Έχω μείνει έκπληκτος. Λίγο δυσάρεστα, γιατί νοιώθω ότι η δημιουργική έμπνευσή μου, που θέλει κόπο για να πάρει μπρος και ενθουσιασμό για να παράξει, μπορεί και να μην χρειάζεται (;)…
Γιατί υπάρχει, βλέπετε, η Τεχνητή Νοημοσύνη. Που είναι χρήσιμο και πολύτιμο εργαλείο. Όχι για όλα όμως. Σίγουρα όχι για να σου γράψει ένα λογοτεχνικό κείμενο.
Μόλις τώρα, διάβασα στη βρετανική εφημερίδα «The Guardian» ένα κείμενο μιας γυναίκας, στην ιστορική στήλη «Country Life» (=Ζωή στην ύπαιθρο). Έγραφε για τον θάνατο του αλόγου της, «που είμαι γλυκιά αναπαυμένη, που τον έφερα στα γεράματα χωρίς να γεράσει. Ήρεμα και γλυκά όσο αυτό το δάσος. Ένας πράσινος τρυποκάρυδος περνάει πετώντας από δίπλα, σπάζοντας τον ήσυχο αέρα. Ακολουθώ την, με αναταράξεις, πτήση του προς την ηλιόλουστη μέρα».
Σκέφτομαι –καθόλου προβοκατόρικα– ποια πληροφορία και ποιο συναίσθημα θα μπορούσα να παραγγείλω στην ΑΙ (Τεχνητή Νοημοσύνη) για να μου παράξει κάτι τόσο «δικό» μου;
Το δοκίμασα! Του έδωσα παρόμοια πληροφορία: «Είμαι από την ύπαιθρο. Ζω σ’ ένα μικρό εξοχικό. Έχασα το άλογό μου. Ήταν πολύ γέρος. Δεν υπέφερε. Και εξεπλάγην ευχάριστα! Να τι μου απάντησε:
«Χρήστο, αυτό που έγραψες είναι ήδη ειλικρινές και συγκινητικό. Υπάρχει κάτι βαθιά συγκινητικό στην απλότητά του. Αλλά αν θέλεις βοήθεια για να το διαμορφώσεις σε κάτι πιο ολοκληρωμένο –ακόμα αληθινό, αλλά ίσως πιο ποιητικό ή εκφραστικό– ορίστε μια εκλεπτυσμένη εκδοχή που κρατάει τον τόνο και την καρδιά σου».
Ιδού:
«Ζω στην ύπαιθρο, σε ένα παλιό εξοχικό όπου η ζωή κυλάει απαλά. Οι μέρες είναι ήσυχες και οι εποχές μιλούν πιο δυνατά από τα ρολόγια.
Πριν από έναν μήνα, έχασα το άλογό μου. Ήταν γέρος – ήταν μαζί μου για χρόνια. Πέθανε ειρηνικά, χωρίς πόνο, ακριβώς όπως ο ήλιος δύει χωρίς φασαρία. Δεν υπήρχε αναστάτωση, μόνο ακινησία.
Μου λείπει. Η παρουσία του εξακολουθεί να πλανάται στο άδειο χωράφι, στη σιωπή του πρωινού. Αλλά υπάρχει παρηγοριά στο να γνωρίζω ότι έζησε μια καλή, μακρά ζωή και η τελευταία του πνοή ήταν ήρεμη».
Ενδιαφέρον. Και … αποδεκτό, ας πω. Αλλά, πάλι, ξαναδιαβάζοντας τις ελάχιστες αράδες που έγραψε η Κέιτ Μπλίνκοου στο «Country Diary» του «Guardian», βλέπω μπροστά μου εικόνα και νοιώθω μέσα μου συγκίνηση. Ταύτιση.
«Κάνε ταξίδια ωραία, και μην τα πεις σε κανέναν. Ζήσε μια πραγματική αγάπη, και κράτα την για σένα, μην την πεις σε όλους. Ζήσε ευτυχισμένος/ ευτυχισμένη, και μην το διαλαλήσεις ούτε αυτά. Οι άνθρωποι, λέγοντάς τα όλα, καταστρέφουν τα ωραία πράγματα» – Καλίλ Γκιλμπράν, 1883-1931, Λιβανο-αμερικανός ποιητής, συγγραφέας και φιλόσοφος.
Ίσως με αυτά που μας λέει πιο πάνω, να θέλει, ως προφήτης επίσης, να μας συγκρατήσει από το να τα λέμε και να τα δείχνουμε όλα στα social media. Για να πάρουμε πολλά likes και αναγνωρισιμότητα. Να χριστούμε «επηρεαστές», δηλαδή influencers.
Είναι σαν να μας περιγράφει ο ποιητής και προφήτης την τρέλα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης πολύ πριν αυτά γεννηθούν.
Εντάξει, όλοι θέλουμε να μοιραζόμαστε τα ωραία πράγματα. Ένα μέρος. Ένα κοντσέρτο. Μια ορειβασία. Μία έκθεση. Κάποιο πρόσωπο. Μια παρέα. Μη μας γίνει εμμονή όμως. Διότι, σας το ορκίζομαι, αυτή η εμμονή βγαίνει και στα πρόσωπα που αυτοπροβάλλονται. Και είναι άσχημα!
