Η φαρσοκωμωδία (έτσι κατάντησε) που κυβέρνηση, κόμματα και βουλευτές αποκαλούν μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης και τα κωμικοτραγικά που λαμβάνουν χώρα στα σχολεία με τα μέτρα προστασίας κατά του κορωνοϊού, μου έφεραν στο νου μια φράση από τα παλιά. Με πήγαν πίσω στο σύνθημα του Νίκου Αναστασιάδη κατά την πρώτη προεκλογική του εκστρατεία. «Η κρίση θέλει ηγέτη». Πετυχημένο, ομολογουμένως, για τότε, ασχέτως αν στην πορεία και σε διάφορα επίπεδα η ηγεσία δεν ήταν και τόσο αποτελεσματική. Σε ό,τι αφορά, μάλιστα, τα δύο πιο πάνω θέματα η ηγεσία, συνολικά για το πολιτικό σύστημα, αποδεικνύεται τουλάχιστον ανεπαρκής.
Κάμποσα χρόνια τώρα, στη δημόσια συζήτηση έρχεται και φεύγει το θέμα μεταρρύθμισης της τοπικής αυτοδιοίκησης. Όλοι, κυβέρνηση, Βουλή και τοπικοί άρχοντες συμφωνούν ότι χρειάζονται αλλαγές, ότι θα πρέπει να μειωθεί επιτέλους ο μεγάλος αριθμός Δήμων και Κοινοτήτων, στο μισό του νησιού που έχει απομείνει. Όλοι λένε ότι χρειάζεται επιτέλους να υπάρξει οικονομία κλίμακος, να εκσυγχρονιστούν οι δημοτικές και κοινοτικές υπηρεσίες προς όφελος των πολιτών. Η πολιτεία πλήρωσε ξένους εμπειρογνώμονες για να κάνουν μελέτες και να εισηγηθούν τρόπους συνένωσης των τοπικών αρχών. Οι μελέτες έγιναν και οι ειδικοί μας είπαν ότι σε ένα μισό νησί όπως η Κύπρος θα πρέπει να υπάρχουν από 5 – 14 Δήμοι. Το πολύ. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 30. Ναι τριάντα Δήμοι όταν ο πληθυσμός του κουτσουρεμένου κράτους δεν ξεπερνά το εκατομμύριο. Όταν μητροπολιτικοί Δήμοι όπως αυτοί της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου αριθμούν μερικά εκατομμύρια δημοτών.
Ακριβοπληρώσαμε τις μελέτες, ακούσαμε τους ειδικούς και στη συνέχεια έπιασαν δουλειά τα κόμματα. Αντί να δουν πώς θα βελτιώσουν πράγματα, ακολουθώντας τις εισηγήσεις των α εμπειρογνωμόνων, οι ηγέτες μας (καλά να πάθουμε που τους εκλέγουμε) κοιτάζουν πώς θα διατηρήσουν τα κεκτημένα και την επιρροή τους, παρά το πώς θα προσφέρουν καλύτερες υπηρεσίες στον κόσμο. Ο αριθμός των Δήμων από 14 πήγε στους 17, στη συνέχεια ανέβηκε στους 21, ενώ ακούστηκε και ο αριθμός 22. Έφαγαν μήνες στη Βουλή να μαγειρεύουν, ακύρωσαν τους τοπικές εκλογές για να ολοκληρώσουν κι απόφαση ακόμα δεν έχουν πάρει. Να πούμε ντροπή τους, είναι και λίγο.
Στο μέτωπο του κορωνοϊού τώρα, είναι πλέον παραδεκτό παγκοσμίως ότι για να λειτουργήσουν τα σχολεία και να μην εξελίσσονται σε μεγάλες εστίες μετάδοσης, θα πρέπει τα παιδιά να φορούν μάσκες. Σε όλα τα στάδια της εκπαίδευσης. Στην Κύπρο, όπου ευδοκιμούν πολλά μαμμόθρεφτα, αρκετοί γονείς επαναστάτησαν, αρνούμενοι να δεχθούν ότι τα παιδιά του δημοτικού θα πρέπει να φορούν μάσκες. Μια μερίδα ηλιθίων, μάλιστα, έβαλε βόμβες σε δύο σχολεία και γράφει στους τοίχους συνθήματα του τύπου «Ελευθερία ή Θάνατος» έχοντας χάσει εντελώς την αίσθηση του μέτρου.
Πρόσφατα, μάλιστα, πριν λίγες μέρες, ήλθε στη δημοσιότητα η θλιβερή είδηση ότι ανεμβολίαστος δάσκαλος έχασε τη ζωή του διότι, όταν αρρώστησε με Covid, αρνήθηκε να νοσηλευτεί. Πέθανε στο σπίτι του. Επιλογή του θα μου πείτε και συμφωνώ. Ήταν, όμως, επιλογή και δικαίωμά του να κυκλοφορεί ανεμβολίαστος και χωρίς μάσκα στο σχολείο, να κάνει μάθημα και να συγχρωτίζεται με συναδέλφους και παιδιά; Δεν γνωρίζω αν μετέδωσε την ασθένεια όταν αρρώστησε και σε άλλους. Δεν θα εκπλαγώ, όμως, αν φανεί πως μια μεγάλη αλυσίδα μετάδοσης στο σχολείο που δίδασκε οφείλεται στη δική του άρνηση να δεχθεί το αυτονόητο, ότι η ελευθερία του καθενός μας σταματά εκεί που αρχίζει η ελευθερία των άλλων. Δεν αποτελεί δικαίωμα κανενός να κυκλοφορεί απροστάτευτος, εν καιρώ πανδημίας, θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία και τη ζωή των άτυχων συνανθρώπων που θα βρεθούν στο δρόμο του.
Πού ήταν λοιπόν η διεύθυνση του σχολείου, το υπουργείο Παιδείας, των εκλεγμένων και μη αρμοδίων να ελέγξουν τον δάσκαλο και να μην επιτρέψουν την έλευσή του στο σχολείο; Αν μη τι άλλο θα είχαν ίσως σώσει τη ζωή του και θα είχαν προστατεύσει και όσους ο άτυχος, αλλά επίμονα ισχυρογνώμων άνδρας έθεσε σε κίνδυνο. Πού είναι η αίσθηση ευθύνης των πολιτικών προσώπων για να τελειώσει επιτέλους η φαρσοκωμωδία με την τοπική αυτοδιοίκηση; Χωρίς αμφιβολία, οι κρίσεις θέλουν ηγέτες. Το πρόβλημά μας εδώ είναι ότι τους ψάχνουμε με το κιάλι.
Ελεύθερα, 12.12.2021.
