Θέλω να είμαι ξεκάθαρος – τώρα που, συγκυριακά, οδεύουμε προς το Πάσχα: Είμαι κατά της αιματοχυσίας! Γι’ αυτό και τάσσομαι εναντίον και του αρνιού και του χασάπη.
Είναι μερικοί φίλοι, αγκυλωμένοι. Διαπιστώνουν, λένε, τυφλό αντιρωσισμό (!) και φιλοδυτική προσήλωση. Πέραν του ότι οι επικρίσεις στο απολυταρχικό καθεστώς του Πούτιν, σε καμία περίπτωση δεν αντανακλούν (και ούτε πρέπει να αντανακλούν) είτε στον ρωσικό λαό, είτε στον πλούσιο πολιτισμό της χώρας, ο τρόπος που το θέτουν προβληματίζει. Σαν… υπό τύπο διλήμματος; Δηλαδή υπάρχει κάτι άλλο, καλύτερο από αυτό που αποκαλούμε Δύση, να το επιλέξουμε; Αν μη τι άλλο η κακιά Δύση, μας επιτρέπει να διαφωνούμε, να την κακίζουμε, ενίοτε να την τιμωρούμε. Και να προσπαθούμε να τη διορθώσουμε. Ε, σύντροφοι;
Θα πρέπει, βεβαίως, να ομολογήσω πως, ως άνθρωπος που δεν αναγνωρίζει σε κανέναν (μας) οποιοδήποτε «ηθικό πλεονέκτημα», διότι έχουμε δει πλειστάκις την αναντιστοιχία λόγων και έργων, τόσο εκ δεξιών όσο και εξ αριστερών, κάτι τέτοιες στιγμές τις βρίσκω ιδιαίτερα ωφέλιμες και καθοριστικές διά την εξαγωγή συμπερασμάτων. Αν μη τι άλλο βοηθούν στο να καταλάβουμε τι νου κουλιαντιρίζει ο καθένας μας.
Στις προεκλογικές διεργασίες τώρα. Παρόλο που παρακολουθώ με αμείωτο ενδιαφέρον (λέτε τώρα) τον διάλογο μεταξύ ΔΗΚΟ – ΑΚΕΛ, θα πρέπει να πούμε πως η ιστορία μάς έχει διδάξει πως, όσες των περιπτώσεων (που θα έλεγε και ο Αναστασιάδης) είχαμε συμπορεύσεις χωρίς κατά βάθος κοινό όραμα, την πλήρωνε ο τόπος.
Αν τώρα, το κοινό όραμα είναι απλώς η απομάκρυνση του ΔΗΣΥ από την εξουσία, καλά θα πάει κι αυτό!
Διότι μετά, όπως είπε και ο βαθιά νυχτωμένος πρόεδρος: «Να αλλάξουν τι;». Τόσο καλά καμωμένα που είναι όλα…
Ειρήσθω εν παρόδω, στο ΔΗΚΟ ανησύχησαν περισσότερο για το ενδεχόμενο να τους προκύψει η Χριστιάνα Ερωτοκρίτου υποψήφια για πρόεδρος της Δημοκρατίας, παρά στο ΑΚΕΛ. Πάει όμως αυτό, πέρασε…
«Ο υποψήφιος πρόεδρος πρέπει να είναι πρόσωπο εγνωσμένου πολιτικού κύρους, με επιβεβαιωμένη πολυθεματική εμπειρία και ικανότητα διαχείρισης σοβαρών προβλημάτων». Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να αντιληφθεί ποιον προκρίνει, ο Μαρίνος Σιζόπουλος μ’ αυτή του τη δήλωση, αλλά μπορεί να «διαβάσει» ποιους αποκλείει.
Κάπως αμήχανος και μουδιασμένος μού φάνηκε ο Αβέρωφ Νεοφύτου την περασμένη Κυριακή, στη Σύνοδο του Ανωτάτου Συμβουλίου του ΔΗΣΥ, παρά τα… ισχυρά μηνύματα ενότητας που ακούστηκαν. Τι να φταίει, άραγε;
Εμείς θα επαναλάβουμε αυτό που γράψαμε προ μηνός και βάλε: «Εκεί έξω, ανά τας ρύμας και τας αγυιάς της νήσου, σε αστικά σαλόνια και λαϊκούς καφενέδες, μπορεί να ακούσει κανείς τα… ανήκουστα και ανομολόγητα…».
Στο μεταξύ, να είναι τυχαίο το γεγονός ότι ο Νίκος Χριστοδουλίδης δείχνει να τα πηγαίνει εξαιρετικά καλά στην κοσμική Λεμεσό, εκεί όπου το στενό περιβάλλον του προέδρου Αναστασιάδη διοργανώνει δείπνα γνωριμίας με τον εν δυνάμει υποψήφιο; Και δεν εννοούμε το οικογενειακό περιβάλλον, για να μην παρεξηγηθούμε. Εννοούμε το φιλικό, το επιχειρηματικό…
Παρεμπιπτόντως: Δεδομένου ότι το βιβλίο του πρώην υπουργού Εξωτερικών το οποίο παρουσιάστηκε τις προάλλες στην Αθήνα, έχει εκδοθεί προ 13ετίας, το 2009, μάλλον το ζητούμενο ήταν άλλο από αυτή καθ’ αυτή τη Β’ έκδοση, σωστά; Τα μηνύματα πάντως στάλθηκαν…
Μπορεί ο πόλεμος στην Ουκρανία να έφερε ξανά στο προσκήνιο το μεγαλεπήβολο πρότζεκτ του EastΜed, ωστόσο με το Αφροδίτη κάπως μπερδεμένα (εξακολουθούν) να ακούγονται τα πράγματα. Να θυμίσω μόνο στο σημείο αυτό, ότι πριν από εννέα χρόνια κάποιοι ήθελαν να προπωλήσουμε και κάποιοι άλλοι, λίγο καιρό αργότερα, να αποχωρήσουμε από την ευρωζώνη, διότι εκεί κάτω είχαμε, έλεγαν, 400 δισεκατομμύρια πλούτο.
