Θα πρέπει να κοπιάσουν περισσότερο οι βουλευτές της Επιτροπής Νομικών για να μας δώσουν να καταλάβουμε γιατί «δεν έχει νομική βάση η δημοσίευση των ονομάτων όσων δεν έχουν πληρώσει πρόστιμα από κάμερες».

Τα ονόματα δεν είναι σε δημόσια θέα. Χρειάζεται ο αριθμός ταυτότητας και ο αριθμός στις πινακίδες. Η Επίτροπος Προσωπικών Δεδομένων είπε πως χρειάζεται να ζητούνται και κάποια άλλα στοιχεία, για να μην μπορούν να έχουν πρόσβαση στα πρόστιμά μας όσοι ξέρουν την ταυτότητα και τους αριθμούς του αυτοκινήτου μας. Ωραία, να ζητείται και κάτι άλλο.

Γιατί όμως δεν είναι (ή μπορεί να μην είναι) νόμιμη η ενημέρωση που οικειοθελώς λαμβάνουν ή δεν λαμβάνουν μέσω διαδικτύου οι οδηγοί οχημάτων; Διατηρείς το δικαίωμα να αναζητήσεις το όνομά σου, να δεις αν έχεις καταγγελθεί και αν δεν διαφωνείς ή δεν αμφισβητείς… τους καρπούς της εργασίας των καμερών πληρώνεις το πρόστιμο, αν δύνασαι οικονομικά, ή μεταθέτεις την πληρωμή για τον άλλο μήνα. Να μας εξηγήσουν, πρέπει, οι βουλευτές πού είναι η παρανομία εκ μέρους του κράτους.

Κάποιος από τους βουλευτές είπε πως με αυτή τη διαδικασία παραβιάζεται το δικαίωμα του πολίτη στη μη αυτοενοχοποίηση! Πώς παραβιάζεται ακριβώς; Δεν απαγορεύεται η αυτοενοχοποίηση, βάσει αρχών ή νόμων! Λέγεται και παραδοχή. Αλλά και δεν επιβάλλεται, ούτε μέσω της επίμαχης διαδικασίας.

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, ο Άριστος Δαμιανού χαρακτήρισε παγκόσμια πρωτοτυπία να καλείται ο πολίτης να διαπιστώνει αν καταγγέλθηκε. Και έτσι να είναι, δεν είναι έγκλημα. Διαπιστώνεις αν έχεις καταγγελθεί, για να μην μάθεις μια καλή πρωία ότι χρωστάς τα μαλλοκέφαλά σου από συσσωρευμένα πρόστιμα και κινδυνεύεις να στερηθείς την άδεια οδηγού, από συσσωρευμένους βαθμούς ποινής των οποίων την απειλή αγνοούσες. Αν δεν θέλεις να το διαπιστώσεις, δεν μπαίνεις στην ιστοσελίδα. Αν δεν θέλεις να πληρώσεις, μετά που μπήκες και το διαπίστωσες, δεν πληρώνεις. Και αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου.

Εγείρεται όντως ένα θέμα: Αν δεν παρέλαβες την ειδοποίηση για το εξώδικο για κάποιο λόγο ή δεν πήγες να τo παραλάβεις παρόλο που πήρες την ειδοποίηση, παραγράφεται το εξώδικο πρόστιμο και κατ’ επέκταση το αδίκημα; Ή παραγράφεται μόνο το δικαίωμα του πολίτη να πληρώσει εξώδικα και να μην τρέχει στα δικαστήρια;
Προφανώς παραγράφεται μόνο το δικαίωμα να πληρώσεις εξώδικα. Αν για κάποιο λόγο ή με κάποιο τρόπο δεν παραλάβεις ή δεν πληρώσεις το εξώδικο, θα «γλιτώσεις» μόνο το εξώδικο. Όχι το πρόστιμο που προβλέπει για το αδίκημα η νομοθεσία. Το πρόστιμο είναι πολύ πιθανό μετά παρέλευση μηνών ή χρόνων να κληθείς, μέσω επιδότη, να το πληρώσεις με απόφαση δικαστηρίου, στο διπλάσιο ή πολλαπλάσιο, διότι για όσα εξώδικα δεν πληρώνονται ο Γενικός Εισαγγελέας έχει την εξουσία της παραπομπής τους στα δικαστήρια. Και είναι μια χαρά αυτοματοποιημένη αυτή η διαδικασία, όσο χρόνο κι αν παίρνει πολλές φορές, όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν οι επιδότες. Ρωτάτε κι αυτούς που την έπαθαν πολλάκις, στα νεανικά τους χρόνια κυρίως.

Το εξώδικο είναι μόνο μία ενδιάμεση κίνηση… καλής θέλησης (μέσω χρηματικής και διαδικαστικής έκπτωσης) από τις Αρχές, για την αποφυγή ταλαιπωρίας, δικής τους κυρίως, αλλά και δικής μας. Και για ταχεία τόνωση της ρευστότητας του κράτους. Κάλλιο ένα και στο χέρι… κλπ. Το πρόστιμο όπως το προβλέπει ο νόμος είναι η τελική κατάληξη, αν δεν αξιοποιηθεί η διαδικασία του εξωδίκου.

Και αν αμφισβητείς το δικαίωμα των Αρχών να σε παραπέμψουν σε δίκη, παρόλο που δεν έχουν αποδείξεις ότι ειδοποιήθηκες ή ενημερώθηκες για το εξώδικο και έχασες χωρίς δική σου ευθύνη το δικαίωμα της εξωδικαστικής ρύθμισης, τότε θα έχεις την ευκαιρία να πείσεις τον δικαστή επ’ αυτού. Ο οποίος θα κληθεί μάλλον να αξιολογήσει κατά πόσο είχες κι εσύ ευθύνη που δεν παρέλαβες από το Ταχυδρομείο την ειδοποίηση, παρ’ ότι εστάλη στη σωστή σου διεύθυνση. Και καλή επιτυχία.

Εν ολίγοις, αντί οι αγαπητοί βουλευτές να ψάχνουν τρόπους να δέχονται φιλικά κτυπηματάκια στον ώμο από πολίτες για τη… μάχη κατά των προστίμων από τις κάμερες (οι οποίες μια χαρά πέρασαν από τη Βουλή και αναβοσβήνουν ασταμάτητα σε δεκάδες σημεία στο οδικό δίκτυο), θα ήταν πιο παραγωγικό αν δρομολογούσαν μια αξιόπιστη αξιολόγηση αυτού του μέτρου επιτήρησης. Πόσο πέτυχε, πού πέτυχε, πού αδικεί κόσμο, τι θα μπορούσε να αλλάξει.