Το εργαστήρι της στη Λευκωσία και η θάλασσα στη γενέτειρά της τη Λάρνακα, είναι δύο στοιχεία που της έδωσαν ερεθίσματα και αφορμές για μια σειρά έργα που παρουσιάζει στην γκαλερί Κυπριακή Γωνιά.

«Η θάλασσα αντιπροσωπεύει τα όσα άφησα πίσω, τα όσα μου λείπουν, τα όσα με παρηγορούν, την ελπίδα. Είναι η υπενθύμιση της ύπαρξής μου κατά κάποιον τρόπο», λέει.

-Ποιες είναι οι πιο όμορφες αναμνήσεις σου από τη Λάρνακα, τη γενέτειρά σου; Σίγουρα οι αναμνήσεις είναι πολλές και συγκεχυμένες, δύσκολο όμως να ξεχάσω την επαφή με τη θάλασσα, που ήταν από την αρχή μέχρι σήμερα καταλυτική στην εσωτερική μου ισορροπία. Ως παιδί, έφηβη και ενήλικας, το Μακένζι ιδιαίτερα είναι συνδεδεμένο με τις πιο οικείες και αγαπημένες στιγμές.

-Τι σου λείπει σήμερα από εκείνα τα χρόνια; Μου λείπουν οι παιδικές μου φιλίες και η καθημερινή επαφή μαζί τους, η διαρκής χαρά και δίψα για ζωή, η ανεμελιά, η απουσία εμπειρίας, που έκαναν το καθετί να φαντάζει μοναδικό.

-Τι ρόλο παίζει η θάλασσα στη δουλειά σου; Δεν είχα σκοπό να απαθανατίσω τη θάλασσα. Κάθε φορά που τη φωτογραφίζω, για παράδειγμα, νιώθω πως όσο όμορφη και να ’ναι η φωτογραφία δεν μπορεί να αποδώσει την πραγματική ενέργειά της. Παρόλα αυτά, το να προσπαθώ να αποδώσω το φως στο νερό ήταν μια πρόκληση, ήταν απελευθερωτικό επειδή ήξερα εξαρχής πως αποτύγχανα! Απλώς άφηνα ίχνη. Η θάλασσα αντιπροσωπεύει τα όσα άφησα πίσω, τα όσα μου λείπουν, τα όσα με παρηγορούν, την ελπίδα – είναι η υπενθύμιση της ύπαρξής μου κατά κάποιο τρόπο. Γι αυτό αποφάσισα να τη ζωγραφίσω.

-Πιστεύεις ότι η τέχνη είναι ένα μέσο αυτογνωσίας; Για μένα είναι το μοναδικό, επειδή η διαδικασία μέσα από την οποία δημιουργώ είναι τέτοια που συνεχώς ανατρέχω στο παρελθόν, σε γραπτά, εικόνες, ενθύμια, προσπαθώντας να καταλάβω τη ζωή γύρω μου και, μέσα απ’ όλα αυτά, τον ίδιο μου τον εαυτό.

-Το εργαστήρι σου βρίσκεται στην εντός των τειχών Λευκωσία. Η ενέργεια της πόλης μεταφέρεται με κάποιο τρόπο στη ζωγραφική σου; Η παλιά Λευκωσία είναι στην καρδιά μου. Τόσο κοντά όσο και η θάλασσα. Κατ’ ακρίβεια, το εργαστήρι μου εμφανίζεται συχνά σε πίνακες, σαν να ψάχνω ιδανικά το πάντρεμα των δυο χώρων. Διατηρεί τη μαγεία της εποχής και την αισθητική που θα ’θελα για τον τόπο μου.

