Η ΦΟΝΙΚΗ έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί, στις 11 Ιουλίου 2011, κατά την οποία σκοτώθηκαν δεκατρείς συμπολίτες μας, ήταν ένα έγκλημα το οποίο επιβεβαίωσε ότι το σύστημα ήταν εγκληματικά ανεπαρκές.
ΟΤΑΝ ένα κράτος δεν καταφέρνει να προστατεύσει τους πολίτες του, δικαίως κρίνεται και κατακρίνεται. Είχε διαπιστωθεί ανεπάρκεια. Οι λόγοι ήταν προφανείς. Δυστυχώς το σύστημα δεν κατάφερε να λειτουργήσει σωστά. Με επάρκεια και προστατευτικά για τους πολίτες του.
ΔΕΝ χρειαζόταν να πράξουν πολλά, το κράτος, η Πολιτεία. Μόνο το προφανές έπρεπε να πράξουν. Και δεν το έπραξαν στη συγκεκριμένη περίπτωση. Τότε το κράτος, οι θεσμοί δεν κατάφεραν να αντιμετωπίζουν στη ρίζα του το ζήτημα και να καλύψουν τα κενά που υπήρχαν. Κενά που εκ του αποτελέσματος οδήγησαν σε μια τραγωδία.
ΣΗΜΕΡΑ είναι η επέτειος της φονικής έκρηξης στο Μαρί (11 Ιουλίου 2011). Τα χρόνια περνάνε και οι δεκατρείς πεσόντες, εν ώρα καθήκοντος, στη ναυτική βάση στο Μαρί, δεν έχουν βρει δικαίωση. Και δεν βρήκαν δικαίωση καθώς το κράτος που ηττήθηκε στην αναμέτρηση με την ευθύνη, δεν αντιμετώπισε και τα όσα ακολούθησαν της τραγωδίας. Και τότε, αλλά και σήμερα, με την απόσταση του χρόνου είναι να διερωτάται κανείς πώς και γιατί, εκρηκτικά, που έπρεπε να τα είχαν καταστρέψει ή ακόμη περισσότερο να μην τα είχαν παραλάβει, φυλάσσονταν κάτω από τον καυτό ήλιο του καλοκαιριού.
ΓΙΑ μια άλλη χρονιά, μνημόσυνα, επιμνημόσυνοι λόγοι, δηλώσεις σε μια χώρα κατά την οποία ο Ιούλης παραπέμπει μονίμως σε τραγωδίες. Εθνικές τραγωδίες.
ΟΙ δεκατρείς πεσόντες περιμένουν δικαίωση. Οι δεκατρείς, που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος, βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις παθογένειες ενός αδιόρθωτου συστήματος.
ΤΟ καλύτερο μνημόσυνο στους δεκατρείς πεσόντες είναι η διόρθωση των κενών και παθογενειών. Να γίνονται συνεχώς ενέργειες και κινήσεις αναβάθμισης της λειτουργίας του κράτους, που θα πρέπει να διασφαλίζουν πρωτίστως την ασφάλεια των πολιτών και της χώρας ευρύτερα.
ΑΥΤΟΣ θα πρέπει να είναι ο μόνιμος στόχος όλων. Κυρίως, όμως, των αρμοδίων, που έχουν κατά καιρούς την ευθύνη της διαχείρισης. Σήμερα θα αναφερθούν πολλά. Το πρώτιστο, το μείζον, είναι να εφαρμόζονται πολιτικές, που να αποτρέπουν τέτοιες τραγωδίες. Να μην χάνονται ζωές. Να μην γίνονται «θυσία» επειδή υπάρχουν παθογένειες και στρεβλώσεις.
