Μιλούσε για τη Ρωσία και τον Πούτιν χτες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν, αλλά σαν να την άκουγα να μιλά για την Τουρκία και τον Ερντογάν στο κοντινό μέλλον. Κατόπιν εορτής. «Ένα μάθημα που πήραμε από αυτόν τον πόλεμο είναι ότι έπρεπε να είχαμε ακούσει εκείνους που ξέρουν τον Πούτιν», έλεγε η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
«Έπρεπε να είχαμε ακούσει τις φωνές εντός της Ένωσής μας -στην Πολωνία, στις χώρες της Βαλτικής και σε όλη την Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Μας έλεγαν εδώ και χρόνια ότι ο Πούτιν δεν θα σταματούσε». Δεν άκουσαν «τις φωνές» όταν ο Πούτιν προσάρτησε την Κριμαία το 2014 κι όταν εξόπλιζε αντάρτικα στην Ανατολική Ουκρανία. Τις άκουσαν όταν ήταν πλέον πολύ αργά και η αντίδραση της Ευρώπης δεν μπορούσε να είναι προληπτική. Γι΄ αυτό σήμερα πληρώνουν όλοι το κόστος της ανοχής τους. Οι Ουκρανοί, οι Ρώσοι και οι Ευρωπαίοι.
Ξύπνησαν στην Ευρώπη όταν πια ο Πούτιν ξεκίνησε την εισβολή στην Ουκρανία. «Οι Ευρωπαίοι σε ολόκληρη την Ένωσή μας ξύπνησαν αποτροπιασμένοι από τις εικόνες. Συγκλονισμένοι από το κακό που έδειξε ξανά το αδίστακτο πρόσωπό του. Στοιχειωμένοι από τον ήχο των σειρήνων και την απόλυτη βαρβαρότητα του πολέμου», έλεγε η Φον Ντερ Λάιεν και εξηγούσε περήφανα την εκ των υστέρων αντίδραση της Ένωσης. «Ωστόσο, από εκείνη τη στιγμή, μια ολόκληρη ήπειρος ξεσηκώθηκε επιδεικνύοντας αλληλεγγύη. Από εκείνη τη στιγμή, οι Ευρωπαίοι ούτε κρύφτηκαν ούτε δίστασαν. Βρήκαν το θάρρος να κάνουν το σωστό. Και από εκείνη τη στιγμή, η Ένωσή μας, στο σύνολό της, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων (…). Μόλις τα ρωσικά στρατεύματα διήλθαν τα σύνορα της Ουκρανίας, η αντίδρασή μας ήταν ενωμένη, αποφασιστική και άμεση. Και θα πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό. Φέραμε την εσωτερική δύναμη της Ευρώπης ξανά στην επιφάνεια».
Καταπληκτική ομιλία, πραγματικά. Και σωστά είναι περήφανη η πρόεδρος (είναι και δική μας πρόεδρος, μην το ξεχνάμε), για την «ενωμένη, αποφασιστική και άμεση αντίδραση» της Ευρώπης. Αλλά, να που επαναλαμβάνεται η ιστορία. Διότι, όσα έκανε ο Πούτιν ενάντια στην Ουκρανία, η σταδιακή επιθετικότητα, οι απειλές, η εκμετάλλευση του ρωσόφωνου πληθυσμού για να δικαιολογήσει τις επιθέσεις του κατά μιας ανεξάρτητης χώρας, συμβαίνουν εδώ και καιρό στη Μεσόγειο. Στη θέση του Πούτιν είναι ο Ερντογάν, και στη θέση των απειλούμενων είναι δύο κράτη μέλη, η Κύπρος και η Ελλάδα. Τι άλλο περιμένει η Ευρώπη να ακούσει όταν ακούει τον Ερντογάν να απειλεί με φράση που ανασύρει από την εισβολή του 1974 στην Κύπρο: «Μπορεί να έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ». Τι άλλο για να αντιληφθεί με ποιους επικίνδυνους συνεταιρίζεται, όταν ακούει τον Τσαβούσογλου να σαρκάζει γιατί «έρχεται χειμώνας» και θα κρυώσουν οι Ευρωπαίοι, ενώ η Τουρκία δεν θα έχει πρόβλημα, διότι δεν συμμετέχει στις κυρώσεις κατά της Ρωσίας.
«Ένα μάθημα που πήραμε από αυτόν τον πόλεμο είναι ότι έπρεπε να είχαμε ακούσει εκείνους που ξέρουν τον Πούτιν», λέει η πρόεδρος της Κομισιόν. Αν πήραν, όμως, το μάθημα θα έπρεπε να ακούσουν τώρα την Κύπρο και την Ελλάδα, δεν θα έπρεπε να χαϊδεύουν την Τουρκία για να τρέχουν μετά να λένε ότι ξύπνησαν αποτροπιασμένοι από τις εικόνες και συγκλονισμένοι από το κακό που έδειξε ξανά το αδίστακτο πρόσωπό του. Τι να τον κάνουν τον συγκλονισμό σας τώρα οι Ουκρανοί πρόσφυγες, οι σκοτωμένοι, οι ισοπεδωμένες πόλεις και τα χωριά; Τι να τον κάνουμε εμείς στην Κύπρο, οι Έλληνες στα νησιά του Αιγαίου ή στη Θράκη, όταν το κακό δείχνει ήδη το αδίστακτο πρόσωπό του, αλλά εσείς δεν το βλέπετε;
«Δεν θα επιτρέψουμε στους Δούρειους Ίππους κανενός απολυταρχικού καθεστώτος να επιτεθούν στις δημοκρατίες μας εκ των έσω», έλεγε η Ούρσουλα Φον Ντερ Λάιεν και ήταν τόσο πειστική και περήφανη που «η Ένωσή μας, στο σύνολό της, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων». Κι εμείς είμαστε περήφανοι ως μέλη αυτής της Ένωσης. Ωστόσο, ένα άλλο απολυταρχικό καθεστώς, υποψήφιο για ένταξη στην Ένωσή μας, απειλεί τη δημοκρατία και τη ζωή μας και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν αντιδρούν για να μη διαταράξουν τα οικονομικά αλισβερίσια με το απολυταρχικό καθεστώς. Όπως δεν αντιδρούσαν όταν άλλοι τους προειδοποιούσαν για τον Πούτιν. Για να λένε σήμερα: «Έπρεπε να είχαμε ακούσει τις φωνές εντός της Ένωσής μας». Έπρεπε.
