«Μου πήραν ανοικτή, όχι ανακριτική, κατάθεση, και αφού εν ριπή οφθαλμού ολοκλήρωσαν τις έρευνες, ξεκίνησαν αυτό που εξ αρχής είχαν σκοπό να κάνουν. Την πολιτική δίωξη, την πολιτική φίμωση και την πολιτική εξόντωση μου». Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης υπερβάλλει. Ότι οπτασιάζεται φαντάσματα. Ότι νομίζει πως όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του. Η ωμή πραγματικότητα είναι πως όσα χρόνια βρισκόταν στην Ελεγκτική Υπηρεσία, πολλοί συνασπίσθηκαν εναντίον του. Τους ένωνε η κοινή αντίδραση επειδή είχε βρεθεί κάποιος να ελέγχει κάθε ενέργεια που απειλούσε το δημόσιο συμφέρον και έτσι τους εμπόδιζε να παίξουν τα παιγνίδια τα οποία ήθελαν. Μπαίνοντας στην αρένα της πολιτικής, και πάλι όλοι βρίσκονται εναντίον του.
Δεν θα προσπαθήσουμε να τον εμφανίσουμε ως μάρτυρα. Ούτε και θα του φορέσουμε αγκάθινο στεφάνι. Σαφώς, ο στόχος μας δεν είναι να τον ηρωοποιήσουμε. Το ακριβές σκηνικό θέλουμε να καταγράψουμε. Να επισημάνουμε κάποιους αριθμούς, τους οποίους οφείλουν κάποιοι θεσμοί και κάποια κόμματα να επιμετρήσουν. Για να αντιληφθούν πως τελικός κριτής είναι εκείνος τον οποίο, παρόλα τα στραπάτσα τους, επιμένουν να αγνοούν.
Δεν γνωρίζουμε αν και πόσο το ανέμενε, αλλά και στην αρένα της πολιτικής, ήταν δεδομένο ότι θα βρισκόταν μόνος απέναντι σε όλους. Κατ’ επέκταση, θα γινόταν και στόχος των υπολοίπων κομματικών ηγεσιών.
Ο ΔΗΣΥ δεν θα μπορούσε να μην τον έθετε στο στόχαστρό του. Στα χρόνια στα οποία βρισκόταν στην εξουσία, ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης ήταν το μεγαλύτερο βάσανό του. Ως Γενικός Ελεγκτής ήταν εκείνος που αποκάλυπτε σωρεία αμαρτημάτων της διακυβέρνησης Αναστασιάδη και ένας από τους κυριότερους λόγους, που αυτή βρέθηκε κατ’ επανάληψη εκτεθειμένη στα μάτια του λαού.
Το ΑΚΕΛ μπορεί να είχε εμφανιστεί σε παράλληλη πορεία με τον τότε Γενικό Ελεγκτή επειδή τα σκάνδαλα και οι ματσαράγκες που αποκάλυπτε, αποτελούσαν το ισχυρότερο όπλο στη φαρέτρα της αντιπολίτευσης. Σήμερα, όμως, ως κομματάρχης πλέον, είναι αντίπαλος. Που απειλεί να κερδίσει και αριστερούς ψηφοφόρους. Παράλληλα, όσο και αν ο Οδυσσέας θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από το ΑΚΕΛ στις εκλογές του 2028 και στην προσπάθειά του να κερδίσει την εξουσία, το γεγονός ότι δεν είναι άνθρωπος που μπορεί εύκολα να ελεγχθεί στον τρόπο που εκφράζεται και πορεύεται, μάλλον τον κατατάσσει ως την ύστατη λύση για την Αριστερά. Εάν και εφόσον ξεμείνει από επιλογές.
Για τα κεντρώα κόμματα είναι ηλίου φαεινότερο πως από την στιγμή που ίδρυσε πολιτική κίνηση, αποτελεί κόκκινο πανί. Κάποια από αυτά τα κόμματα βρίσκονται σε πορεία εξαφάνισης και κάποια άλλα σε πορεία μεγάλης αποδυνάμωσης. Ως εκ τούτου, η κίνηση του Οδυσσέα φαντάζει γι’ αυτούς ως το τελειωτικό κτύπημα.
