Κυριακή, 5 Ιουνίου, 9:30 μ.μ. Η ξαφνική επιδείνωση της κατάστασης της υγείας του πεντάχρονου γιου μου, ο οποίος ασθενούσε από την Πέμπτη το βράδυ, μάς αναγκάζει να καταφύγουμε στις Πρώτες Βοήθειες του Γενικού Νοσοκομείου Λευκωσίας. Το παιδί φανερά εξαντλημένο και καταβεβλημένο, αφού όπως διαφάνηκε αργότερα αντιμετώπιζε δύο ιώσεις ταυτόχρονα –μία στο αναπνευστικό και μία στο πεπτικό– παρουσίαζε οξύ πονόλαιμο, επίμονο βήχα, κοιλιακό άλγος, εμετούς και συμπτώματα αφυδάτωσης.
Παρά τους αρχικούς μου φόβους για ενδεχόμενη καθυστέρηση και ταλαιπωρία που θα έπρεπε να υποστούμε, δόθηκε στο παιδί προτεραιότητα και σχεδόν αμέσως κληθήκαμε για εξέταση. Η επί καθήκοντι ιατρός, μία ευγενέστατη και γλυκύτατη επαγγελματίας υγείας εξ Ελλάδος, την οποία και ευχαριστώ θερμά για τις υπηρεσίες και την άψογη συμπεριφορά της προς τον μικρό ασθενή, αφού εξέτασε το παιδί έκρινε ότι το περιστατικό έχρηζε παραπομπής και νοσηλείας στην Παιδιατρική Κλινική του Μακάρειου Νοσοκομείου.
Εις μάτην όμως προσπαθούσε η γιατρός να πείσει τους συναδέλφους της στο Μακάρειο Νοσοκομείο, αφού το μοναδικό παιδιατρικό νοσοκομείο της χώρας αρνήθηκε να δεχθεί και να περιθάλψει το παιδί επικαλούμενο έλλειψη κλινών. Ξέρετε κύριοι τι σημαίνει για έναν γονιό να σου λέει ο γιατρός ότι το παιδί σου χρειάζεται νοσηλεία σε παιδιατρικό τμήμα, αλλά την ίδια ώρα να σε ενημερώνει ότι αυτό δεν είναι εφικτό να γίνει επειδή δεν υπάρχει ούτε για δείγμα διαθέσιμο κρεβάτι; Χίλιες σκέψεις το λεπτό περνούν απ’ το μυαλό σου. Όλες δυσοίωνες, σας διαβεβαιώ.
Μα είναι δυνατόν εν έτει 2022 να είμαστε η μοναδική χώρα στην ΕΕ, η οποία δεν διαθέτει Τμήμα Ατυχημάτων και Επειγόντων Περιστατικών για παιδιά και βρέφη; Είναι δυνατόν η μοναδική επιλογή που υπάρχει για παιδιά να είναι ένα ΤΑΕΠ σε κάθε πόλη, στο οποίο όμως δεν εργοδοτούνται παιδίατροι έστω και με το σύστημα on call; Μη σου τύχει δηλαδή να αρρωστήσει βράδυ το παιδί και να απουσιάζει ο παιδίατρος που το κουράρει. Κάνεις απλά τον σταυρό σου και προσεύχεσαι να ξημερώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται. Με αυτές τις σκέψεις φύγαμε από τις Πρώτες Βοήθειες τις πρώτες πρωινές ώρες, αφού η επί καθήκοντι ιατρός επέμενε ότι η κλινική εικόνα επέβαλλε παραμονή για κάποιες ώρες στο ΤΑΕΠ για παρακολούθηση του παιδιού, το οποίο αποκαμωμένο πια απλά αποκοιμήθηκε.
Δόξα τω Θεώ ο γιος μου ανάρρωσε πλήρως λίγες μέρες αργότερα, όμως από τη βραδινή επίσκεψη στις Πρώτες Βοήθειες εξάγονται άλλες δύο σημαντικές διαπιστώσεις. Μία απρόσμενα ευχάριστη και άλλη μία απίστευτα θλιβερή και ντροπιαστική. Εν μέσω τεράστιου φόρτου εργασίας λόγω αυξημένης προσέλευσης ασθενών, που ειρήσθω εν παρόδω δεν δικαιολογείτο σε κάποιες των περιπτώσεων, είδα γιατρούς και νοσηλευτές να τα δίνουν όλα. Με υπομονή, ευγένεια, χαμόγελο και πάνω απ’ όλα ενσυναίσθηση και σεβασμό στον ανθρώπινο πόνο. Είδα όμως και ασθενείς αγενείς να φωνάζουν και να επιτίθενται φραστικά σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό επειδή… αδημονούσαν να τύχουν περίθαλψης. Σε μία περίπτωση μάλιστα οξύθυμος ασθενής, ο οποίος προτού καν εξεταστεί απεφάνθη ότι παθαίνει έμφραγμα στην καρδιά, κινήθηκε με απειλητική διάθεση προς το μέρος γιατρού γιατί έκρινε ότι… σκοπίμως καθυστερούσε να τον εξετάσει! Λες κι είχαν προηγούμενα κι ο γιατρός του τα κρατούσε μανιάτικο! Χρειάστηκε δε η επέμβαση των ψυχραιμότερων, προκειμένου να αποφευχθούν τα χειρότερα.
Επιτέλους πρέπει όλοι να αντιληφθούν ότι οι επαγγελματίες υγείας εργάζονται σε συνθήκες αφόρητης πίεσης κι ένα λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο. Οι γιατροί είναι εκεί για να μας εξυπηρετούν, όχι για να μας υπηρετούν, ούτε είναι σάκοι του μποξ, για να εκτονώνει τον θυμό και τα απωθημένα του ο κάθε πικραμένος. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές, αυτοί που με θέρμη επαινούσαμε εν μέσω πανδημίας, χρειάζεται να εργάζονται σε ένα περιβάλλον, όπου θα μπορούν να προσφέρουν απρόσκοπτα και σε συνθήκες ασφάλειας τις υπηρεσίες τους. Προς αυτή την κατεύθυνση όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς οφείλουν να πράξουν τα δέοντα, διασφαλίζοντας με κάθε τρόπο τη σωματική ακεραιότητα και την ασφάλειά τους εν ώρα καθήκοντος.
panayiota.charalambous@phileleftheros.com
