Από το Χ του Ίλον Μασκ, πέφτω επάνω σε ένα βίντεο διάρκειας 0:40, που δείχνει τον Ντόναλντ Τραμπ να συζητά με τον πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου, Κιρ Στάρμερ.
Ανοίγει άτσαλα ένα μαύρο ντοσιέ για να δείξει στις κάμερες τι περιέχει, αλλά φυσάει πολύ και ο αέρας του σκορπά τα φύλλα. Ψύχραιμος, πάντως, μαζεύει τα χαρτιά με τη βοήθεια και του Βρετανού ηγέτη, γυρνά προς την κάμερα σαν να μη συνέβη τίποτα. Και λέει ετούτο το αμίμητο:
«Όλοι γνωρίζετε τον μέγα πρωθυπουργό (the Great Prime Minister) της Μεγάλης Βρετανίας (αυτό το πέτυχε) και υπογράψαμε μαζί αυτά τα έντυπα και έτσι έχουμε μια πολύ ωραία συμφωνία με την ΕΕ, εμπορική συμφωνία που θα φέρει πολλές θέσεις εργασίας και πολλές ευκαιρίες».
Από εκείνη τη στιγμή άρχισαν να βουίζουν τα σόσιαλ μίντια με την καθολική … κραυγή: «Η Βρετανία δεν είναι πια στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ανόητε!».
Και ιδού, λοιπόν, ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής από έναν Pete (geostrategic specialist), που τα λέει όλα και τα βρίσκω και … απολαυστικά:
«Αυτός ο γ… ηλίθιος στεκόταν στη Σύνοδο Κορυφής της G7, περιτριγυρισμένος από παγκόσμιους ηγέτες που προσπαθούσαν να διατηρήσουν λίγη ενότητα εν μέσω του πολέμου Ισραήλ – Ιράν, της οικονομικής αστάθειας και του γεωπολιτικού χάους, με κάποιο τρόπο κατάφερε ο ανεκδιήγητος να κατηγορήσει τον Τζάστιν Τριντό, πρώην πρωθυπουργό του Καναδά, για την αποβολή της Ρωσίας από την G8 το 2014.
Αυτό δεν είναι απλώς ένα λάθος. Είναι, προκλητικά χαζό. Ο Τριντό δεν ήταν καν πρωθυπουργός τότε. Ο Στίβεν Χάρπερ ήταν. Και η απόφαση τότε για την αποπομπή της Ρωσίας, δεν ελήφθη από ένα ή δύο άτομα. Ήταν ομόφωνη απόφαση όλων των χωρών της G7 μετά την εισβολή και την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία.
Αλλά ο Τραμπ, με το συνηθισμένο του χαλαρό στιλ που βασίζεται μόνο επάνω σε επιλεκτικά γεγονότα, κατάφερε να μετατρέψει μια σύνθετη, πολυμερή διπλωματική συνάντηση σε μια ιστορία καρτούν με τους Ομπάμα και Τριντό να είναι οι δύο “κακοί” του κόμικ.
Γιατί το έκανε αυτό, θα απορήσει κάποιος; Μα, επειδή πολύ απλά ο Τραμπ δεν μπορεί να περάσουν πέντε λεπτά χωρίς να μην αναφερθεί στον Πούτιν ή να ρίξει μπινελίκια σε φιλελεύθερους ηγέτες που απεχθάνεται.
Είναι αποκρουστικό, είναι ασεβές και οδυνηρά ντροπιαστικό να τον βλέπει κανείς έτσι, σε μια παγκόσμια σκηνή.
Αντί να υποστηρίζει τους δυτικούς συμμάχους ενάντια στην αυταρχική επιθετικότητα του μονάρχη του Κρεμλίνου, επινοεί μια ιστορία για να φιλήσει τον κ… ενός δικτάτορα και να προσβάλει τον οικοδεσπότη της “γ…ης Συνόδου Κορυφής”».
Σκέψη της Ημέρας από τον Περικλή Φ. Κωνσταντινίδη, Χρηματοπιστωτικό Σύμβουλο στην Ελλάδα, αλλά αρθρογραφεί τακτικά στα ελληνικά μέσα, κυρίως στην Athens Voice, και για σημαντικά, γεωστρατηγικά θέματα. Απομόνωσα αυτό:
«Είμαι με το Ισραήλ γιατί εναντίον του Ισραήλ είναι η Αριστερά και οι νεοναζί. Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος που χρειάζομαι. Όλα τα υπόλοιπα είναι, σωστά μεν, αλλά περιττά. Δε χρειάζεται να ψάχνω στα βιβλία της ιστορίας και στα ΜΜΕ για να αποκτήσω “σφαιρική άποψη” και “πληροφορημένη γνώμη” για το Ισραήλ. Κάθε φορά που βλέπω τα στρατιωτάκια του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στους δρόμους με αντισημιτικά πανό και διαβάζω τα memes της Χρυσής Αυγής εναντίον του Ισραήλ στο διαδίκτυο, ξέρω ότι η θέση μου είναι στο απέναντι πεζοδρόμιο από τους κόκκινους και τους μαύρους φασίστες. Αυτός είναι ο μόνος λόγος που χρειάζομαι».
(*)… και με πρωταγωνιστή, ξέρετε ποιον!
