Συνειδητοποιημένη μού φάνηκε η Λίνα Κασσιανίδου στη συνέντευξή της κι αυτό είναι μάλλον θετικό. Τόσο για την ίδια, όσο –κυρίως- και για τον θαλασσοδαρμένο τομέα του οποίου πλέον προΐσταται πολιτικά.

Καλά τα εγκώμια και οι ευαρέσκειες και τα παινέματα και τα δοξολογήματα και τα λιβανιστήρια. Καλές και οι προσδοκίες, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι –δικαίως ή αδίκως- για την καλλιτεχνική κοινότητα ο διορισμός της έλαβε σχεδόν… μεσσιανικές διαστάσεις, επειδή ακριβώς εκλήφθηκε περίπου ως επανορθωτική κίνηση και ως αναγνώριση σφάλματος.

Όταν λοιπόν διατείνεται πως έχει επίγνωση του γεγονότος πως ο «μήνας του μέλιτος» θα τελειώσει πολύ σύντομα, αυτό είναι κάπως ενθαρρυντικό. Ο Σεπτέμβρης μπήκε ήδη και είθισται να είναι ένας κρίσιμος μήνας και στον τομέα του Πολιτισμού, αφού είναι περίοδος έναρξης, περίοδος προγραμματισμών, πρεμιέρων, ανακατατάξεων.

Τα τελευταία 30 χρόνια η εποχή αυτή συνέπιπτε και με την έναρξη του Διεθνούς Φεστιβάλ Κύπρια, μια παράδοση που σπάει φέτος. Και όχι μόνο για φέτος, αφού όπως κατέστησε σαφές η Υφυπουργός το «πείραμα» με το χορηγικό πρόγραμμα θα συνεχιστεί και του χρόνου ως έχει. Την ταπεινή μου άποψη σχετικά με το θέμα την έχω καταθέσει, συνεπώς δεν έχει νόημα να επαναλάβουμε ποια είναι τα ζητήματα που προκύπτουν. Κι αν η ίδια έχει ορίζοντα το 2025 ή το 2026 (που θα είναι ούτως ή άλλως έτος εκδηλώσεων στο πλαίσιο της Κυπριακής Προεδρίας της ΕΕ), φαίνεται ότι πια Κρατικό Φεστιβάλ παραστατικών τεχνών θα ξαναδούμε όταν ασπρίσει ο κόρακας και γίνει περιστέρι.  

Αν μη τι άλλο, σε πρακτικό επίπεδο, η απόφαση αυτή «ελαφραίνει» το πρόγραμμά της, χωρίς να σημαίνει ότι όσο κι αν τρέξει υπάρχει περίπτωση να τα προλάβει όλα. Σε ορισμένες περιπτώσεις θα χρειαστεί να… διακτινιστεί τώρα που αρχίζουν οι καθημερινές εκδηλώσεις, με το θεσμικό παρών της να θεωρείται στο στάδιο αυτό υπερπολύτιμο και υψηλού συμβολισμού από τους δημιουργούς. Κι όλα αυτά ενώ τα ανοιχτά μέτωπα είναι αρκετά –και πολλά από αυτά προβλέπεται να παραμείνουν έτσι όσης θεραπείας κι αν τύχουν.

