Τις πρώτες μέρες του πολέμου στην Ουκρανία, πάνε σχεδόν οκτώ μήνες τώρα, οι ειδήσεις εστίαζαν στον ανθρώπινο πόνο. Στους ανθρώπους που εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και έφευγαν ακόμα και με τα πόδια για τις γειτονικές χώρες, στους άντρες που έμεναν πίσω για να πολεμήσουν, στα γυναικόπαιδα στα καταφύγια, στα γκρεμισμένα σπίτια, στις μανάδες πάνω από τους τάφους των παιδιών τους, ακόμα και στα ζώα που είτε εγκαταλείπονταν είτε οι ιδιοκτήτες τους προσπαθούσαν να τα σώσουν παίρνοντας τα μαζί τους. Ο φακός εστίαζε σε προσωπικές ιστορίες: Μια έγκυο που έτρεξε πληγωμένη να σωθεί όταν βομβαρδίστηκε η κλινική, ένα παιδάκι με γραμμένα στην πλάτη τα στοιχεία του σε περίπτωση που χαθεί η μαμά κι αυτό επιζήσει, ένας άντρας να παίζει πιάνο ανάμεσα στα συντρίμμια…
Κι έπειτα σιωπή. Ακόμα και ο πρόεδρος της χώρας, διέκοψε τα οπτικογραφημένα μηνύματα του που μεταδίδονταν κάθε βράδυ σε όλες τις χώρες. Η συμπάθεια είχε κερδηθεί. Εξάλλου, οι θεατές κουράζονται γρήγορα. Ναι μεν υπάρχει μια ροπή στο δράμα, στον πόνο και στον οίκτο, αλλά στην ανάλογη δοσολογία. Οι άνθρωποι, λοιπόν, εξαφανίστηκαν από τα πλάνα του πολέμου. Λες και σταμάτησαν να υπάρχουν νεκροί, πρόσφυγες, τραυματίες, καταδιωγμένοι, φοβισμένοι… Όπως και σε όλα τα πολεμικά μέτωπα στις μέρες μας. Ενώ η τεχνολογία της πληροφόρησης έχει φτάσει στο απόγειο της, πιο πολλές εικόνες είχαμε από τον πόλεμο του Βιετνάμ μισό αιώνα πριν και τον ισπανικό εμφύλιο ένα σχεδόν αιώνα πριν, παρά από τους σημερινούς πολέμους. Είναι λες και γίνονται με χειρουργικό τρόπο, κτυπώντας ακριβώς εκεί που «πρέπει» χωρίς να χύνεται αίμα. Κι αυτό βολεύει πολύ. Κυρίως, τους ηγέτες που θέλουν να παίζουν τα παιχνίδια εξουσίας τους, χωρίς να προκαλούν τα αισθήματα των ανθρώπων. Οι οποίοι κι αυτοί βολεύονται (βολευόμαστε) επιλέγοντας την εκδοχή των πολέμων χωρίς θύματα.
Τους προηγούμενους μήνες, λοιπόν, μπορούσαμε να έχουμε την ψευδαίσθηση πως ναι μεν ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχιζόταν, αλλά οι άνθρωποι με κάποιο τρόπο συνέχιζαν τη ζωή τους.
Κι ύστερα το παιχνίδι χόντρυνε. Οι λίγες φωνές που ακούγονται για προσπάθεια επίτευξης κάποιας συμφωνίας, είναι εντελώς αδύναμες. Αμερική και Ευρώπη έχουν πειστεί πως είναι η ευκαιρία να ξεφορτωθούν τον Πούτιν. Παίζοντας όμως με τη φωτιά. Ενώ τον παρουσιάζουν ως παράφρονα, ταυτόχρονα, παίρνουν το ρίσκο ενός πυρηνικού πολέμου βασιζόμενοι στη σωφροσύνη του παράφρονα. Κι οι άνθρωποι συνεχίζουν να σκοτώνονται. Δεν μαθαίνουμε τους αριθμούς για να μην τρομάξουμε. Κι αν τρομάξουμε, θα πούμε «φτάνει πια;».
