Μια παλιά συνάντηση με την «βασίλισσα της νύχτας» στο σπίτι της, στο Καλλιμάρμαρο, με αφορμή την εκρηκτική τηλεοπτική επανεμφάνισή της σε γνωστό show.

«Έχω συνηθίσει πια να με λένε “βασίλισσα της νύχτας”, δεν είναι τίποτα για μένα, τόσα χρόνια μου το λένε, από 16 ετών. Μου κάνει εντύπωση πάντως που έχω τόσους θαυμαστές νεαρούς σε ηλικία – με χαϊδεύουν, μου λένε όμορφα λόγια, έχουμε καταπληκτική σχέση. Αυτό με αναπτερώνει, μου δίνει δύναμη, με κάνει να λέω στον εαυτό μου: “Ζωζώ, τώρα η καριέρα σου έχει περάσει και σε μία άλλη γενιά”. Κι αυτό σημαίνει διαχρονικότητα. Δε λέω, και παλιότερα με θαυμάζανε, αλλά όχι τόσο πολύ. Αυτό που βιώνω τα τελευταία χρόνια έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Το απολαμβάνω! Γίνεται χαμός».

«Έχω ζήσει πολύ ωραίες εποχές! Νομίζω πως δίκαια κάποιος θα μπορούσε να με χαρακτηρίσει μύθο. Γιατί έχω γράψει ιστορία. Από παιδί ακόμη, επτά ετών, είμαι στο τραγούδι, στο χορό, στην πρόζα, αργότερα στα νυχτερινά μαγαζιά, στις κινηματογραφικές  ταινίες, ανάμεσα στους θαυμαστάς, στο κοινό που τόσο μ’ αγάπησε – μια ζωή! Δεν θυμάμαι να έπαιξα ποτέ με κούκλες ή με άλλα κοριτσάκια της ηλικίας μου – δεν ήξερα τι πάει να πει κουτσό και κρυφτό. Δεν με πείραζε όμως. Για μένα το καλύτερό μου παιχνίδι ήταν η σκηνή, τα “μπράβο” των θεατών, το χειροκρότημα του κοινού – δε νιώθω να στερήθηκα κάτι, ίσως λόγω των γονιών μου και της ζεστασιάς που εισέπραττα από αυτούς, ακόμη και μέχρι το τέλος της ζωής τους. Καταλάβαιναν κι εκείνοι πως ήμουν γεννημένη για το θέατρο! Και με στήριξαν».

«Δεν είμαι η σταρ που το παίζω σταρ. Είμαι αυθεντική, είμαι αληθινή. Σταρ είμαι, όμως, μόνο στη δουλειά μου. Στην καθημερινότητά μου είμαι ένας κανονικός καθημερινός άνθρωπος. Τα διαχωρίζω. Άλλο η Ζωζώ στο σπίτι κι άλλο η Ζωζώ στη σκηνή. Απ’ τη στιγμή που ντύνομαι και βάζω την κολόνια μου τότε, ναι, είμαι η σταρ Ζωζώ Σαπουντζάκη. Πετάω. Νιώθω άλλος άνθρωπος. Σα να προέρχομαι από άλλο κόσμο. Είμαι μεγάλο ψώνιο με τη δουλειά μου. Δεν το ‘χεις καταλάβει;».

«Κακά τα ψέματα, σταρ με κάνανε και οι επώνυμοι που έρχονταν στα μαγαζιά όπου εμφανιζόμουνα: Ο Ωνάσης, ο Νιάρχος, ο Μπενάκης, ο Βογιατζάκης, ο Τσαλδάρης, ο Σοφοκλής Βενιζέλος, οι κοσμικοί. Όλοι αυτοί λάτρεψαν τη Ζωζώ, γιατί την είδαν ως θεά. Η Ζωζώ τους είχε σε απόσταση, αλλά το σεβάστηκαν. Με θαύμαζαν. Νομίζω πως καμία άλλη δεν έχει πάρει τα δώρα που πήρα εγώ. Ένιωθα θεά. Νιώθω θεά. Πολλοί μου λένε “μα, δεν κουράστηκες;”. Ποτέ! Θέλω να κάνω ακόμη πράγματα, το αγαπώ αυτό που κάνω, το πιστεύω. Άλλοι γερνάνε στα 40 τους, εγώ δεν μεγαλώνω».

