Ο Χριστόδουλος Γ. Παχουλίδης, εκτοπισμένος από τον  Άγιο Επίκτητο, γράφει για τον ήρωα της ΕΟΚΑ.
Αύριο 19 Νοεμβρίου, πώς θα αντικρίσουμε απέναντί μας τα βουνά του Πενταδάκτυλου, χωρίς να αισθανθούμε ντροπή; Από τη βάρβαρη εισβολή των Τούρκων του 1974, ο άλλοτε περήφανος Πενταδάκτυλος, με τους αιώνιους θρύλους καί τις παραδόσεις του, στενάζει κάτω από τη σκληρή μπότα του Τούρκου εισβολέα και κατακτητή. Πληγωμένος από τις άγριες χαρακιές, που του προξένησαν στο αιωνόβιο κορμί  του, οι Τούρκοι εισβολείς και κατακτητές και τα εδώ όργανά τους, για να σχηματίσουν σ’ αυτό τη σημαία τους, τη σημαία του αίσχους με το μισό φεγγάρι, στέκει εκεί και προσμένει από μας να πράξουμε το χρέος μας, να τον λευτερώσουμε. Αλλά εμείς, αντ’αυτού, περί άλλων τιρβάζουμε και ερίζουμε άγρια μεταξύ μας για προσωπικές θέσεις και αξιώματα, βυθισμένοι στην ατομική μας φιλαυτία.
19 Νοεμβρίου και η αέναος μνήμη, μας προτρέπει πίσω εμείς να στραφούμε, στις 19 Νοεμβρίου 1958, όσοι τη ζήσαμε τότε και να ιστορήσουμε στους νεότερους, που μετά γεννηθήκανε, στα δικά μας  παιδιά και εγγόνια, πως εκεί, στου χωριού του Δικώμου τα χώματα, που απέναντι βρίσκεται, λίγο πιο πέρα απ’ τη χαραγμένη σημαία του αίσχους, σε ένα κρησφύγετο, στην καρδιά του Πενταδάκτυλου, στου Κυριάκου του Διάκου το σπίτι, προδομένος, έπεφτε νεκρός ο Κυριάκος ο Μάτσης, ο πραγματικός ήρωας και άνθρωπος, ο υπέροχος αγωνιστής της Ε.Ο.Κ.Α. Αυτός, που προηγουμένως, πριν δραπετεύσει για να συνεχίσει τον αγώνα για λευτεριά της Κύπρου, τον επισκέφθηκε στη φυλακή ο τότε αδίστακτος Κυβερνήτης της Κύπρου, στρατάρχης Χάρτινγκ και του πρόσφερε μισό εκατομύριο λίρες για να προδώσει τον αρχηγό Διγενή, κι αυτός χωρίς δισταγμό του φώναξε: «Εξοχώτατε, ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμευα, αλλά περί αρετής». Με τα μάτια της ψυχής βλέπουμε σήμερα αυτό το παλικάρι, που ροβολούσε μέρα και νύκτα στα βουνά του Πενταδάκτυλου, εμψυχωτής και μπουρλοτιέρης των ψυχών των ραγιάδων της Κύπρου για λευτεριά και ένωση με τη Μάνα Ελλάδα, θλιμμένο να στρέφει το  βλέμμα σε μας και να ρωτά: Κάνετε το χρέος που πρέπει, ο καθένας σας, για να λευτερωθεί τούτος ο τόπος, ο ποτισμένος με το αίμα μου και το αίμα τόσων άλλων παλικαριών, ή ρικτήκατε στην υλιστική απόλαυση της ζωής και τρώγεσθε ανάμεσά σας, για θέσεις και αξιώματα και ξεχάσετε και το χρέος προς τη μισοκατεχόμενη πατρίδα και τούτα τα χώματα, τα ποτισμένα με αίματα ηρώων και μαρτύρων;
Τι θα απαντήσουμε; Τι θα του πούμε; Ο καθένας μας ας εμβαθύνει στο είναι του και ας κάνει το χρέος του όπως πρέπει, προς την πατρίδα και προς όλους που έδωσαν τη ζωή τους γι’ αυτή, για να μπορούμε ελεύθερα να ζούμε και να σεριανίζουμε, σ’ όλη την κατεχόμενη από το 1974 μέχρι σήμερα πατρίδα μας. Για να μπορούμε να κοιτάζουμε περήφανα τον Κυριάκο Μάτση και τους άλλους ηρωομάρτυρές μας. Για να μπορέσουμε να τελέσουμε Τρισάγιο στους τόπους της θυσίας τους και καταθέσουμε εκεί, στη γη την ποτισμένη με το αγνό αίμα τους, τα άνθη της αγάπης μας. Αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο για τον αθάνατο ήρωα Κυριάκο Μάτση και τους συναγωνιστές του.