Το περασμένο Σάββατο, ο αθλητισμός ανέδειξε το μεγαλείο της μεγαλοψυχίας. Δια μέσω του, άπλετο φως διαχύθηκε σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Την περασμένη Κυριακή, κάποιοι άλλοι, φρόντισαν να αμαυρώσουν τον αθλητισμό. Το περασμένο Σάββατο, ο πλανήτης υποκλίθηκε στον τεράστιο Λουίς Ενρίκε. Συγκλονίστηκε από την ιστορία του χαμού της εννιάχρονης κόρης του. Και τη δύναμη της ψυχής του. Όλοι άφησαν το ποδόσφαιρο σε δεύτερη μοίρα. Χειροκρότησαν τους φιλάθλους της Παρί για το πανό με το οποίο αναβίωσαν την ιστορία του Λουίς Ενρίκε και της Χάνα. Εκτοξεύοντας στα ουράνια την αξία της ανθρωπιάς. Την περασμένη Κυριακή, στην Ελλάδα, κάποιοι άλλοι φρόντισαν να βυθίσουν τον αθλητισμό σε απέραντο σκότος.
Το περασμένο Σάββατο, θυμηθήκαμε ότι πριν από 10 χρόνια, ο Λουίς Ενρίκε έφτανε στην κορύφωση της προπονητικής του καριέρας. Κατακτώντας στο Βερολίνο το Τσάμπιονς Λιγκ με την αγαπημένη του Μπαρτσελόνα. Εκείνη την ημέρα, πήρε από το χέρι την πεντάχρονη τότε Χάνα. Πήγαν στο κέντρο του γηπέδου και κάρφωσαν μαζί μια σημαία της ομάδας τους. Εκείνη την ημέρα, το χαμόγελο της μικρής απαθανατίστηκε από τους φωτογράφους. Και το χαμόγελο παρέμεινε αποτυπωμένο στην ιστορία… Μάλλον με αυτό θα έφυγε για τη γειτονιά των αγγέλων τέσσερα χρόνια μετά…
Την περασμένη Κυριακή, σε ένα άλλο γήπεδο, καλαθόσφαιρας αυτή τη φορά, κάποιοι άλλοι έβριζαν εν χορώ την κόρη ενός άλλου παράγοντα στο χώρο του αθλητισμού. Το χαμόγελο χάνεται. Τα μάτια βουρκώνουν. Η καρδιά ραγίζει. Γιατί αυτό δεν είναι αθλητισμός. Δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό.
Το περασμένο Σάββατο, θυμηθήκαμε τη δήλωση του Λουίς Ενρίκε για τη μικρή Χάνα: «Μπορώ να θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό ή άτυχο; Εγώ τον θεωρώ τυχερό, πολύ τυχερό. Η κόρη μου ήρθε για να ζήσει μαζί μας για εννέα υπέροχα χρόνια. Έχουμε χιλιάδες αναμνήσεις από αυτήν… Θα μας λείψεις πολύ, αλλά θα σε θυμόμαστε κάθε μέρα της ζωής μας με την ελπίδα ότι θα βρεθούμε ξανά στο μέλλον. Θα είσαι το αστέρι που καθοδηγεί την οικογένειά μας».
