Με μεγάλη μου αγανάκτηση διαπιστώνω ότι η λειτουργία της δημοκρατίας στην ιδιαίτερη μου πατρίδα την Κύπρο πάσχει ανίατα, όπως ένας δύσμοιρος ασθενής, με σοβαρά προβλήματα υγείας, ευρισκόμενος στην επιθανάτιο του κλίνη.

Αυτό συμβαίνει διότι τα δύο ουσιαστικά στοιχεία και βασικά θεμέλια στη λειτουργία μιας υγιούς δημοκρατίας, δυστυχώς, υποσκάπτονται επικίνδυνα.

Το πρώτο αφορά τα κόμματα τα οποία, όταν σε εκλογές διεκδικούν την εξουσία, πρέπει απαραίτητα να παρουσιάζουν με κάθε λεπτομέρεια και κατανοητό τρόπο ποια είναι η διαφορετική ιδεολογία τους. Δηλαδή, όταν κερδίσουν στις εκλογές και πάρουν την εξουσία, τι πρόγραμμα θα εφαρμόσουν, για να περάσουν κυρίως υλικά καλά και γενικότερα καλά οι πολίτες τους στη ζωή αυτή.

Το δεύτερο αφορά τους εθνικούς στόχους για την επιβίωση της Κυπριακής Δημοκρατίας, για τους οποίους στόχους απαιτείται, όπως όλα τα κόμματα έχουν ομόνοια και κοινή γραμμή και όχι καυγάδες ανελέητους.

Δυστυχώς, όμως, τα κόμματα ούτε το πρώτο, ούτε το δεύτερο πράττουν, και το μόνο που πράττουν είναι να χαϊδεύουν τα αυτιά των ψηφοφόρων.

Όσον αφορά το πρώτο πρόβλημα, στη λειτουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα κόμματα, επιτέλους, ας μιμηθούν τις θρησκείες, οι οποίες με κάθε λεπτομέρεια και κατανόηση από τον απλό άνθρωπο, παρουσιάζουν την ιδεολογία τους – ας μου επιτραπεί να την ονομάσω θρησκευτική ιδεολογία – δηλαδή, τι πρέπει να πράξουν οι άνθρωποι σ’ αυτήν τη ζωή, για να περάσουν καλά μετά θάνατο στην αιώνια.

Όπως, είναι γνωστό, κατά τη λειτουργία της δημοκρατίας, έχουν επικρατήσει κόμματα με τις πιο κάτω ιδεολογίες, τις οποίες δυστυχώς, δεν τις παρουσιάζουν στον λαό, αλλά τις πετάνε στον κάλαθο των αχρήστων.

Α’ Το δεξιό κόμμα έχει τη δεξιά ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία το κράτος πρέπει να απόσχει από την παραγωγή υλικών αγαθών και υπηρεσιών, και τις οποίες παραγωγές, πρέπει να τις πράττει ελεύθερα ο λαός, διότι, όταν η παραγωγή υλικών αγαθών και υπηρεσιών πραγματοποιείται ελεύθερα από τους πολίτες, δημιουργείται έντονος ανταγωνισμός, και αναπόφευκτα, με τον ανταγωνισμό, δημιουργούνται υλικά αγαθά ποιοτικά καλύτερα και φθηνότερα και υπηρεσίες ποιοτικά καλύτερες και φθηνότερες.

Β’ Το κεντρώο κόμμα έχει την κεντρώα ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία, για το συμφέρον του λαού, πρέπει το ίδιο το κράτος να παράγει λίγα υλικά αγαθά και υπηρεσίες και θα πρέπει να αναφέρει, λεπτομερώς, εάν αναλάβει στο μέλλον την εξουσία, ποια υλικά αγαθά και υπηρεσίες θα παράγει το κράτος και όχι οι πολίτες.

Γ’ Το σοσιαλιστικό κόμμα έχει τη σοσιαλιστική ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία, για το συμφέρον του λαού, πρέπει, το ίδιο το κράτος να παράγει περίπου το ήμισυ των υλικών αγαθών και υπηρεσιών, και επίσης, θα πρέπει να αναφέρει, λεπτομερώς, εάν λάβει στο μέλλον τήν εξουσία, ποια υλικά αγαθά και υπηρεσίες θα παράγει το κράτος, και όχι οι πολίτες και

Δ’ Το κομμουνιστικό κόμμα έχει την κομμουνιστική ιδεολογία, σύμφωνα με την οποία το κράτος το ίδιο πρέπει να είναι ο ιδιοκτήτης της γης, να παράγει όλα τα υλικά αγαθά, μηδενός εξαιρουμένου, και όλες τις υπηρεσίες μηδεμιάς εξαιρουμένης, και ό,τι οικονομικά εξασφαλίζεται να το μοιράζονται εξίσου όλοι οι πολίτες.

Η κομμουνιστική αυτή ιδεολογία είναι μια ιδεολογία άψογα και καθαρά χριστιανική, η οποία επιδιώκει να εφαρμόσει στην πράξη, την εντολή του Υψίστου «Αγαπάτε Αλλήλους», η οποία αποτελεί ένα από τα βασικά θεμέλια της χριστιανικής θρησκείας.