-Σπούδασες στη Φλωρεντία και τη Μαδρίτη. Τι κρατάς από εκείνα τα χρόνια ως φοιτήτρια σε πόλεις με μεγάλη παράδοση στην τέχνη; Την απόλυτη ομορφιά από τη Φλωρεντία, την απόλυτη ελευθερία από τη Μαδρίτη. Οι αναμνήσεις των εποχών εκείνων είναι αναπόφευκτα συνδεδεμένες με συναισθηματικές καταστάσεις, και έτσι θυμάμαι τα χρόνια στη Φλωρεντία: Ένα συναισθηματικό ρόλερ κόστερ με φόντο γραφικά δρομάκια και οπτικές συγκινήσεις. Η Φλωρεντία, αν και πανέμορφη, ήταν για μένα τότε κάπως αφιλόξενη σε αντίθεση με τη Μαδρίτη, μια πιο χύμα πόλη, ένα πάντρεμα «ευρωπαϊκής» ομορφιάς και λαϊκής διάθεσης που σε έκανε να νιώθεις άνετα. Στη Μαδρίτη ήταν που γνώρισα τη σύγχρονη Τέχνη και άρχισα να σκέφτομαι πέρα από τη ζωγραφική, εκεί γνώρισα άτομα που έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη διαμόρφωση της πορείας μου και του εσωτερικού μου κόσμου… Η μοναξιά συνδυασμένη με τον ενθουσιασμό και την ελευθερία που νιώθει ένας νέος φοιτητής, ιδίως στον τομέα της Τέχνης, είναι πραγματικά μια ώθηση στην ανακάλυψη ενός νέου εαυτού…

-Ποιοι καλλιτέχνες επέδρασαν στο εικαστικό σου έργο; Πάντα θαύμαζα και θαυμάζω ζωγράφους που αναζητούν το φως και το χρώμα, είναι πολλοί. Ξεχωρίζω το κίνημα Nabis (Bonnard, Viuillard), και τον Cezane τελευταία, τα έργα του επιβεβαιώνουν τις αναζητήσεις μου ως ζωγράφου περισσότερο παρά ως καλλιτέχνη γενικότερα. Σαν στρατηγικές με συναρπάζουν καλλιτέχνες διαφορετικών πειθαρχιών, κυρίως φωτογράφων που ασχολούνται με την εξερεύνηση του ιδιωτικού. Ξεχωρίζω τη δουλειά της Nan Goldin και του Richard Bilingham. Aγαπημένος ζωγράφος παραμένει ο Lucian  Freud, ο οποίος συγκλονίζει και συναισθηματικά και τεχνικά με τη ζωγραφική του.

-Πόσο σημαντική είναι η εμπειρία σου να διδάσκεις τέχνη σε παιδιά; Χρησιμοποιώ την εμπειρία μου στη διδασκαλία κυρίως αντλώντας ενέργεια από τα παιδιά, με τα οποία η επικοινωνία είναι αληθινή και αβίαστη, κάνοντάς με να μη χάνω ποτέ επαφή με το παιδί μέσα μου. Κάποτε νιώθω πως δεν έχω κάτι να διδάξω στα παιδιά. Μόνο να είναι ανοιχτά, να αποδέχονται τους άλλους και τον εαυτό τους. Η τέχνη έρχεται μετά.

-Πόσο δύσκολο είναι για μια εικαστικό να βιοπορίζεται από την τέχνη; Ίσως να μην είμαι το καταλληλότερο άτομο για να απαντήσει, είμαι μια καλλιτέχνης αρκετά εσωστρεφής με τη δουλειά μου. Είναι πιστεύω δύσκολο, κυρίως όταν ανησυχείς για την εσωτερικότητα των έργων πιο πολύ από την εμπορευσιμότητά τους. Ζούμε σε μια εποχή υπερκαταναλωτισμού, όπου οι απαιτήσεις πολλαπλασιάστηκαν λόγω προτύπων που υιοθετούμε ανά περιόδους. Αυτό δεν βοηθά στην καλλιέργεια και την εκτίμηση των έργων τέχνης.

  • Έκθεση «The Art of Coming Home», Λάρνακα, Κυπριακή Γωνιά (24621109). Μέχρι 21 Σεπτεμβρίου, Δευτέρα-Παρασκευή 10:00-13:00 και 16:30-18:00, Σάββατο 10:00-13:00. Τηλ. 24 621109.