Μιλώντας στο Σίγμα, την Τρίτη, ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, ρωτήθηκε για τα βιβλία του Δρουσιώτη, με βάση τα οποία κάλεσε την Αρχή κατά της Διαφθοράς να κάνει έρευνα. Το ένα από αυτά αφορά το Κραν Μοντάνα, όπου ο κ. Μαυρογιάννης ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Σε αυτό το βιβλίο υπάρχουν και αναφορές για τον ίδιο προσωπικά. Και γι΄ αυτές τις αναφορές είπε ότι αν υπάρχουν 20 αναφορές στο όνομα του, οι έξι ήταν ακριβείς, μερικές ήταν πράγματα που δεν ήξερε και δύο – τρεις ήταν επιστημονικής φαντασίας. Από τις είκοσι αναφορές μόνο οι έξι ήταν ακριβείς!
Αλλά, ο ίδιος ο κ. Μαυρογιάννης, όπως και ο Νίκος Αναστασιάδης για άλλους λόγους, πιστεύουν ότι η Αρχή κατά της Διαφθοράς, επειδή είμαστε σε προεκλογική περίοδο και βράζουν τα αίματα, δεν πρέπει να ασχοληθεί με τίποτε άλλο παρά μόνο με το περιεχόμενο τριών βιβλίων. Και αναλογικά να το δεις, αν ισχύει η μαρτυρία Μαυρογιάννη ότι στις είκοσι αναφορές οι έξι είναι ακριβείς, σημαίνει ότι η Αρχή κατά της Διαφθοράς θα πρέπει να αφιερωθεί στα επόμενα δυο – τρία χρόνια για να εντοπίσει τι είναι ακριβές και τι επιστημονική φαντασία.
Εκτός αν επιστημονική φαντασία ή πράγματα που δεν ήξερε, υπάρχουν μόνο για όσα αφορούν τον ίδιο προσωπικά. Αλλά, και πάλι οφείλει η Αρχή να τα ξεχωρίσει. Καλά ξεμπερδέματα, δηλαδή. Μετά από χρόνια συζητήσεων συστάθηκε η Αρχή, μπας και βγούμε από το τέλμα της διαφθοράς, αλλά θέλουν όλοι να αφοσιωθεί σε τρία βιβλία κι ας περιμένουν όλες οι άλλες καταγγελίες, που ήδη φτάνουν κοντά της πριν καν ξεκινήσει δουλειά.
Πάντως, τόση διαφήμιση για βιβλία δεν έχει ξαναγίνει στην Κύπρο. Και μάλιστα για βιβλία, που ένας εκ των διαφημιστών, δηλώνει ότι για εκείνα που γνωρίζει μόνο οι έξι από τις είκοσι αναφορές ήταν ακριβείς.
Πάμε ρολόι σε τούτον τον τόπο, όλα πρίμα. Η προεκλογική δε, τι να πεις, πολιτικός πολιτισμός ζηλευτός. Άκουγα χτες έναν εκπρόσωπο του ΔΗΣΥ στην τηλεόραση κι έκανε μαθήματα πολιτισμού σε έναν εκπρόσωπο του ΔΗΚΟ. Αφού του υπέδειξε με υπεροψία κυβερνήτη «εμένα να μην μου κάμνεις μαθήματα πολιτικού πολιτισμού», του εξήγησε: ο κυπριακός λαός θέλει να ξέρει πριν πάει να ψηφίσει ποιες συμφωνίες κάνατε με τον Χριστοδουλίδη. Του έλεγε ο άλλος, μα δεν κάναμε συμφωνίες, αλλά επέμενε αυτός: Ο κυπριακός λαός θέλει να ξέρει το περιεχόμενο των συμφωνιών σας…
Μετά είδα και την επίσημη ανακοίνωση από τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, Δημήτρη Δημητρίου, στο ίδιο πνεύμα υψηλού πολιτικού πολιτισμού. «Ο Νίκος Χριστοδουλίδης οφείλει να δημοσιοποιήσει σήμερα, με ειλικρίνεια και διαφάνεια, όπως διαρκώς επικαλείται, τις κρυφές συμφωνίες», έλεγε. Τι να δημοσιοποιήσει, όμως, όταν υποστηρίζει κι αυτός και τα κόμματα ότι δεν υπάρχουν συμφωνίες. Θα λένε ότι δεν υπάρχουν και θα δημοσιοποιούν το περιεχόμενο; Και κάνουν και μαθήματα: «Οι εκλογές αυτές πρέπει να γίνουν με ανοικτά χαρτιά. Η χώρα δεν μπορεί να σύρεται από μυστικές ατζέντες». Τι ανοιχτά χαρτιά, Δημήτρη μου; Αφού εν ρουλέτα που παίζεται! Όπου κάτσει η μπίλια…
Ο άλλος «πολιτικός πολιτισμός» μας κάνει μαθήματα από τις Βρυξέλλες. Υπήρξε για πρώτη φορά από το 2019, Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η οποία καταδικάζει το μνημόνιο που υπέγραψε η Λιβύη με την Τουρκία για την οριοθέτηση των θαλάσσιων δικαιοδοσιών στη Μεσόγειο Θάλασσα και δικαιώνει την Ελλάδα και την Κύπρο. Για πρώτη φορά, επαναλαμβάνω, παίρνει επίσημη θέση το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και αναφέρει, μάλιστα, ότι το μνημόνιο περιλαμβάνει «παράνομες δραστηριότητες γεώτρησης στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες χωρών, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Κύπρου και της Ελλάδας».
Αυτή η έκθεση, που εγκρίθηκε με τις ψήφους 454 ευρωβουλευτών, καταψηφίστηκε από τον Νιαζί Κιζίλγιουρεκ. Κι όταν το ΔΗΚΟ το επεσήμανε σε ανακοίνωσή του, ο ευρωβουλευτής εξέδωσε ανακοίνωση για να απαντήσει, με την οποία χωρίς να εξηγεί γιατί ψήφισε εναντίον, μιλά ξανά για «λαϊκιστικούς και ρατσιστικούς κύκλους». Όποιος διαφωνεί μαζί του είναι ρατσιστής και λαϊκιστής. Ας πούμε, οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ανήκουν στην ίδια πολιτική ομάδα με τον ίδιο και ψήφισαν υπέρ της έκθεσης, μπορεί να είναι κι αυτοί λαϊκιστές και ρατσιστές.
