αλλά κάτι έμενε πάντα σταθερό. Λατρεύω τη δουλειά μου και τους ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονται γύρω μου. Τους εμπιστεύομαι. Δημιουργούμε καθημερινά. Δεν υπάρχουν επικεφαλής, παραγωγικοί και μη. Όλοι είναι μέντορες και συνεργάτες. Μαθαίνω συνεχώς από αυτούς. Η σύζυγός μου ΑΙΚΑ είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσα να ζητήσω από τη ζωή. Αποκτήσαμε μαζί δυο υπέροχα παιδιά. Νιώθω απερίγραπτη ευτυχία. Ευλογία, αδερφέ».

ctsindas@yahoo.co.uk

Φιλgood, τεύχος 251.