Την βδομάδα που μας πέρασε βίωσα ίσως την ωραιότερη εμπειρία που μου δόθηκε η ευκαιρία να ζήσω μέσα από τη δημοσιογραφική μου ιδιότητα.
Λίγο καιρό πριν έλαβα μια πρόσκληση από το γραφείο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο και το Λύκειο Ιδαλίου για να ταξιδέψω μαζί τους μέχρι το Στρασβούργο με το πρόγραμμα Euroscola όπου ως σχολείο – πρεσβευτής θα έδινε το παρόν του με μαθητές από τη Σχολή Κωφών στη σύνοδο της Ευρωβουλής των Νέων. Αν και δεν ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Στρασβούργο, εντούτοις τώρα ήταν αλλιώς. Τα παιδιά από το Λύκειο Ιδαλίου, δούλεψαν πολύ σκληρά την προηγούμενη χρονιά διοργανώνοντας δράσεις με κοινωνικό αντίκτυπο εντός και εκτός σχολείου, μεταξύ των οποίων σε κάποιες ένταξαν και τους μαθητές της Σχολής Κωφών.
Αποτέλεσμα αυτών να δημιουργηθούν δεσμοί φιλίας μεταξύ των δύο σχολείων που θα κρατήσουν γερά και στο μέλλον. Σ’ αυτό το ταξίδι λοιπόν η αποστολή των δύο σχολείων με πήρε μαζί τους συνταξιδιώτη! Σε όλα! Σε κάθε στιγμή! Και μου έδωσε να καταλάβω πως τα παιδιά είναι παιδιά και έχουν την ιδιότητα να εξαφανίζουν τα στερεότυπα που έχουν οι ενήλικες μέσα στο κεφάλι τους και να βγαίνουν από τα κουτιά. Αρκεί να τους δοθεί η έμπνευση και το κίνητρο να ανακαλύψουν τον κόσμο γύρω τους και να τον χτίσουν ξανά απ’ την αρχή.
Ομορφότερο απ’ ότι τον βρήκαν και να ζήσουν μέσα. Κι εκεί έξω στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, με τα πολύ στραβά κι ανάποδα του, υπάρχουν εκείνοι οι εκπαιδευτικοί οι εμπνευσμένοι που δείχνουν και χαράσσουν δρόμους, μέσα από το παράδειγμά τους, για να βαδίσουν οι μαθητές. Μια τέτοια εκπαιδευτικός λοιπόν ήταν και η καθηγήτρια των παιδιών του Λυκείου Ιδαλίου, η Βαλεντίνα Καρασιαλή που απλά… έδειξε το δρόμο μέσα από τα κίνητρα που της δόθηκαν. Και μέσα από μικρά και καθημερινά θαύματα συντελέστηκε κάτι μεγάλο. Κάτι όμορφο που θα θυμούνται για πάντα και θα πορεύονται στη ζωή.
Οι στιγμές που ζήσαμε σ’ αυτό το ταξίδι ήταν άκρως συγκινητικές. Σε κάθε βήμα. Μια ομάδα εφήβων, από διαφορετικού τύπου σχολεία, με το εμπόδιο της επικοινωνίας σε κάποιες περιπτώσεις, ανακάλυψε μόνη της τους κώδικες εκείνους που οι ενήλικες αδυνατούμε να αντιληφθούμε και όχι μόνο επικοινώνησαν, έσπρωξαν κάθε εμπόδιο που βρέθηκε στο δρόμο τους και δημιούργησαν αναμνήσεις και φιλίες που θα κουβαλούν για όλη τη ζωή τους.
Χειροκρότησαν και χαμογέλασαν με την ψυχή τους για τη συμμαθήτρια τους που στάθηκε με περίσσιο θάρρος μπροστά στην ολομέλεια και μίλησε στη νοηματική. Ζήτησαν και οι ακούοντες να μάθουν νοηματική για να μπορούν να επικοινωνούν. Και γιατί όχι; Να ενταχθεί λένε στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κι εμείς οι ενήλικες τους λέγαμε «μπράβο σας! Για όλα». Κι απαντούσαν. Μα γιατί μας λέτε μπράβο; Για τα αυτονόητα; Κι εμείς δεν χορταίναμε να τους βλέπουμε ν’ ανοίγουν ο ένας την αγκαλιά στον άλλο και χέρι – χέρι να πηγαίνουν βόλτες και να μοιράζονται τη ζωή! Και γι’ αυτό, άπαντες στο μάθημα της ενσυναίσθησης και της αλλεγγύης… πήραν άριστα!
