Θυμάμαι ακόμα την τελευταία φορά που τα είπαμε εν εκτάσει, πάνε καμιά δεκαριά χρόνια από τότε και πόσο πολύ εκτίμησα το γεγονός ότι ήσουν ειλικρινής και εξομολογητικός, στο πλαίσιο, μάλιστα, μιας συνέντευξης – «η πιο εξομολογητική που έδωσε ποτέ», είχαν πει τότε – κι όχι μιας ιδιωτικής συνομιλίας.
Πάρκαρες στα στενά δρομάκια, κατέβηκες ευδιάθετος, το προηγούμενο βράδυ είχες αποθεωθεί για άλλη μια φορά από τους χιλιάδες θαυμαστές σου, ένα νέο κεφάλαιο είχε ανοίξει στην προσωπική σου ζωή, «ομόρφυνες» μου είπες, «γεράσαμε» σου απάντησα, «…ωριμάσαμε» με διόρθωσες, γελάσαμε… Ευτυχισμένος έδειχνες, τι άλλο να θέλει ένας άντρας από τη ζωή του, σκεφτόμουνα… «Γελάμε περισσότερο, όταν είμαστε ερωτευμένοι», είχε πει ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, «Ψάξε βαθιά, βούτηξε, πολλές φορές η ευτυχία κρύβει ανομολόγητα συναισθήματα», είχε πει η Καρυστιάνη, οπότε εγώ βούτηξα κι εσύ αναδύθηκες. Αφοπλιστικά ειλικρινής.
«…Η αλήθεια είναι πως δεν έχω φίλους. Δεν έκανα καλή διαχείριση στους φίλους μου όλα αυτά τα χρόνια. Ενώ είχα γύρω μου ανθρώπους που μ’ αγαπούσαν… Και τώρα, εκτός από τον άνθρωπο που είναι δίπλα μου, δεν έχω φίλους με τους οποίους θα μπορούσα να μοιραστώ πράγματα. Θα έπρεπε μάλλον να γίνει από δική μου πρωτοβουλία αυτό, αλλά δεν έγινε, δεν το έκτισα… Ζηλεύω τους ανθρώπους που έχουν καλούς φίλους. Έχει άλλο νόημα η ζωή. Δυστυχώς, δεν το έχω αυτό. Και δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που μπορεί να καλύψει αυτό το κενό. Μπορεί να νομίζεις ότι το κάλυψες επειδή δεν το σκέφτεσαι, αλλά το κενό είναι εκεί. Κι όσο μεγαλώνεις εσύ, μεγαλώνει κι αυτό μαζί σου… Είμαι αρκετά μοναχικός… Αν δεν είχα τη δουλειά μου, θα ήμουν ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος…». . «… Ασφαλώς και θα ήθελα να ζητούσα συγγνώμη από κάποιους ανθρώπους. Όλοι μας έχουμε κάνει κακά πράγματα στη ζωή μας και έχουμε συμπεριφερθεί με τρόπο που δεν μας κάνει περήφανους. Κι όσο κι αν η μνήμη μου θέλει να είναι επιλεκτική, δυστυχώς δεν μπορώ να μην τα θυμάμαι. Γιατί η ψυχή βλέπει και το καλό και το κακό και δεν διαγράφει τίποτα. Ναι, μετάνιωσα – αν δεν μετανιώνεις για το κακό που έχεις κάνει, είσαι άρρωστος. Στην παραδοχή τα πάω καλά. Στη “συγγνώμη” είναι που δυσκολεύομαι. Θα ήθελα να ζητούσα συγγνώμη από κάποιους ανθρώπους. Θέλω, αλλά το αναβάλλω. Είμαι αρκετά εγωιστής για να το κάνω…». . «…Ο χρόνος περνά και δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένος μ’ αυτό. Μπορεί και να με φοβίζει κιόλας, δεν ξέρω. Υπάρχει ένας στίχος της Παπαγιαννοπούλου που λέει: “Όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, μια πνοή, σαν λουλούδι κάποιο χέρι θα μας κόψει μιαν αυγή”. Όλο το νόημα της ζωής σε ένα τετράστιχο. Μέχρι τα τριάντα, λοιπόν, δεν σκεφτόμουνα τίποτα. Από τα τριάντα και μετά, όμως, αισθάνομαι ότι μεγάλωσα. Μακάρι να μπορούσα να τον γυρίσω πίσω. Συνειδητοποιώ ότι ο χρόνος είναι πιο πολύτιμος από το κοινωνικό μου status. Θα το πουλούσα φτηνά για να κερδίσω πίσω χρόνο…».
Σίγουρα πολλά άλλαξαν έκτοτε. Διαβάζω πως κάποια στιγμή είχες πει: «Έχω απαλλαγεί από τον “Μιχάλη Χατζηγιάννη”, δεν τον θέλω, δεν είμαι πια “ο Μιχάλης Χατζηγιάννης”». Δεν το βρίσκω, η αλήθεια να λέγεται, να δω πώς το διατύπωσες, τι ακριβώς εννοούσες. Ωστόσο, από κάποιες άλλες συνεντεύξεις σου εξήγαγα ένα συμπέρασμα: «Απομακρύνθηκα από την καλλιτεχνική μου πορεία, δεν θέλω να είμαι σταρ, θέλω να κάνω μουσική». Και μετά, βρίσκεσαι στη θέση του Υφυπουργού Πολιτισμού.
Ξένισε κι εμένα η αποδοχή σου, δεν στο κρύβω. Δεν σε πίστωσα, βεβαίως, με τον ίδιο βαθμό αφέλειας που πίστωσα τον πρόεδρο που σε διόρισε. Αυτός, ούτε αφελής επιτρέπεται να είναι, ούτε με ελαφρότητα να χειρίζεται καταστάσεις. Απ’ την άλλη, είμαστε οι επιλογές μας, με αυτές πορευόμαστε και από αυτές κρινόμαστε. Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πόσο «εσύ» είσαι όλο αυτό. Παρατηρώ κι εκ μέρους σου μια επιπολαιότητα και μια ελαφρότητα. Τι τα θες, αλήθεια, όλα αυτά τα, να με συγχωρείς, χαζά βίντεο, τις γλαφυρές περιγραφές, τις γραφικότητες και τις ανόητες, εκ των υστέρων, δικαιολογίες;
Δεν ήσουν έτσι εσύ, δεν τα έκανες αυτά. Κατανοώ την ανάγκη σου για εξωστρέφεια -εσύ, που έζησες σχεδόν «κατά μόνας» την καλλιτεχνική σου πορεία- αλλά ποιος είπε ότι η εξωστρέφεια δεν συνάδει με τη σοβαρότητα; Στοχοπροσηλώσου, Μιχάλη μου. Σ’ αυτό που, καλώς ή κακώς, ανέλαβες. Μόνο εσύ θα ζημιωθείς από αυτό, όχι εκείνος που σε διόρισε. Μ’ ένα χαμόγελο κι ένα «ξεκάθαρα», θα ξεμπερδέψει.
Ελεύθερα, 23.4.2023
