Να τρέχεις να προλάβεις το ραντεβού σου με τον γιατρό, στις δέκα το πρωί, και να βρίσκεις μπροστά σου ένα σκυβαλοφόρο και να μένεις στην ουρά που δημιουργείται πίσω του. Κάνουν τη δουλειά τους οι άνθρωποι για το καλό όλων μας, αλλά στις δέκα το πρωί; Ωράρια γραφείου, ας πούμε; Πουθενά αλλού στον κόσμο, σε καμιά πρωτεύουσα τουλάχιστον, δεν κυκλοφορούν σκυβαλοφόρα τέτοια ώρα. Γιατί τέτοια ώρα η κυκλοφορία στους δρόμους δεν πρέπει να εμποδίζεται από εμπόδια που είναι εύκολο να αποφευχθούν.

Όταν, λοιπόν, ακούμε τους υπουργούς, τον ένα μετά τον άλλο, και τους δημάρχους και τους συγκοινωνιολόγους, να αναζητούν λύσεις για τον γρίφο του κυκλοφοριακού χάους, σκεφτόμαστε, μήπως θα μπορούσαν να αρχίσουν από τα απλούστερα. Παρά να μας μιλούν για τραμ και ανέφικτες ιδέες περί λεωφορείων που θα παίρνουν τους εργαζόμενους στις δουλειές τους ή περί «μονά – ζυγά» που θα εφαρμόσουν δήθεν στην παλιά πόλη, ας δουν πρώτα αυτά που εύκολα αντιμετωπίζονται. Τα σκυβαλοφόρα, τα φορτηγά, τις μπουλντόζες… 

Είναι δυνατό, στη Στασίνου, κέντρο Λευκωσίας, μεσημέρι που γίνεται πήχτρα, να πετάγεται μπροστά σου να σου κόβει το δρόμο μια μπουλντόζα, που βγαίνει από πάροδο; Και το χειρότερο, ο οδηγός που θεωρεί ότι κρατά τεθωρακισμένο και τον φοβούνται όλοι, να μιλά και στο κινητό! Αχάπαρος. Ε, θυμάσαι αμέσως ότι τέτοια οχήματα, σε άλλες χώρες, έχουν ωράρια για να κυκλοφορούν σε κεντρικούς δρόμους. Διότι εκ των πραγμάτων επιβαρύνουν δραματικά το κυκλοφοριακό κομφούζιο. Αλλού, όμως. Εμείς, όλο εξυπνάδες και τίποτα στην πράξη.

Εξυπνάδες, ναι. Και ανευθυνότητες. Βλέπεις, ας πούμε, ένα αυτοκίνητο να πηγαίνει με το στανιό και να δημιουργεί πίσω του ουρά και προσέχεις από μακριά το γκρίζο κεφάλι του οδηγού. Λες, εντάξει, μεγάλος άνθρωπος θα είναι, μπορεί να έχει πρόβλημα και πάει έτσι. Όμως όχι. Όταν τον πλησιάζεις διαπιστώνεις πως είναι μεγάλος άνθρωπος, αλλά απλώς γράφει sms στο κινητό και πάει έτσι…

Τι να πεις. Φταίνε οι άτολμοι υπουργοί και οι δήμαρχοι, αλλά φταίμε κι εμείς οι τολμηροί οδηγοί. Είσαι, ας πούμε, σε μια λωρίδα και θέλεις να μπεις στη διπλανή γιατί πρέπει σύντομα να στρίψεις. Το λογικό είναι να βρεις έναν καλό άνθρωπο να σε αφήσει να μπεις μπροστά του αφού δείξεις (έχουμε στα αυτοκίνητα τα λεγόμενα τραφικέισιον για να δείχνουμε κι ας μην τα αξιοποιεί κανένας). Αλλά, μην ψάχνεις. Περίμενε λίγο και έχε το νου σου στους οδηγούς της διπλανής λωρίδας. Όλο και κάποιος θα γράφει sms στο κινητό και θα αφήσει μπροστά του μεγάλη απόσταση από το προπορευόμενο αυτοκίνητο. Μπαίνεις μπροστά του στα γρήγορα κι ούτε που θα σε πάρει είδηση. Μην το γελάτε, ομολογώ ότι το κάνω σχεδόν κάθε μέρα στη λεωφόρο Γρίβα Διγενή.

Προσοχή μόνο στους οξύθυμους. Είναι, ας πούμε, ο άλλος παρκαρισμένος στην άκρη του δρόμου. Όταν τον πλησιάζεις τον βλέπεις να ξεκινά, έτοιμος να βγει μπροστά σου. Ή στα πλευρά σου. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να κορνάρεις. Γι΄ αυτό υπάρχουν οι κόρνες στα αυτοκίνητα. Για έκτακτες καταστάσεις. Κορνάρεις να τον προειδοποιήσεις μήπως και δεν σε πρόσεξε και σε κτυπήσει. Στο κάτω – κάτω, μπορεί κι αυτός να κρατάει το κινητό και να είναι αλλού ο νους του. Αν έχει. Γιατί να κορνάρεις, όμως; Τον πρόσβαλες. Αρχίζει να κορνάρει κι αυτός, να φωνάζει, να χειρονομεί, λες και τον είπες βλάκα. Βρε βλάκα, έτσι κάνουν οι κόρνες, κορνάρουν. Τέλος πάντων. Να προσέχουμε σε ποιον κορνάρουμε, υπάρχει κίνδυνος να φάμε και ξύλο.

Γι΄ αυτό λέω, λοιπόν. Αφού δεν μας προσέχουν οι υπουργοί και οι δήμαρχοι – αφού περνούν οι δεκαετίες και μόνο σχέδια και ιδέες και υποσχέσεις βλέπουμε – αφού δεν υπάρχει περίπτωση να δώσουν ριζικές λύσεις να βρούμε την υγεία μας μέσα στους δρόμους. Τουλάχιστον, να προσέχουμε ο ένας τον άλλο όσοι κυκλοφορούμε σε αυτό το χάος. Να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο. Μπας και γίνει κάποιο έλεος.