Οι αποφάσεις απέτυχαν. Τα μέτρα απέτυχαν. Οι πολιτικές απέτυχαν. Ένα έγκλημα ή μια εγκληματική πράξη δεν μπορεί να τιμωρείται με μια αντίστοιχη ενέργεια. Την αδυναμία ή αν θέλετε την ανικανότητα κάθε λογής αρμοδίων που κατέχουν περίοπτη θέση εξουσίας ή μέσα στην κοινωνία δεν μπορεί να την πληρώνει το σύνολο της κοινωνίας.
Ας κάτσουν ξανά, Πρόεδρος, υπουργοί, αστυνομία και όσοι έχουν αρμοδιότητες και να κοιτάξουν τη φωτογραφία με το έντρομο παιδάκι που κινδύνευσε το βράδυ της Τετάρτης και να αποφασίσουν εάν θα του στερήσουν το δικαίωμα να πηγαίνει να βλέπει την αγαπημένη του ομάδα ή εάν θα το προστατεύσουν την ώρα που θα βρίσκεται μέσα στο γήπεδο παρακολουθώντας ποδόσφαιρο.
Ακούω ότι η πρόθεση είναι για αγώνες χωρίς φιλάθλους! Εξάλλου αυτό εφάρμοσαν και στην Ελλάδα και όπως είδαμε δεν είχε επεισόδια στα γήπεδα. Αυτό βεβαίως είναι η εύκολη λύση για κάποιον που δεν θέλει να λύσει ένα πρόβλημα. Είναι η λύση για όσους αδυνατούν να αντιμετωπίσουν μια δύσκολη κατάσταση.
Έτσι λοιπόν αντί να κάτσουν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με τους χούλιγκαν θα αποφασίσουν να απαγορεύσουν στο 95% του φίλαθλου κόσμου να πηγαίνει στα γήπεδα. Θα έρθει η ίδια η πολιτεία, το κράτος και οι αρμόδιοι να τιμωρήσουν όλους αυτούς που πάνε στο γήπεδο για να δουν ποδόσφαιρο. Γιατί; Με ποιο δικαίωμα;
Υποχρέωση μιας πολιτείας που σέβεται τους πολίτες της δεν είναι να τους απαγορεύσει είτε να πηγαίνουν στα γήπεδα ή οπουδήποτε αλλού. Υποχρέωση της πολιτείας είναι να προστατεύσει τους πολλούς από τους λίγους.
Το πιο εύκολο για την αστυνομία και το αρμόδιο υπουργείο είναι να πετύχουν κλείσιμο των γηπέδων και πλήρης απαγόρευση στην είσοδο φιλάθλων. Μηδέν οπαδοί, μηδέν προβλήματα. Και γιατί να το αφήσουμε στα γήπεδα και στους οπαδούς και να μην το επεκτείνουμε και σε άλλους χώρους. Στους δρόμους ας πούμε. Μηδέν αυτοκίνητα, μηδέν τροχαία προβλήματα.
Κλείνοντας τα γήπεδα, ουσιαστικά πολιτεία, αστυνομία κ.λπ. είναι σαν να παραδέχονται ήττα στον πόλεμο κατά των χούλιγκαν. Αντί να σταθούν μπροστά τους και να τους αντιμετωπίσουν, παραδέχονται ανικανότητα αντιμετώπισης και τραβάνε πίσω και κρύβονται. Αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο στους χούλιγκαν για να δράσουν. Αυτό όμως σημαίνει αποτυχία και είναι πολύ επικίνδυνο.
Είναι εμφανές ότι τα αγγλικού τύπου μέτρα δεν αποδίδουν και δεν μπορεί να αποδώσουν γιατί απλούστατα κανένας δεν έκατσε να δει το πρόβλημα στη ρίζα του. Άλλα τα δεδομένα και οι συνθήκες που είχαν οδηγήσει στη λήψη συγκεκριμένων μέτρων πριν 30 χρόνια σε μια άλλη χώρα με άλλη νοοτροπία και άλλες οι συνθήκες σήμερα. Το πρόβλημα με τους χούλιγκαν δεν λύνεται μόνο με αστυνομικά μέτρα και ούτε με αποφάσεις του στιλ «κλείνω τα γήπεδα και ησυχάζω».
Το πρόβλημα λύνεται μέσα από αποφάσεις που προστατεύουν πρώτα και κύρια το ίδιο το ποδόσφαιρο και εν συνεχεία όλους εκείνους που πάνε στο γήπεδο. Το πρόβλημα μπορεί να λυθεί εάν οι σύνδεσμοι φιλάθλων από ανεξέλεγκτοι που είναι μέχρι σήμερα (γιατί κάποιοι βολεύονταν έτσι) περάσουν υπό τον έλεγχο των ομάδων, αποκτήσουν ταυτότητα και νομική οντότητα. Εάν ο κάθε σύνδεσμος φιλάθλων έχει σχέση με την ομάδα που υποτίθεται πάει στο γήπεδο για να υποστηρίξει. Εάν οι ομάδες κάτσουν μαζί με τους οργανωμένους και συζητήσουν τρόπους συνεργασίας και το πως μπορεί αμφότερες οι πλευρές να συνεργαστούν ώστε και οι ομάδες να κερδίζουν με την παρουσία τους και οι οργανωμένοι οπαδοί να δίνουν δυναμικά, αλλά όχι επικίνδυνα, το παρών τους στα γήπεδα.
Αυτά είναι μερικά από τα μέτρα που εφάρμοσαν κάποιες χώρες και είχαν αποτέλεσμα. Η πολιτεία, σ’ αυτές τις χώρες δεν έβαλε την αστυνομία να τα βρει με τους χούλιγκαν (γιατί αυτοί οι δύο μεταξύ τους δε θα τα βρουν ποτέ), έβαλε τα σωματεία, τους οργανωμένους και κοινωνιολόγους να καθίσουν κάτω και να βρουν λύσεις, με την ίδια να ενισχύει το έργο τους με συγκεκριμένα νομικά μέτρα. Και βρήκαν λύσεις.