Δυστυχώς, όμως, εκεί όπου εφαρμόστηκε η ιδεολογία αυτή, π.χ. στην πρώην Σοβιετική Ένωση, στην εφαρμογή της απέτυχε παταγωδώς το πιο πάνω σημαντικό χριστιανικό θεμέλιο, και επέτυχε το γνωστό τραγούδι « τα πήρες όλα κι έφυγες…». Ίσως η αποτυχία αυτή οφείλεται, στην ύπαρξη μυαλού στην κεφαλή των ανθρώπων, το οποίο, συνήθως, χρησιμοποιούν αποκλειστικά για τα συμφέροντά τους.

Ένα παράδοξο γεγονός, όσον αφορά την κομμουνιστική ιδεολογία, συνέβη όταν το έτος 2009 εξελέγη στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας ο μ. Δημήτρης Χριστόφιας, ένας άνθρωπος, ο οποίος, μέχρι την εκλογή του, ήταν επικεφαλής των οπαδών της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Κατά την εκτέλεση των καθηκόντων του, ως πρόεδρος, άλλα πίστευε «ψυχή τε και σώματι» και άλλα έπραττε.

Εάν σύμφωνα με το Σύνταγμα και τη νομοθεσία της Κυπριακής Δημοκρατίας, εμποδίζετο να εφαρμόσει την κομμουνιστική ιδεολογία, στην οποία πίστευε, έπρεπε να παραιτηθεί και να προκηρυχθούν νέες εκλογές. Διεκδικώντας τη προεδρία στις νέες εκλογές ο μ. Χριστόφιας θα έπρεπε αν μπορούσε, είτε να επιδιώξει να τροποποιηθεί το Σύνταγμα και η Νομοθεσία, ώστε, η κομμουνιστική ιδεολογία να είναι συνταγματική και νόμιμη, είτε έπρεπε, να αλλάξει την κομμουνιστική του ιδεολογία, ώστε να προσέλθει στις εκλογές με νόμιμη ιδεολογία. Επίσης, αν η νέα ιδεολογία του μ. Χριστόφια διέφερεν από την ιδεολογία των Νέων Δυνάμεων και επειδή οι νέες εκλογές θα ήταν πρώτες εκλογές, ακυρουμένων των πρώτων, θα έπρεπε ο μ. Χριστόφιας να εξασφάλιζε διαζύγιο από τις Νέες Δυνάμεις.

Είναι απαράδεκτο, στην ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας, στην πρώτη εκλογική διαμάχη των κομμάτων με διαφορετικές ιδεολογίες, να γίνονται συμπράξεις. Είναι όμως απαραίτητο να σημειωθεί, ότι, εάν μετά το πέρας των εκλογών, δεν κατορθώσει κανένα κόμμα να εξασφαλίσει πλειοψηφία, τότε, προκειμένου το κράτος να μη μείνει ακυβέρνητο, πρέπει αναπόφευκτα να εφαρμόζεται η σοφή αρχή στη λειτουργία της Δημοκρατίας «το μη χείρον βέλτιστον». Δηλαδή, «το μη χείρον» είναι η σύμπραξη κομμάτων, με διαφορετικές ιδεολογίες, όχι πολύ απομακρυσμένες μεταξύ των, για την εξασφάλιση στις επόμενες εκλογές πλειοψηφίας, ώστε να κυβερνηθεί η χώρα.

Σύμφωνα με τα πιο πάνω, αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι, ο ψηφοφόρος, σε εκλογές πολιτικών ρίχνει την ψήφο του στην κάλπη με άλλα κριτήρια, και όχι με κριτήριο τις διαφορετικές ιδεολογίες των κομμάτων. Π.χ. Ψηφίζει το κόμμα το οποίο ψήφιζαν οι γονείς και οι παππούδες του, ή με κριτήριο τη φιλική σχέση με υποψηφίους, ώστε, αν εκλεγούν, να τους χρησιμοποιούν ως μεσάζοντες για τα δικά τους συμφέροντα κτλ.

Πέραν των πιο πάνω, «άκουσον, άκουσον», κάτι το οποίο δεν έχει έλεος, αν είναι δυνατόν, να υπάρχουν σ’ αυτόν τον τόπο πολιτικοί, να εισηγούνται την οριζόντια ψηφοφορία. Δηλαδή, μια δημοκρατική τελετή, ένα ανήθικο πάντρεμα διαφορετικών ιδεολογιών. Αυτό κι αν είναι γκρέμισμα της Δημοκρατίας, λαμβάνοντας υπόψη μόνο την ομοιότητα των λέξεων κόμμα – κόμμα και όχι το περιεχόμενο, δηλαδή τις ιδεολογίες τους.

Η οριζόντια ψηφοφορία είναι ανεκτή στη λειτουργία της Δημοκρατίας, όταν ένα κόμμα, για λόγους προσωπικών αντιπαλοτήτων και διαφορών, έχει διασπασθεί σε δύο κόμματα, αλλά η ιδεολογία των δύο κομμάτων παραμένει η ίδια.

