Δεν υπάρχει πολιτικός σχηματισμός που να μην βαρύνεται με ανακολουθία λόγων και έργων, αντιφατικές θέσεις και καιροσκοπικές προσαρμογές. Θαρρώ, ωστόσο, ότι στην πρόσφατη πολιτική ιστορία του νησιού δεν έχουμε δει ξανά τέτοια σπουδή αυτοακύρωσης. Ένα κόμμα να «σπεύδει» από μόνο του να διαλαλήσει χρεοκοπία πολιτικής. Όμως, προτού επεκταθώ, μερικές διευκρινήσεις υποβοηθητικές στην κατανόηση κειμένου.
Καταρχάς δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο του Ανδρέα Μαυρογιάννη. Ο οποίος μού είναι συμπαθής. Ούτε έχω λόγο να αμφιβάλλω για τις ικανότητές του· αναλογιστείτε τι έχουμε ζήσει σ’ αυτό τον δύσμοιρο τόπο από «κατάλληλους» και «ικανούς». Δεύτερον, δεν έχει να κάνει ούτε με τις μαθηματικές αλχημείες, τις δεξαμενές από τις οποίες μπορεί να αντλήσει ψήφους, ποιες ροές μπορεί να ανακόψει και αν στο τέλος της ημέρας θα καταφέρει να εκπληρώσει τον στόχο. Εν ολίγοις, το θέμα μας στην παρούσα φάση δεν είναι ο Ανδρέας Μαυρογιάννης, αλλά το ΑΚΕΛ που τον επέλεξε.
Έχω διαβάσει να ερμηνεύεται η απόφαση του κόμματος της αριστεράς ως «αίσθημα ευθύνης» και «υπέρβαση». Προσωπικά παρατηρώ ένα κόμμα που, μολονότι εκφράζει συγκεκριμένες θέσεις, υιοθετεί συγκεκριμένα αφηγήματα και μπροστά σε κεφαλαιώδη ζητήματα που απασχολούν τον τόπο τηρεί συγκεκριμένες στάσεις, στη συνέχεια, το ίδιο διά των επιλογών του, αναιρεί και ακυρώνει την πολιτική και το βασικό του αφήγημα. Δεν θα ανατρέξω στα παλιά, στα προ εικοσαετίας, στις τότε προεδρικές επιλογές, στα «ναι» και στα «όχι» που ακολούθησαν. Άλλωστε, το ’χω ξαναγράψει, γι’ αυτά έχουν μιλήσει τα πανό των Τ/κ στα μεγάλα συλλαλητήρια της εποχής: «Quo vadis AKEL? 1950 vote for Εnosis. 2004 vote for Taksim».
To 2013, κι αφού η χώρα είχε μείνει για τρία χρόνια εκτός αγορών, με τις αγκυλώσεις να μην αφήνουν να προστρέξουμε στον Μηχανισμό Στήριξης, να μην συμφωνούμε σε μνημόνια, να δαιμονοποιούμε την Τρόικα, τις αγορές, να μιλούμε για «μανδαρίνους» και «κλεφταράδες της υφηλίου», να κουβαλούμε Λαπαβίτσες και Βαρουφάκηδες, να αναζητούμε «τον άλλο δρόμο», να καταψηφίζουμε κάθε μνημονιακό νομοσχέδιο… μας οδήγησε στο 2017. Και στον Μάικ Σπανό. Που όταν τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΑΚΕΛ έκαναν αντιστασιακές πιρουέτες έξω από τη Βουλή, εκείνος θεωρούσε ότι «τα βάζαμε με τους ναυαγοσώστες μας». Αποκαλούσε το μνημόνιο «σωφρονιστικό πρόγραμμα εξυγίανσης», «το μόνο που μας βοήθησε να μην πτωχεύσουμε», θεωρούσε την άρνηση ψήφισης συγκεκριμένων νομοσχέδιων, «κίνδυνο για τη χώρα». Και όταν έβλεπε τον Τσόζεφ Άκερμαν να διευθύνει τις συνεδρίες του δ.σ. της Τράπεζας Κύπρου, «έβλεπε τον Μέσι να παίζει μπάλα»! Αλλά το 2017 το ΑΚΕΛ δεν είχε πρόβλημα να αυτοακυρωθεί και να τον προτείνει για πρόεδρο της χώρας.
Το αποτέλεσμα του Κραν Μοντανά, το ναυάγιο της ΔΔΟ, τα δύο κράτη προ των πυλών είναι (υποτίθεται) ένα κεφαλαιώδες ζήτημα που άπτεται της επιβίωσης μας σ’ αυτή τη γη. Ο Ανδρέας Μαυρογιάννης παρουσιάζει ένα άλλο αφήγημα, εντελώς διαφορετικό από εκείνο που έχει υιοθετήσει το ΑΚΕΛ εδώ και πέντε χρόνια, για να στήνει τον Αναστασιάδη στον τοίχο. Δημόσια και επανειλημμένως έχει στηρίξει τους χειρισμούς του προέδρου, μάλιστα διαφωνώντας συχνά με αξιωματούχους του ΑΚΕΛ σε διάφορες συζητήσεις. Αυτά, λοιπόν, δεν λέγονται αυτοακύρωση, αυτοαναίρεση, χρεοκοπία πολιτικής ή πολιτικός τυχοδιωκτισμός. Ούτε απουσία πρότασης και οράματος. Λέγονται «υπέρβαση» και «αίσθημα ευθύνης». Ξέρω, κάποιοι θα πουν, γιατί εστιάζεις στο ΑΚΕΛ; Καταρχάς δεν εστιάζω μόνο στο ΑΚΕΛ. Τα γραπτά είναι εκεί και όποιος θέλει ανατρέχει. Απ’ την άλλη, δεν πιπιλούν όλοι την καραμέλα του «ηθικού πλεονεκτήματος».
Ελεύθερα, 15.5.2022.
