Η ιστορία των μηνυμάτων του Χριστοδουλίδη με κάποιον τύπο που ειδικεύεται στα ψεύτικα προφίλ και την μέσω αυτών συκοφάντηση πολιτικών και δημοσιογράφων συνεχίζεται. Είναι εξόφθαλμο ότι κάποιοι ποντάρουν σε αυτό ώστε να πετύχουν ανατροπή της εικόνας που οι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να δείχνουν. Ειδικά η Πινδάρου. Σε ανακοίνωσή της κάνει καθαρή την πρόθεσή της: «Τις τελευταίες μέρες έχει τεθεί ένα μείζον πολιτικό και ηθικό θέμα με επίκεντρο τον Νίκο Χριστοδουλίδη: Η ενορχήστρωση επιθέσεων συκοφάντησης πολιτικών αντιπάλων και δημοσιογράφων που του ασκούν κριτική μέσω του διαδικτύου». Βεβαίως, ξεχνά ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο ένεκα προτέρου βίου, να εξασφαλίσει όφελος από το, ομολογουμένως, τεράστιο σφάλμα του Χριστοδουλίδη να εμπιστευτεί κάποιον… Μανώλη Κυριάκου, που μεταπηδά από κόμμα σε κόμμα με ικανότητα ψύλλου!
Πώς να εξαργυρώσει η Πινδάρου την γκέλα του αντιπάλου της όταν το παλμαρές της είναι φορτωμένο με «περγαμηνές» βουλευτών της στον τομέα πολιτικών και ηθικών θεμάτων χωρίς να τους έχει καλέσει να απολογηθούν. Όπως εκείνου που χαρακτήριζε την Ειρήνη Χαραλαμπίδου ως την πλέον αρμόδια στην επιμέτρηση του σωματικού αντρισμού; Ή του άλλου που επιχείρησε να φωτογραφήσει τα πόδια της ιδίας βουλευτού; Ή εκείνου του έμμισθου με την περιβόητη ανάρτηση (πάλι για την Ειρήνη): «Έτσι πρέπει να γίνονται οι δηλώσεις, με λεοπαρδαλέ, βυζί έξω και στραβό σασί»;
Εκείνο, όμως, το οποίο πρέπει να απασχολήσει όλα τα κομματικά επιτελεία είναι γιατί πολύ μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος επιλέγει Χριστοδουλίδη (με τεράστια διαφορά όπως καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις επί ένα χρόνο) και δεν δείχνει να επηρεάζεται από τέτοια φοβερά σφάλματα όπως η περίπτωση των sms.
Η εξήγηση βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι οι πολίτες βαρέθηκαν έως και αηδίασαν τα κόμματα. Τα παίγνια τους, την προώθηση ιδιοτελών συμφερόντων, τον εμπαιγμό του λαού, την αδιαφορία τους στα σοβαρά προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει η κοινωνία, τα σκάνδαλα και τη διαφθορά που προκαλούν πλέον αποπνικτική ατμόσφαιρα…
Είναι ευδιάκριτο στις δημοσκοπήσεις ότι ο Χριστοδουλίδης έπεισε μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος ότι μπορεί να προσφέρει άλλη εικόνα, άλλη προσέγγιση του κόσμου, πιο ανθρωποκεντρική. Ορθό ή λάθος αυτό, μόνο στην πράξη μπορεί να αποδειχθεί.
Ως εκ τούτου, όλος αυτός κόσμος, που σταθερά εδώ και ένα χρόνο τον στηρίζει, δεν πρόκειται να αλλάξει επειδή τον ξεγέλασε ένας επικοινωνιολόγος ή επειδή ένας τύπος αποφάσισε να δημοσιοποιήσει προσωπικά sms. Όσο και αν το περιεχόμενο των μηνυμάτων δημιουργεί απογοητευτική εικόνα για τον υποψήφιο Πρόεδρο, ιδίως λόγω των χαρακτηρισμών του για συναδέλφους δημοσιογράφους. Αλήθεια, ακόμη και αν κάποιος συναγερμικός προβληματιζόταν από αυτό, πώς να αλλάξει γνώμη όταν την επόμενη μέρα των δημοσιευμάτων βλέπει τον περιβόητο… συνεργάτη να ποζάρει με τον αντιπρόεδρο του ΔΗΣΥ Ευθύμιο Δίπλαρο;
Αν κάποιος θέλει να κάνει ρεαλιστική και όχι στη βάση ευχολογίων ανάλυση, είναι στο γεγονός ότι πολύ μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος επιβεβαιώνει συνεχώς, πως έχει κάνει την επιλογή του για τις προεδρικές εκλογές στη βάση πολιτικών γεγονότων των τελευταίων εννιάμισι χρόνων. Δεν αναμένει τι θα εμφανιστεί στους τελευταίους μήνες για να αποφασίσει.