Μια εξέλιξη που μοιάζει σχεδόν απρόσμενη, αν και θα έπρεπε να έχει διευθετηθεί εδώ και σχεδόν τρία χρόνια, είναι ο εξαγγελθείς διορισμός νέου Διευθυντή (ή Διευθύντριας τέλος πάντων) του Τμήματος Νεότερου και Σύγχρονου Πολιτισμού, που παραμένει ακέφαλο από τον καιρό που ακόμη είχε το όνομα «Πολιτιστικές Υπηρεσίες ΥΠΠΑΝ». Η Λίνα Κασσιανίδου επιχείρησε να δώσει μια εξήγηση –ή μάλλον μια διαβεβαίωση- γι’ αυτή την εξωφρενική καθυστέρηση, λέγοντας ουσιαστικά ότι στην εποχή πια του Υφυπουργείου τέτοιου είδους κραυγαλέες και επιζήμιες στρεβλώσεις θα προλαμβάνονται. Μακάρι. Σε κάθε περίπτωση, αν ο Σεπτέμβρης είναι ένας μήνας προσωπικών συνεντεύξεων για τους μνηστήρες της θέσης, αυτό σημαίνει ότι θα είναι ιδιαίτερα καυτός, με κινητικότητα τόσο στο προσκήνιο όσο και –ως είθισται- στο παρασκήνιο.

Με το καλό, το φθινόπωρο δεν θα έχουμε μόνο διευθυντή στο κτήριο της οδού Ιφιγενείας, αλλά επίσης Υφυπουργό και Γενική Διευθύντρια, αφού και το Υφυπουργείο θα μετακομίσει τελικά εκεί. Ο 4ος όροφος θα σφύζει από υψηλά ιστάμενους και θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε πώς θα λειτουργεί πλέον το αλλιώτικα μαθημένο Τμήμα, οι λειτουργοί του οποίου θα νιώθουν στο σβέρκο την καυτή ανάσα των «μεγαλουσιάνων». Από την άλλη, αυτή η νέα συνθήκη θεωρητικά θα λειτουργήσει ευεργετικά σε πρακτικό επίπεδο. Η εγγύτητα συνήθως εγγυάται την ευελιξία. Επίσης, τα «μεγάλα κεφάλια» θα έχουν πλέον εικόνα από πρώτο χέρι για τις ανάγκες που προκύπτουν αλλά και τα προβλήματα, θα έχουν την ευκαιρία να εντοπίζουν ιδίοις όμμασι τι προκαλεί τις όποιες δυσλειτουργίες.

Ναι, ο τρέχων μήνας είναι κρίσιμος για τη Λίνα Κασσιανίδου και τολμώ να πω ότι η ουσιαστική δουλειά θ’ αρχίσει όταν θα ξεκινήσουν και οι πρώτες γκρίνιες, οι πρώτες διαμαρτυρίες και επικρίσεις, τα πρώτα ροκανίσματα της καρέκλας της. Αν δεν κλοτσήσει μερικές σφηκοφωλιές, δουλειά δεν γίνεται. Αυτό είναι κανόνας. Ισορροπία και γαλήνη είναι δύσκολο να βρεθεί σ’ αυτό τον τομέα με όλες αυτές τις εκκρεμότητες κι όλα αυτά τα συμφέροντα. Το νομοσχέδιο για το καθεστώς του καλλιτέχνη δεν είναι τυχαίο ότι χρονίζει. Ούτε η σχεδόν παβλοφική αντίδραση των επιχορηγούμενων θεάτρων κάθε έξι μήνες που ηχεί το καμπανάκι του Σχεδίου Θυμέλη. Και τόσα άλλα.

Δυστυχώς, η κωλυσιεργία και η αδιαφορία της πολιτείας όλα αυτά τα χρόνια πάνω στα ζητήματα του Πολιτισμού έχουν γεννήσει αμέτρητες παθογένειες σε θεσμικό επίπεδο. Όλα αυτά δεν θεραπεύονται από τη μια μέρα στην άλλη. Και κυρίως δεν θεραπεύονται αναιμωτί, με γλυκά μάτια, δημόσιες σχέσεις, ίσες αποστάσεις και σαβουάρ βιβρ. Και δεν θεραπεύονται ούτε με προσδοκίες. Ίσα- ίσα, όπως επισημαίνει και η ίδια η Υφυπουργός, όσο πιο πολλές οι προσδοκίες, τόσο πιο σίγουρες οι απογοητεύσεις.

Ελεύθερα, 3.9.2023