Την περασμένη Κυριακή, μετά που χιλιάδες άτομα τα οποία θέλουν να λέγονται φίλαθλοι ύβριζαν χυδαία την κόρη του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού, εκείνος απάντησε με χυδαίες χειρονομίες. Και με συμπεριφορά που δεν αρμόζει σε ανθρώπους που ηγούνται ένδοξων ομάδων. Διολίσθησε στο απαξιωτικό σημείο εκείνων που χυδαιολογούσαν σε βάρος της κόρης του. Τι κρίμα αλήθεια…
Το περασμένο Σάββατο, μετά το τέλος του αγώνα, οι οπαδοί της Παρί, αν και μεθυσμένοι από το άρωμα του πολυπόθητου τίτλου τον οποίον κυνηγούσαν για πολλά χρόνια, είχαν καθαρό μυαλό για να απογειώσουν τον αθλητισμό. Μαζί και την ανθρωπιά. Ανέβασαν ένα τεράστιο πανό, που θύμιζε εκείνη την σπουδαία στιγμή του Λουίς και της Χάνα στο κέντρο του γηπέδου. Μιλώντας στην καρδιά του Ενρίκε αλλά και στη δική μας…
Την περασμένη Κυριακή, οι εκατομμυριούχοι ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού Πειραιώς και ο εκατομμυριούχος ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού αντάλλαξαν απειλές, επιθετικές δηλώσεις, εξέδωσαν ακραίες ανακοινώσεις, μαχαίρωσαν πισώπλατα την καλαθόσφαιρα και τον αθλητισμό. Δεν έχει σημασία ποιος το ξεκίνησε. Δεν έχει σημασία ποιος ευθύνεται περισσότερο ή λιγότερο. Δεν έχει σημασία ποιος έχει πιο πολύ δίκαιο. Το μόνο που έχει σημασία είναι ότι όλοι μαζί, σκοτώνουν με τη συμπεριφορά τους το μεγαλείο του αθλητισμού!
Τι ειρωνεία... Πρόκειται για τον ίδιο αθλητισμό που ανέδειξε έναν τεράστιο άνθρωπο, τον Λουίς Ενρίκε. Τον ίδιο αθλητισμό, που ανέδειξε τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής. Τον ίδιο αθλητισμό, που εκτόξευσε σε δυσθεώρητα ύψη την πραγματική του έννοια: Ότι η ευγενής άμιλλα πρέπει να ενώνει τους ανθρώπους και όχι να σκορπά μίσος.
Τι ειρωνεία… Ο αθλητισμός, που το Σάββατο μας έκανε να δακρύσουμε για ένα κορίτσι που έφυγε νωρίς, που γονάτισε μπροστά στο μεγαλείο ενός πατέρα, είναι ο ίδιος που μια μέρα μετά, βιάστηκε από τρομακτικά ένστικτα και ανθρώπους μικρούς. Ο αθλητισμός που έπρεπε να μας εξυψώνει, να μας θυμίζει πόσο όμορφη μπορεί να γίνει η ζωή όταν υπάρχει σεβασμός, αλληλεγγύη και μεγαλείο ψυχής, παρασύρεται σε ένα βάλτο χυδαιότητας, οργής και μίσους.
Και μέσα σ’ αυτό το δίπολο -της πιο γνήσιας αγάπης και του πιο άγριου μίσους- γεννιέται το πιο βασανιστικό ερώτημα: Εμείς, σε ποια πλευρά στεκόμαστε; Με τον Λουίς Ενρίκε και τη Χάνα, ή με τις κραυγές της κερκίδας, τις χυδαιολογίες και τις απειλές;
Ας χαμηλώσουμε το κεφάλι. Ας αφήσουμε τη μικρή Χάνα να μας δείξει από τον ουρανό τι πάει να πει μεγαλείο. Γιατί εκείνη, σε αντίθεση με εμάς, ποτέ δεν μίσησε. Ποτέ δεν φώναξε. Ποτέ δεν ατίμωσε. Μόνο χαμογελούσε. Κι αυτό το χαμόγελο αξίζει να γίνει σημαία. Όχι μόνο για τον Λουίς. Για κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται φίλαθλος. Για κάθε άνθρωπο που θέλει να λέγεται Άνθρωπος.
ΥΓ: Για την ιστορία, λατρεύω τον Παναθηναϊκό, σέβομαι τον Γιαννακόπουλο για τα τεράστια ποσά που δαπανά για την ομάδα. Δυστυχώς όμως, όταν απαντάς χυδαία στις χυδαιότητες…
