«Όσοι και όσες από εσάς, έχετε ανεβεί πάνω σε roller coaster, ψηλώστε τα χέρια», είπε η Πόλυ Γρηγορά, απευθυνόμενη στους παρευρισκόμενους σε συνέδριο του Παγκύπριου Συνδέσμου Νοσηλευτών και Μαιών. Και βέβαια… τους αιφνιδίασε, αλλά και τους κέντρισε αμέσως το ενδιαφέρον, αφού προφανώς δεν περίμεναν ότι θα άρχιζε την ομιλία της, με αυτό το… παράδοξο αίτημα προς αυτούς/ές.
Ήταν μια από τις πολλές δημόσιες παρεμβάσεις της των τελευταίων χρόνων, όπου μίλησε ως άτομo με βιωματική εμπειρία ψυχικής διαταραχής, με πιο πρόσφατη την εισήγησή της στη δημοσιογραφική διάσκεψη της 29ης Μαϊου 2025, που οργανώθηκε από τις Υπηρεσίες Ψυχικής Υγείας του ΟΚΥπΥ στο νοσοκομείο Αθαλάσσας. Και πρόσθεσε αμέσως μετά: «Τώρα μπορείτε να κατεβάσετε τα χέρια… Αυτή είναι λοιπόν η ζωή μου… έχω διαγνωστεί με μια σοβαρή διαταραχή, εδώ και 13 περίπου χρόνια και η ζωή μου, όπως και η ζωή κάθε ανθρώπου με την ίδια διάγνωση, είναι ένα συνεχές, ατελείωτο τρενάκι του λούνα παρκ, με ασταμάτητα σκαμπανεβάσματα, από το οποίο δεν κατεβαίνεις ποτέ…».
Η κυρία Γρηγορά ανέφερε ότι από τα 6 της χρόνια, μέχρι τα 18, έζησε στον Καναδά μαζί με τους γονείς της και τον μικρότερο αδελφό της. «Στα 18 μου – πρόσθεσε μεταξύ άλλων – επέστρεψα πίσω στην Κύπρο, για να φύγω από ένα οικογενειακό περιβάλλον, που μόνο τραυματικές εμπειρίες, μου άφησε και παντρεύτηκα τον σύζυγο μου, με τον οποίο είμαστε μαζί για 36 χρόνια! Ξεκίνησα το ταξίδι της αυτογνωσίας στα 23 μου χρόνια και σήμερα είμαι 55 και συνεχίζω, επειδή το θέλω εγώ, για μένα. Και είναι η πιο μεγάλη επένδυση, που αξίζει να κάνει ο κάθε ένας από εμάς, για τον εαυτό του, πρώτιστα. Σ´ αυτό το χρονικό διάστημα, με έχουν παρακολουθήσει τέσσερις διαφορετικοί ψυχολόγοι και δύο ψυχίατροι.
Πολλές φορές αναρωτιέμαι, ποια είναι η πραγματική Πόλυ, πίσω από τη ψυχική νόσο; Μια αυθόρμητη, σπάταλη γυναίκα, με ενσυναίσθηση και έντονη καλλιτεχνική έφεση; Μια γυναίκα που τρέχει να βοηθήσει όποιον υποφέρει, αλλά και να υποφέρει και αυτή μαζί του, πολλές φορές; Δεν θα μάθω ποτέ. Έχει πραγματικά σημασία; Φτάνει να είμαι καλά… Αυτή είμαι και από ό,τι φαίνεται, αυτή θα παραμείνω! Δυνάμωσα, δυναμώνω κάθε φορά που βγαίνω προς τα έξω και μιλώ για τις ψυχικές ασθένειες. Και θα δυναμώσω ακόμη περισσότερο, επειδή αντλώ δύναμη, όταν βλέπω ότι βοήθησα κάποιο συνάνθρωπο μου, να νιώσει ότι δεν είναι μόνος σ´ αυτό τον κόσμο. Σίγουρα ο κάθε ένας από εμάς, κουβαλά τον δικό του σταυρό, αλλά με λίγη στήριξη, μπορεί ο σταυρός να γίνει ελαφρύτερος…».
