Σε αυτές τις εκλογές το ΕΛΑΜ δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα. Κάνουν άλλοι για αυτό. Με πρώτο και καλύτερο τον πρόεδρο του ΔΗΚΟ που βλέπει την τρίτη θέση στον εκλογικό χάρτη να κλυδωνίζεται επικίνδυνα. Κι η επίκληση του εθνάρχη Μακαρίου δεν έσωσε την κατάσταση. Ούτε όμως κι οι τηλεοπτικές μάχες με τον πρόεδρο του ακροδεξιού κόμματος μπορούν να τη σώσουν. Δωρεάν διαφήμιση είναι αυτό. Τρία τηλεοπτικά debates σε λίγες ώρες, σε τρεις τηλεοπτικούς σταθμούς χωρίς το ΕΛΑΜ να χρειαστεί να διεκδικήσει προβολή. Ούτε φυλλάδια να τυπώσει, ούτε γιγαντοαφίσες να αναρτήσει. Απλά απολαμβάνει την προβολή που του κάνουν.
Την ίδια τακτική επιστράτευσαν και τα δύο μεγαλύτερα κόμματα, διεκδικώντας την πρωτιά. Κι αντί να προβάλουν θέσεις και προτάσεις που ίσως πείσουν τους πολίτες πως αντιλαμβάνονται τα προβλήματα και μπορούν να εργαστούν για επίλυση τους, αντί να προτείνουν ένα ολοκληρωμένο και πειστικό σχέδιο για επίτευξη ενός οράματος για καλύτερες μέρες, ανταλλάσσουν «φιλοφρονήσεις» για το ποιος ευθύνεται περισσότερο για την ενδυνάμωση του ΕΛΑΜ. Σαφώς και η στήριξη της Αννίτας Δημητρίου στην εκλογή της στην προεδρία της Βουλής αποτελεί στίγμα, σαφώς και η ενσωμάτωση ακροδεξιών στοιχείων σε δημοκρατικά κόμματα και δημοκρατικές κυβερνήσεις απενοχοποίησε την άκρα δεξιά. Από κει και πέρα όμως, η επικέντρωση μιας προεκλογικής εκστρατείας στο ΕΛΑΜ, δεν βοηθά κανέναν πέραν από το ίδιο το ακροδεξιό κόμμα.
Η επέλαση της ακροδεξιάς τόσο στην Κύπρο όσο και σε πολλές άλλες ευρωπαϊκές χώρες και στην Αμερική, είναι μία πραγματικότητα. Μία δυσάρεστη έως και επικίνδυνη πραγματικότητα. Κι ο μόνος τρόπος για να ανακοπεί είναι να βρεθεί αντίπαλο δέος. Το οποίο μεταφράζεται σε κόμματα και πολιτικούς που θα πείθουν ότι αντιλαμβάνονται τα προβλήματα της εποχής και εργάζονται για τη βελτίωση της δημόσιας ζωής. Κόμματα που θα καταφέρουν να εμπνεύσουν όλους εκείνους που έχουν απαξιώσει τους πολιτικούς και δεν μπαίνουν καν στον κόπο να ψηφίσουν. Και να ψηφίσουν όχι μόνο γιατί φοβούνται κάποιον μπαμπούλα, αλλά γιατί πιστεύουν σε αυτό που κάνουν.
Από τον καιρό που πέθανε ο Μακάριος, ο οποίος ψηφιζόταν γιατί έτσι έπρεπε -όπως στα ολοκληρωτικά καθεστώτα- ψηφίζουμε γιατί φοβόμαστε κάτι. Φοβόμαστε τους απαγωγείς του Αχιλλέα, φοβούμαστε τους πραξικοπηματίες, φοβούμαστε την επάνοδο του κομμουνισμού, φοβούμαστε την ακροδεξιά… Αυτή την στιγμή ο ΔΗΣΥ προσπαθεί να δημιουργήσει ένα διπλό μπαμπούλα εξισώνοντας ΑΚΕΛ με ΕΛΑΜ ως δύο επικίνδυνα άκρα, το ΔΗΚΟ φοβάται έτσι κι αλλιώς το ΕΛΑΜ και μας καλεί να το φοβηθούμε και εμείς και το ΑΚΕΛ μετρά τα στελέχη του ΔΗΣΥ που έχουν προσχωρήσει στο ΕΛΑΜ για να αποδείξει πως είναι ταυτόσημα. Και εμείς καλούμαστε να ψηφίσουμε υπό τον φόβο κι όχι με την ελπίδα.
