Η διάσκεψη για το ηλεκτρονικό εμπόριο και τη διασύνδεση της Αφρικής με τον υπόλοιπο κόσμο μάλλον πέρασε απαρατήρητη. Όχι μόνο εξαιτίας της επικαιρότητας, την οποία γεμίζουν ασφυκτικά οι ειδήσεις για την πανδημία, αλλά και γιατί η Αφρική αποτελεί για τον υπόλοιπο κόσμο έναν τόπος ξεχασμένο, με τον οποίο ελάχιστα ασχολούνται.
Αυτό δεν ισχύει για την Κίνα, τη χώρα που διοργάνωσε τη διάσκεψη. Τα τελευταία χρόνια συστηματικά και χωρίς μεγάλες τυμπανοκρουσίες η πολυπληθέστερη χώρα του κόσμου απλώνει τα πλοκάμια της πάνω από την Αφρική. Στη μακρά ιστορία της, η ήπειρος έχει υπηρετήσει τις παγκόσμιες φιλοδοξίες πολλών ξένων. Άλλοι ήθελαν να την κατακτήσουν, άλλοι να εκμεταλλευτούν τα πλούτη της και άλλοι να τν μεταλλάξουν και να βοηθήσουν τους ανθρώπους της να ξεφύγουν από τη φτώχεια.
Το Πεκίνο κινείται με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο. Μέσα από επενδύσεις, έργα-μαμούθ και χρηματοδοτήσεις αυξάνει την επιρροή του σε πολλές αφρικανικές χώρες. Από την Κένυα μέχρι την Αγκόλα κατασκευάζονται λιμάνια, αεροδρόμια και εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Προσθέτονται σιδηροδρομικές γραμμές χιλιάδων χιλιομέτρων, βελτιώνονται τα συστήματα υγείας και υπογράφονται εμπορικές συμφωνίες δισεκατομμυρίων δολαρίων. Όποια οικονομική πέτρα και να σηκώσει κανείς θα βρει την Κίνα από κάτω. Έτσι, ενώ το έτος 2000 οι συναλλαγές Αφρικής και Κίνας δεν ξεπερνούσαν τα 10 δισεκατομμύρια δολάρια, το 2020 ανέρχονται σε πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια.
Οι κινεζικές επενδύσεις είναι καλοδεχούμενες γιατί δεν συνοδεύονται από όρους και προϋποθέσεις. Το Πεκίνο δεν ενδιαφέρεται για ανθρώπινα δικαιώματα, δεν το νοιάζει αν ο ηγέτης της χώρας που επενδύει είναι ένας στυγνός δικτάτορας ή δημοκρατικά εκλελεγμένος. Δεν πρόκειται να απαιτήσει δομικές αλλαγές ή μεταρρυθμίσεις και το ίδιο του κάνει αν τα κέρδη καταλήξουν στα κρατικά ταμεία ή στις τσέπες των κυβερνώντων.
Η ψευδαίσθηση είναι ότι όλα γίνονται για το καλό των Αφρικανών. Και ενώ είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως οι αφρικανικές χώρες επωφελούνται από τις κινεζικές επενδύσεις, το μόνο βέβαιο είναι πως αυτός που κερδίζει είναι κυρίως το Πεκίνο. Με αυτόν τον τρόπο, εδραιώνει την οικονομική του επιρροή και μαζί με αυτήν και τη διπλωματική του ισχύ. Ο γίγαντας της Ασίας υποστηρίζει συνέχεια ότι δεν θέλει να αναμιγνύεται σε εσωτερικές υποθέσεις άλλων χωρών και ότι δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες. Αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, μόνο που αντί στρατιωτικά μέσα χρησιμοποιεί την οικονομική του ισχύ.
