Ανάρτηση της Ημέρας, στο X-Twitter, από τον δημοσιογράφο Μανώλη Καλατζή στην Κύπρο, με τίτλο «Ανιστόρητος και Επικίνδυνος» και αναφέρεται στον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος σε πρόσφατη δήλωσή του, μιλώντας για την Τουρκία, λέγοντας επί λέξει ότι θέλει τον έλεγχο της Συρίας «εδώ και 2.000 χρόνια». Τότε δηλαδή, που δεν υπήρχαν καν Τούρκοι και δεν υπήρχε Συρία. Η περιοχή εκείνη ήταν Ανατολική Ελλάδα και Δυτική Περσία. (Το ότι τις δηλώσεις του τις μετέδιδε το επίσημο όργανο προπαγάνδας του Κρεμλίνου, το RT, έχει τη σημασία του – συμπληρώνει καλώς ο Μανώλης).
> Πέραν αυτού, ο Τραμπ δήλωσε προχθές ότι δεν αποκλείει το ενδεχόμενο χρήσης στρατιωτικών μέσων για να καταλάβει η Αμερική και να θέσει υπό τον έλεγχό της τη Διώρυγα του Παναμά και την Γροιλανδία.
Νομίζω ότι θα έχουμε δύσκολα ξεμπερδέματα με αυτόν τον αγράμματο και αστοιχείωτο πρόεδρο, που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο. Οι επιχειρηματικές του ικανότητες (που ο ίδιος αρέσκεται να ονομάζει «τολμηρές δεξιοτεχνίες»), δεν με εντυπωσιάζουν, σίγουρα δεν με συγκινούν και οπωσδήποτε δεν αποτελούν ικανή και αναγκαία συνθήκη για να προσπαθήσω να τον καταλάβω.
Η «ικανότητα» είναι ένα μέγεθος που ορίζεται διαφορετικά από πολλούς ανθρώπους. Τα κριτήρια είναι άπειρα και η ψυχολογία που εμπλέκεται με αυτά στερείται αντικειμενικότητας και λογικής.
Και μόνο το γεγονός ότι, προ ημερών, δεσμεύτηκε μόλις ορκιστεί πρόεδρος να δώσει αμνηστία στα καθάρματα των οπαδών του που εισέβαλαν στο Καπιτώλιο όταν εκείνος έχασε την προηγούμενη προεδρική εκλογή, μην αναγνωρίζοντας την ήττα του, λέει πολλά για τον άνδρα και για το πού το πάει.
Το γεγονός ότι «ξέρει να συνάπτει συμφωνίες» και, μάλιστα, με έναν τρόπο επιθετικό και μάγκικο, δεν μου λέει τίποτα. Το ίδιο έκανε και η μαφία, η οποία, επίσης, είχε τους θαυμαστές της.
Δυστυχώς, αυτό το «είδος» έχει ένα ακροατήριο που λιώνει από θαυμασμό και θα ήθελε να του μοιάσει.
Το μεγαλύτερο μειονέκτημα του Ντόναλντ Τραμπ είναι ότι δεν ξέρει να ακούει. Μόνο να μιλάει. Ακόμα και οι σύμβουλοί του δυσκολεύονται να του περάσουν κάποιες δικές τους απόψεις – για να τον βοηθήσουν, όχι για να τον διαλύσουν. Συνήθως τους διακόπτει με ένα ξερό «οκ, οκ» και κάνει στο τέλος τα δικά του.
Η ικανότητα στο να διευθύνει, πιστεύω από τα πολλά που έχω διαβάσει ότι είναι υπερτιμημένη. Το «όπλο» του είναι η απειλή. Ο τρόπος του είναι αδυσώπητα αγενής και επιθετικός. Κριτική δεν ανέχεται. Αντίλογο δεν ακούει, διότι όπως έγραψε και προ ημερών η «Washington Post», όταν του ασκείται κριτική, «σβήνει τα φώτα του» και … πηγαίνει αλλού.
Μιλάμε για έναν υπερφίαλο και βουλημικό τύπο, που δεν έχει την ικανότητα να επεξεργαστεί ένα σύνθετο πακέτο δεδομένων, προκειμένου να πάρει αποφάσεις δύσκολες.
Ο Ντόναλντ Τραμπ, όλα τα βλέπει και τα θεωρεί εύκολα. Αυτή η «ρότα» του, δεν καθορίζεται από αντικειμενικές ικανότητες, αλλά μόνο από τη δύναμη που ασκεί, ακόμα και με τρόπο αγενή ή και απελπιστικά υπερφίαλο.
Πραγματικά, αξίζει κανείς να διαβάσει τα άρθρα του Ινδο-αμερικανού αναλυτή, Φαρίντ Ζακάρια, στην «Washington Post» και τα τηλεοπτικά του σχόλια στο CNN.
Το γεγονός ότι συμπλέει αυτήν τη στιγμή με τον δισεκατομμυριούχο επιχειρηματία, Ίλον Μασκ, χρήζει άλλης ανάλυσης. Αυτός, έχει μυαλό. Πώς το χρησιμοποιεί, είναι ζήτημα. Θα περιμένουμε να δούμε.
Ο Τραμπ δεν έχει. Ούτε μυαλό, ούτε τσίπα!