Για τον Νίκο Χριστοδουλίδη και το κυβερνητικό στρατόπεδο δεν χρειάζεται να επισημάνουμε οτιδήποτε. Είναι ξεκάθαρο ότι ο Οδυσσέας τους προκάλεσε προβλήματα από τη θέση του Γ.Ε. και αυτό δεν πρόκειται ούτε να ξεχαστεί, ούτε να συγχωρεθεί. Αν παραμείνει στην πολιτική, ενδεχομένως και ισχυρός, τότε θα αποτελεί μόνιμο πονοκέφαλο και απειλή για το 2028.
Σε αυτό το, εν πολλοίς αναμενόμενο πολιτικό σκηνικό, ωστόσο, οι προαναφερθέντες ξεχνάνε την ουσία. Πρώτον, ότι εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό του εκλογικού σώματος γυρίζει ολοένα και περισσότερο την πλάτη στα κόμματα και δη τα παραδοσιακά. Μια απλή ματιά στα στοιχεία των βουλευτικών εκλογών είναι αρκετή για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημά τους.
Στις εκλογές του 2006 απείχαν από την κάλπη 55.104 ψηφοφόροι. Το 2011 υπερδιπλασιάστηκαν και έφθασαν τους 113.216. Το 2016 εκτοξεύθηκαν σε 180.644 και το 2021 έφτασαν τους 191.228. Ειδικά το 2021, η εκτόξευση, ενδεχομένως, να ήταν ακόμη μεγαλύτερη αν δεν είχαν εμφανιστεί 7 μικρά κόμματα και 7 ανεξάρτητοι υποψήφιοι, που έμειναν όλοι εκτός Βουλής. Συγκέντρωσαν, όμως, 52.205 ψήφους, ήτοι, ποσοστό 14,58%!
Δεύτερον, η πλειονότητα όλου αυτού του κόσμου που απέχει από τις εκλογές επειδή απαξιώνει πια τα παραδοσιακά κόμματα, αναζητά εκείνον που θα γίνει ο εκφραστής της οργής του για το σαθρό πολιτικό σκηνικό πολλών χρόνων. Που θα τολμήσει να συγκρουστεί με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, Να συγκρουστεί με μεθόδους που κρίνονται αντιλαϊκές και προκλητικές.
Δεν θα ισχυριστούμε ότι ο Οδυσσέας και το Άλμα αναντίλεκτα είναι η απαραίτητη λύση. Είναι κάτι που θα φανεί σε βάθος χρόνου. Σίγουρα, όμως, θεωρούνται υποψήφιοι γι’ αυτό και θα διεκδικήσουν και το ρόλο και την προσέλκυση αυτού του κόσμου. Είναι ενδεικτικό ότι το δείγμα γραφής από μια συγκέντρωση του νέου σχηματισμού την περασμένη Τετάρτη, η οποία αποσκοπούσε στη στελέχωση 22 ομάδων εργασίας, ήταν εντυπωσιακό.
Την ώρα, λοιπόν, που ο Γενικός Εισαγγελέας επιχειρεί την πολιτική δίωξη του Οδυσσέα Μιχαηλίδη με στόχο την πολιτική εξόντωσή του, καλό είναι να έχει κατά νου όλα τα πιο πάνω. Το ίδιο και τα κομματικά κονκλάβια, που ευελπιστούν πως έτσι μπορεί να σωθούν. Αντιθέτως, όσο τον κυνηγούν με τέτοιες μεθόδους, τόσο τον δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο.
Ακόμη και σε ενδεχόμενη καταδίκη του Οδυσσέα Μιχαηλίδη στην υπόθεση των δηλώσεών του, δεν θα τον ξεφορτωθούν. Το Σύνταγμα προβλέπει εξαίρεση υποψηφίου από τις εκλογές μόνο “δι’ αδίκημα ατιμωτικόν ή ηθικής αισχρότητος”. Εκτός αν φτάσουν στο σημείο να θεωρήσουν μια δήλωση ως τέτοιο. Τότε είναι που θα μας κράξει η οικουμένη!