Είναι γι’ αυτό, που ο Αβέρωφ κρίνεται στη βάση των εννιάμισι χρόνων διακυβέρνησης του ΔΗΣΥ. Πληρώνει τα κόστος μιας διακυβέρνησης με τεράστιες πληγές. Κούρεμα καταθέσεων, Συνεργατισμός, σκάνδαλο διαβατηρίων, εκτόξευση της διαφθοράς και πολλά άλλα. Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί γιατί να μην πληρώνει ανάλογο κόστος και ο Χριστοδουλίδης, αφού ήταν υπουργός της ίδιας Κυβέρνησης. Εκείνο το οποίο μετρά δεν είναι τι ο καθένας μας πιστεύει αλλά τι ο κόσμος που τον στηρίζει. Προφανώς, θεωρούν ότι ως υπουργός Εξωτερικών ασχολείτο μόνο με το Κυπριακό και την εξωτερική πολιτική, άρα δεν είχε λόγο για τα εσωτερικά προβλήματα.
Ο Αβέρωφ πληρώνει ακόμη το κόστος πολιτικών αμφιταλαντεύσεων των προηγούμενων χρόνων, των θεατρινίστικων εμφανίσεων του σε τράκτορ, σε σερβιρίσματα κ.α., ενώ ακόμη και στην παρούσα φάση, προβαίνει σε ενέργειες που αποδεικνύονται φιάσκο (αποστολή στο Κονγκό, αλλαγή Συντάγματος για Βοηθό Προέδρου κλπ).
Σε πρόσφατη συγκέντρωσή του στη Λεμεσό απολογήθηκε γιατί πίκρανε τους συναγερμικούς. Είναι, ωστόσο, εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο αυτή η απολογία θα φέρει πίσω κόσμο. Οι αριθμοί είναι αδυσώπητοι. Επί προεδρίας του ο ΔΗΣΥ απώλεσε σε εκλογές 40.000 ψηφοφόρους και κατέληξε στο θλιβερό 27,77%, που είχε το κόμμα το 1976!
Όσον αφορά τον κόσμο πέραν του ΔΗΣΥ, θα είχε επιλογή αν ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ είχαν φροντίσει προ ετών να προβάλλουν μιαν ισχυρή προσωπικότητα. Από την στιγμή που επέλεξαν χωριστούς δρόμους, η επιλογή χάθηκε. Η ηγεσία του ΑΚΕΛ, μάλιστα, έκανε ακόμη χονδροειδέστερο λάθος με την επιλογή ενός άοσμου και άχρωμου υποψηφίου, χωρίς ευρεία αναγνωρισιμότητα και χωρίς πρότερη ενασχόληση με άλλους τομείς πέραν του Κυπριακού. Πασχίζει απεγνωσμένα να προλάβει να τον συστήσει στους ψηφοφόρους της μέχρι τις εκλογές. Ακόμη και αν προλάβει, άλλο το συστήνω και άλλο το πείθω να ψηφίσουν. Αυτή είναι η εξήγηση του 17% των ακελικών, που δηλώνουν ότι θα ψηφίσουν Χριστοδουλίδη.
Για τους λοιπούς υποψηφίους, δυστυχώς, είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν διαθέτουν το κριτήριο της εκλεξιμότητας, όσο καλοί και αν είναι. Ακόμη και η προσπάθειά τους να ενώσουν δυνάμεις και να διεκδικήσουν τις εκλογές με έναν υποψήφιο δεν θα τους προσδώσει τόση δυναμική ώστε να έχουν μεγάλες αξιώσεις. Εκτός, αν μια τέτοια κατάληξη, θα μπορούσε να προκαλέσει σεισμική δόνηση στο ΑΚΕΛ, ώστε, έστω και την υστάτη, να στραφεί προς τον κοινό υποψήφιο των «4» (π.χ. Αχιλλέα Δημητριάδη). Δύσκολο, εκπληκτικό θα είναι, αλλά στην πολιτική ποτέ μη λες ποτέ… Αν βεβαίως, πείσουν και τον Μαυρογιάννη να αποσυρθεί οικειοθελώς… Αν δει ρεαλιστικά τα πράγματα η ηγεσία του ΑΚΕΛ, ίσως αντιληφθεί ότι θα άξιζε να σκεφθεί μια τέτοια προοπτική.
Όπως και να έχει, η ουσία της προαναφερόμενης ανάλυσης έγκειται στο να επισημανθεί ότι μάταια προσδοκούν κάποιοι συγκλονιστική αλλαγή των δεδομένων μέχρι τον Γενάρη. Ακριβώς, επειδή ένας στους τρεις ψηφοφόρους επιμετρά περισσότερο στην κρίση του το βάρος των τραγικών πολιτικών των προηγούμενων χρόνων και όχι το όποιο μίασμα εμφανίζεται στην παρούσα φάση.
