Επαναλαμβάνω, επαναλαμβάνω, που λέει κι ο Πρόεδρος. Πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και να μην κανιβαλίζουμε «ειδικότερα όταν η οποιαδήποτε ενέργεια δεν ξεφεύγει του πλαισίου της νομιμότητας». Επαναλαμβάνω, λοιπόν, το χιλιοειπωμένο: Το νόμιμο δεν είναι πάντα και ηθικό.
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης ως μέλος επί δεκαετία της προηγούμενης κυβέρνησης γνωρίζει ότι όποτε υπάρχουν κυβερνητικές εξετάσεις, που είναι προϋπόθεση για να διεκδικήσει κάποιος θέση στο δημόσιο, χιλιάδες νέοι πτυχιούχοι πανεπιστημίων και μη (για χαμηλότερους μισθούς), τρώνε τις ώρες τους σε φροντιστήρια για να περάσουν τις δύσκολες εξετάσεις. Είναι δύσκολες για να μην περνούν πολλοί από τις χιλιάδες που ενδιαφέρονται.
Ακόμα κι όταν περάσουν τις εξετάσεις δεν είναι βέβαιο ότι θα εξασφαλίσουν θέση. Ούτε είναι βέβαιο ότι τη χρονιά που ισχύουν οι εξετάσεις τους θα προκηρυχθούν θέσεις. Είναι αναγκασμένοι να τις ξαναδώσουν τον επόμενο χρόνο για να μπορούν να ελπίζουν για μια θέση. Διότι ως γνωστό, στην Κύπρο είναι περιζήτητες οι κυβερνητικές δουλειές.
Όταν, λοιπόν, σε αυτό το περιβάλλον, κυβερνητικοί αξιωματούχοι δικαιούνται να προσλαμβάνουν όποιον θέλουν υπό τον τίτλο του συνεργάτη χωρίς κανέναν έλεγχο, χωρίς κανέναν κανονισμό, χωρίς κανένα νομοθετικό πλαίσιο (έστω, αυτόν που ισχύει για τους συνεργάτες των κομμάτων: Να έχουν κλείσει τα 21, να έχουν πανεπιστημιακό δίπλωμα, να μην είναι συγγενείς των βουλευτών), δεν είναι ηθικό. Με την έννοια της πολιτικής ηθικής, φυσικά, κι όχι όποιας άλλης.
Όπως έλεγε ο Πρόεδρος στο προεκλογικό του πρόγραμμα «βασική μας προτεραιότητα» είναι «ο μετασχηματισμός που θα εκσυγχρονίσει το Κράτος, σε συντονισμό και αρμονία με τις ανάγκες και απαιτήσεις της κοινωνίας των πολιτών», και «μετάβαση σε ένα σύγχρονο Κράτος μέσα από την ανασύνταξή του και την αλλαγή πολιτικής κουλτούρας».
Πώς ανταποκρίνεται στο σύγχρονο κράτος και στην αλλαγή πολιτικής κουλτούρας, η συνέχιση των πρακτικών των προηγούμενων κυβερνήσεων; Διότι, αυτό δήλωνε χτες ο υφυπουργός Τουρισμού, Κώστας Κουμής, υπερασπιζόμενος την πρόσληψη της 19χρονης. «Αν ήταν στο επιτελείο του κ. Χριστοδουλίδη πού είναι το πρόβλημα; Δεν ήταν πρακτική στην Κύπρο εδώ καιρό να δίνονταν ευκαιρίες σε πρόσωπα που στελέχωσαν επιτελεία; Ο Νίκος Αναστασιάδης ποιους εργοδότησε; Δεν ήταν ανθρώπους που τον στήριξαν προεκλογικά; Ο Δημήτρης Χριστόφιας δεν έδωσε ευκαιρίες; Πού είναι το μεμπτό;».
Δεν είναι μεμπτό επειδή τα έκαναν και οι προηγούμενοι; Αυτό ακριβώς είναι το μεμπτό. Ότι δεν τόλμησαν, δεν προσπάθησαν καν, να κάνουν τη διαφορά. Να πουν φτάνει, αυτό δεν είναι το σύγχρονο κράτος, η ανασύνταξη και η αλλαγή πολιτικής κουλτούρας, που υποσχεθήκαμε. Όφειλαν να επαναφέρουν κανονισμούς που ακύρωσε η προηγούμενη κυβέρνηση και μετά να ξεκινήσουν τις προσλήψεις.
Στο κάτω – κάτω, άλλο είναι να χρειάζεται ένα υπουργείο ή υφυπουργείο κάποιον ειδικό εμπειρογνώμονα και να αγοράζει την επιστημοσύνη του με συμβόλαιο συνεργασίας, και άλλο να υπογράφει συμβόλαιο με μια 19χρονη, που μπορεί να είναι ικανή για τη δουλειά που την θέλουν, αλλά δεν είναι μοναδική. Χιλιάδες άλλοι νέοι με σπουδές και εξειδίκευση, βρίσκονται ήδη στη δημόσια υπηρεσία και θα μπορούσαν να αποσπαστούν όπου τους έχουν ανάγκη. Αυτά τα χουβαρνταλίκια, να προσλαμβάνονται κάποιοι από το παράθυρο ενώ θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ήδη εργαζόμενοι στο δημόσιο, πρέπει να σταματήσουν. Όσο χαμηλοί κι αν είναι οι μισθοί, δεν είναι από την τσέπη των υπουργών και των υφυπουργών.
Υπάρχουν υπουργοί που αξιοποιούν ως συνεργάτες (συμβούλους επικοινωνίας, για παράδειγμα) δημόσιους υπαλλήλους που ζήτησαν και αποσπάστηκαν κοντά τους. Αλλά, η απουσία νομικού πλαισίου εξυπηρετεί τη λογική του: Κάνει ο καθένας ό,τι θέλει. Ακόμα κι αν μιλάμε για «γραμματειακό προσωπικό» και όχι για κάποιον εμπειρογνώμονα, ακόμα κι αν πιστεύουν στην κυβέρνηση ότι δίνεται υπερβολική σημασία σε μια πρόσληψη, όταν γίνεται με αυτή τη λογική είναι ύποπτη και αδικαιολόγητη.
«Η διακυβέρνηση πρέπει να ασκείται με πλήρη διαφάνεια, έλεγχο, λογοδοσία και αξιοκρατία», έλεγε το προεκλογικό μανιφέστο του Προέδρου. Πού και πότε; Αλλού ή στην Κύπρο; Σε αυτή την διακυβέρνηση ή στην επόμενη;