Αυτό μπορεί να είχε συμβεί π.χ. στην περίπτωση του κεντρώου κόμματος ΔΗ.ΚΟ. και του νέου κόμματος ΔΗ.ΠΑ. το οποίο δημιουργήθηκε με απόσπαση στελεχών από το πρώτο. Για να επιτραπεί, όμως, οριζόντια ψηφοφορία στα δύο αυτά κόμματα πρέπει και τα δύο αυτά κόμματα να διακηρύξουν δημόσια, την ίδια, με κάθε λεπτομέρεια, ιδεολογία τους. Όταν δύο ή περισσότερα κόμματα έχουν ταυτόσημη ιδεολογία σε αυτούς και μόνο θα πρέπει να επιτρέπεται, για την ομαλή λειτουργία της εκλογικής διαδικασίας, στη λειτουργία της δημοκρατίας, κι αν γι’ αυτό απαιτείται σχετική νομοθεσία, επιβάλλεται άμεσα η ψήφιση τέτοιας νομοθεσίας.

Εν κατακλείδι, η απαράδεκτη και παράλογη εισήγηση πολιτικών για οριζόντια ψηφοφορία, θα μπορούσε να μετατραπεί σε λογική, μόνο αν όλα τα κόμματα εγκατέλειπαν τη δική τους διαφορετική ιδεολογία και κατέληγαν όλα μαζί, ανεξαιρέτως, σε μια κοινή ιδεολογία, έστω, και εάν διατηρήσουν τα διαφορετικά τους ονόματα. Είναι όμως αυτό δυνατό, στη λειτουργία της Δημοκρατίας; Θέλω να πιστεύω, όχι.

Άλλη, τρομερά απαράδεκτη συμπεριφορά των κομμάτων, η οποία είναι τρισχειρότερη στη λειτουργία της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως ανέφερα πιο πάνω, και η οποία αφορά την επιβίωση ή τον θάνατο της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι η ανυπαρξία συμφωνημένης από όλα τα κόμματα, κοινής γραμμής και κοινού αγώνα στο εθνικό μας θέμα, για την αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής.

Η μη ύπαρξη κοινού εθνικού προγράμματος, με ανελέητες αντιπαραθέσεις των κομμάτων στο πιο πάνω θέμα, της επιβίωσης στη γη των προγόνων μας, ημών των Ελληνοκυπρίων, των συμπατριωτών μας Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων, αποδεικνύει την αμυαλοσύνη μας, για να μην πω την τρέλα μας.

Οι διαφορές και οι αντιπαραθέσεις των κομμάτων, όσον αφορά τις ιδεολογίες τους, είναι ουσία στη λειτουργία της Δημοκρατίας, η ενότητα όμως, όταν υπάρχουν εθνικοί κίνδυνοι, είναι αδήριτα επιβεβλημένη.

Στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία το θέμα της κοινής γραμμής και ενότητας για την αντιμετώπιση εσωτερικών κινδύνων και εξωτερικών κινδύνων π.χ. πολέμων, αντιμετωπίζετο ως εξής. Οι διοικούντες άρχοντες, εθελούσια, παρέδιδαν την εξουσία στον άριστον των πολιτών, για να αποφεύγεται το θυμοσόφημα του λαού «όπου έχει πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει». Ο άριστος των πολιτών, αντιμετωπίζοντας, πολύ γρήγορα, με δικές του αποφάσεις, τους εσωτερικούς κινδύνους, παρέδιδε την εξουσία, πάλι, στους άρχοντες εντός έξι μηνών. Σε περίπτωση όμως πολέμου, η εξουσία του παρετείνετο ακόμη έξι μήνες. Η χρονική περίοδος, κατά την οποία, ο άριστος των πολιτών ασκούσε όλες τις εξουσίες, ελέγετο dictatura και ο ίδιος dictator.Σύμφωνα με κάποια ιστορική άποψη, αν ο πόλεμος εξακολουθούσε μετά τους έξι μήνες η dictatura δινόταν σε άλλο άριστο πολίτη, για να μην προλάβει ο πρώτος dictator να αποκτήσει ρίζες και έτσι να μην μπορούν να τον παύσουν.

Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, αποφεύγοντο διαφωνίες και συγκρούσεις για ταχεία και ορθή αντιμετώπιση των σοβαρών εσωτερικών και εξωτερικών κινδύνων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Δυστυχώς, όμως, η Κυπριακή Δημοκρατία, ευρίσκεται σε επιθανάτιο κλίνη, γιατί ούτε άριστο των πολιτών διαθέτει, αλλά ούτε και τα κόμματα έχουν κοινή γραμμή και κοινό στόχο, για την αντιμετώπιση της τουρκικής αρπακτικότητας.

Επιτέλους, τα κόμματα, ας σωφρονιστούν, ώστε, η Κυπριακή Δημοκρατία να κατέβει από την επιθανάτιο της κλίνη υγιής.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ

ΣΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ ΚΑΙ

ΣΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΕΛΛΑΔΟΣ