Εντάξει, στην Κύπρο δεν θα στήναμε κανένα άντρα ή γυναίκα στην πλατεία και να τον λιθοβολούμε γιατί διέπραξε μοιχεία. Και στην περίπτωση των δύο αστυνομικών δεν ήταν η μοιχεία το θέμα αλλά το επάγγελμα, ο θεσμός, ο χώρος και ο χρόνος. Αν και δεν αποκλείεται το ίδιο να γινόταν και αν πιάνονταν επ’ αυτοφώρω σε ερωτικές στιγμές, σε δημόσιο χώρο, οποιοιδήποτε άλλοι χωρίς αναγνωριστικά στοιχεία της επαγγελματικής τους ιδιότητας. Η ανάρτηση θα συγκέντρωνε πολλές θεάσεις, ίσως και να γινόταν viral, αλλά οι πρωταγωνιστές δεν θα είχαν –ίσως- τόσο μεγάλες επιπτώσεις στην προσωπική και επαγγελματική τους ζωή. Και κυρίως δεν θα τύγχαναν του χλευασμού που έτυχαν οι δύο αστυνομικοί. Χλευασμού που ισοδυναμεί με λιθοβολισμό.

Ας πρόσεχαν θα απαντήσει κάποιος. Ναι, δεν πρόσεχαν αυτό είναι αλήθεια. Εντούτοις, δικαιούμαστε να τους εκθέτουμε σε τόσο εξοντωτικό βαθμό; Εντάξει, δεν είναι αυτούς που θέλαμε να εκθέσουμε, είναι το τι εκπροσωπούν. Την αστυνομία, που ήθελε να περάσει νομοσχέδιο για να μην τους φωτογραφίζουμε σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, σε ώρα καθήκοντος, ντυμένους με τη στολή. Την αστυνομία, που θα συλλάμβανε οποιοδήποτε άλλο ζευγαράκι σε ανάλογες στιγμές με την κατηγορία προσβολής της δημόσιας αιδούς. Την αστυνομία, που την καλούμε όταν γίνεται διάρρηξη αλλά δεν μπορεί να ανταποκριθεί γιατί υπάρχουν πιο επείγοντα ζητήματα. Την αστυνομία, που δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη όταν χουλιγκάνοι τα κάνουνε ρημαδιό στις γειτονιές πέριξ των γηπέδων.

Κι η ηγεσία της αστυνομίας, αλλά κι οι συντεχνιακοί της, αντελήφθησαν πολύ καλά πως στόχος ήταν ο θεσμός -ο θεσμός όπως είναι σήμερα- και όχι το ζευγάρι. Πως οι πολίτες βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν την εκδίκηση τους. Για αυτό και άφησαν το ζευγάρι στην πλατεία να λιθοβολείται-ενδεχομένως να είναι αυτοί που… κατέβασαν την κουκούλα από τα πρόσωπα τους- και μόνο όταν κάποιοι πολίτες προσπάθησαν να φωτίσουν την άλλη πλευρά, την ανθρώπινη με τις αδυναμίες της και τα παράπλευρα θύματα, η αστυνομία άρχισε να μιλά για διασυρμό και να κάνει εκκλήσεις να σταματήσει η διαπόμπευση γιατί υπάρχουν παιδιά και οικογένειες. Τα αντανακλαστικά της λειτούργησαν το ίδιο χαλαρά όσο και των δυο συγκεκριμένων μελών της. Και τώρα αναζητείται αυτός που κατέγραψε και ανάρτησε την σκηνή. Δικαιούτο να το κάνει; Εσύ θα το έκανες; Εγώ θα το έκανα; Δεν είναι οι νόμοι που το καθορίζουν αυτό, αλλά οι αρχές του καθενός. Πιο εύκολα θα αποστρέφαμε το βλέμμα και θα αφήναμε το ζευγάρι να ευχαριστηθεί τις στιγμές, αν δεν ήταν εμφανές το επάγγελμα τους. Η αστυνομική ιδιότητα όμως, ο χώρος και ο χρόνος, δεν άφηναν πολλά περιθώριο διακριτικότητας από όποιον αυτόπτη μάρτυρα.