Οι δημόσιοι άρχοντες, οι οποίοι είναι περαστικοί από τα πόστα που βρίσκονται, για κάποιο λόγο έχουν την πεποίθηση πως ο δημόσιος χώρος είναι κάτι σαν κληρονομιά που βρήκαν ξαφνικά και δικαιούνται να τον κάνουν ότι θέλουν. Να στήσουν, για παράδειγμα, μια τεράστια πατάτα, έναν χρυσό άγγελο ή μια Αφροδίτη που θα είναι ορατή από το διάστημα. Πολλά από αυτά τα γλυτώσαμε, όχι γιατί οι άρχοντες σεβάστηκαν τις διαφωνίες των πολιτών, αλλά γιατί στην πορεία κάτι δεν τους βγήκε. Μάλλον δεν ήρθαν τα λεφτά, που κάποιοι τους έταξαν, για να πραγματοποιήσουν τα φαραωνικά σχέδια τους.
Του Δήμου Λεμεσού, τα σχέδια δεν ήταν φαραωνικά. Ωστόσο, ορμώμενος ενδεχομένως από την πρεμούρα να παρουσιάσει έργο, με το που βρήκε περίπου δυο εκατομμύρια βάλθηκε να ξηλώσει τον Δημόσιο Κήπο. Ο οποίος, για χάρη συζήτησης, ίσως να χρειαζόταν ένα φρεσκάρισμα. Υπάρχουν, ωστόσο, διαδικασίες για το πως χειρίζεσαι έναν δημόσιο χώρο, τόσο σημαντικό μάλιστα και με ενός αιώνα ιστορία. Δεν μπαίνεις μέσα με τις μπουλντόζες και αρχίζεις να κάνεις ότι νομίζεις πως χρειάζεται να γίνει, καταστρέφοντας ότι βρίσκεις στο πέρασμα σου. Και κυρίως, σε έναν τόσο σημαντικό χώρο, δεν αμολάς το προσωπικό μιας εργοληπτικής εταιρείας χωρίς επίβλεψη.
Οι άνθρωποι ένα μεροκάματο βγάζουν και δεν ξέρουν ούτε περί ιστορικότητας του χώρου, ούτε περί σημασίας αιωνόβιων δέντρων. Εκ των υστέρων, είναι βολικό να επιρρίπτονται σε αυτούς οι ευθύνες για την όποια καταστροφή. Ούτε μπορεί να αποτελεί δικαιολογία το «μας πρόσφεραν 1,7 εκατομμύρια κι αντί να πούμε ευχαριστώ, φωνάζουμε». Να πούμε «ευχαριστώ», αλλά ταυτόχρονα να εξηγήσουμε στον δωρητή πως υπάρχουν διαδικασίες. Πως για να γίνει κάτι σε δημόσιο χώρο, χρειάζεται διαβούλευση, χρειάζεται να ακουστεί και η άποψη των δημοτών για τις ανάγκες τους, για τη σχέση του χώρου με την πόλη και την ιστορία.
Όπως έχει αναφερθεί από Λεμεσιανούς, έχουν γίνει και στο παρελθόν παρεμβάσεις στο Δημόσιο Κήπο της πόλης, χωρίς, ωστόσο, να αλλοιώνεται ο αρχικός σχεδιασμός και το ύφος του χώρου. Παρά όμως τα όσα ακούστηκαν και παρά τις αντιδράσεις, ο Δήμος Λεμεσού προχωρεί ακάθεκτος. Ευαισθητοποιήθηκε μόνο όταν είδε τις ρίζες των δέντρων τις οποίες άγγιξε επικίνδυνα η μπουλντόζα. Φταίει όμως ο εργάτης που ήταν άτσαλος κι όχι ο Δήμος, που χειρίζεται έναν δημόσιο χώρο, σαν να είναι ο κήπος του σπιτιού του δημάρχου και των δημοτικών συμβούλων, όπου μπορούν να ξεριζώσουν αν θέλουν τα δέντρα, να φυτέψουν γρασίδι, να κάνουν πισίνα και ό,τι άλλο επιθυμούν.