«Τα περισσότερα χρήματά μου τα ‘φαγα. Στα ρούχα. Έριχνα άφθονη την κολόνια μου και μύριζε όλη η “Κομπαρσίτα” – δεν μπορώ πουθενά τη φθήνια. Ακόμη και σήμερα, όση κρίση και να ‘χουμε, δεν γίνεται να μη βάλω το άρωμά μου και να μυρίσει ολόκληρη η “Αθηναΐδα”. Προτιμώ να μη φάω, για να αγοράσω κάτι που θέλω για τη δουλειά μου – μία νέα τουαλέτα, ένα καινούργιο ζευγάρι παπούτσια που θα μ’ αρέσουν, οτιδήποτε. Είναι τρόπος ζωής και ευσυνειδησίας απέναντι στο κοινό αυτό, που θέλει να με βλέπει κάθε φορά ολοκαίνουργια. Πήγαινα παλιά στη Ρώμη απλά και μόνο για να πάρω μπότες και να γυρίσω ή στο Παρίσι για να αγοράσω τα φτερά που χρειαζόμουν για τη δουλειά μου. Έδωσα πολλά λεφτά σ’ αυτά! Αλλά ήταν η χαρά μου το να βγαίνω στο “Μετροπόλιταν”, στου “Μπουρνέλη”, στο “Κηποθέατρο”, στο “Άλφα”, έχοντας νέες εμφανίσεις να παρουσιάσω».

«Κάποιες μπορεί να ντύνονταν από βεστιάρειο. Εγώ δεν το ‘κανα ποτέ! Όλα τα ρούχα ήταν δικά μου. Το ταλέντο, ναι, έπαιξε σημαντικό ρόλο στο να χτιστεί ο μύθος μου, αλλά και οι εμφανίσεις μου έπαιξαν άλλο τόσο. Ο κόσμος δεν έλεγε μόνο “πάμε να ακούσουμε τη Ζωζώ”, αλλά και “πάμε να δούμε τι θα φορέσει η Ζωζώ”, – κι αυτό είναι κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Τίποτα δεν άφηνα στην τύχη! Μουσείο ολόκληρο οι τουαλέτες μου, στο σπίτι μου στην Αθήνα, στην Κινέττα, παντού. Δεν το μετάνιωσα. Ευτυχώς που, απ’ τα πρώτα χρόνια που ξεκίνησα να βγάζω καλά λεφτά, είχα τη μητέρα μου, η οποία τα διαχειριζόταν. Αργότερα, αυτό το έκανε ο σύζυγός μου, ο Ανδρέας, ο οποίος ήταν δικηγόρος. Σκέψου πως όταν έφυγε απ’ τη ζωή ο Ανδρέας έρχονταν χαρτιά στο σπίτι και δεν ήξερα καν πως αυτά ήταν λογαριασμοί που έπρεπε να πληρωθούν – τόσο άσχετη ήμουνα».

«Είμαι σύμβολο στην Τέχνη. Γιατί δεν είχα ταλέντο μόνο σε ένα πράγμα. Ήμουνα πολυσύνθετη, ταλαντούχα και στη μουσική και στο τραγούδι και στην πρόζα και στο χορό, παντού – και σε οπερέτες, και σε επιθεωρήσεις και σε μουσικές κωμωδίες, έπαιζα ακορντεόν, χόρευα κλακέτες, ούτε που θυμάμαι πια πόσα έχω κάνει σ’ αυτή τη δουλειά, από μικρό παιδί μέχρι σήμερα. Ακόμη και το δυσκολότερο πράγμα να μου δώσουν να κάνω, θα καθίσω σαν μαθητριούλα μέχρι να το μάθω καλά. Θα χτυπηθώ ένα δύο μήνες μέχρι να βγει τέλειο».

«Νιώθω πολύ ωραία με τον εαυτό μου. Πως μπορώ ακόμη να είμαι ενεργή, να δημιουργώ, να συνεχίζω να λάμπω στη σκηνή και μπροστά στο κοινό. Αυτό επιθυμώ: να είμαι πάντα η βασίλισσα της μέρας και της νύχτας! Είμαι η Ζωζώ! Είμαι η Ζωζώ που αγαπάει ο κόσμος!».

xatzigeorgiou@yahoo.com

Φιλελεύθερα, 25.10.2020.