Τα επεισόδια ρατσιστικής βίας, λεκτικής και σωματικής, εναντίον Ισραηλινών τουριστών στην Ελλάδα αυξάνονται και, φυσικά, δεν περνούν απαρατήρητα στο Ισραήλ.
Η Ελλάδα είναι χωρίς αμφιβολία η πιο αγαπητή χώρα στο Ισραήλ και μάλιστα με διαφορά. Πάντοτε ήταν. Η λέξη Έλληνας – κι αυτό θα σας το επιβεβαιώσει σύσσωμη η κοινότητα των αποδήμων στο εβραϊκό κράτος, όλοι το ζήσαμε και το ζούμε, προκαλεί ενθουσιασμό και μόνο στην όποια αναφορά. Για τα κοινά μας, για το ότι ταξιδεύουν κυρίως στην Ελλάδα, για τη μουσική, για το πού πάνε, για το φιλόξενο κόσμο.
Και αυτό είναι που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη ζημιά, πολύ πιο ουσιαστική από εκείνην που προκάλεσε η πρόσφατη μεταφορά της Ελλάδας στην ταξιδιωτική οδηγία του Ισραήλ από την Βαθμίδα 1, στη Βαθμίδα 2.
Το θέμα δεν είναι το Ισραήλ, ούτε η Γάζα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Τα ίδια έλεγαν πάντα.
Το να καταδιώκονται τουρίστες στην Αθήνα επειδή μιλούν εβραϊκά και να μην γίνεται τίποτα, το να βρωμίζουν οι γνωστοί αλήτες εστιατόρια με σπρέι και να μην γίνεται τίποτα, το να αποτρέπουν οικογένειες «σιωνιστών» – όπως αποκαλεί πλέον τους Εβραίους ο πολιτικώς ορθός νεοφασισμός της ακροαριστεράς και του ισλαμισμού – να κατέβουν από το κρουαζιερόπλοιο και να μην γίνεται τίποτα, το να έχουμε επιθέσεις σωματικής βίας εναντίον Εβραίων και να μην γίνεται τίποτα, είναι κάτι που κανείς στο Ισραήλ δεν καταλαβαίνει.
Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για μία χώρα – σύμμαχο του Ισραήλ η οποία δικαιούται να έχει τις όποιες, εδώ πολλές και σημαντικές της ενστάσεις στην όποια ισραηλινή πολιτική και κυβέρνηση – και τις έχει.
Όπως όμως, θα πρόσθετα, επωφελείται παντοιοτρόπως από το Ισραήλ.
Διότι δεν είναι μόνο οι 620,000 Ισραηλινοί τουρίστες που την επισκέφθηκαν το 2024 οι οποίοι φέτος προβλέπονταν περισσότεροι και πολύ φοβάμαι ότι δεν θα είναι, δεν είναι μόνο οι υπόλοιποι Ισραηλινοί και Εβραίοι αλλού, οι οποίοι που χρησιμοποιούν ευρωπαϊκά διαβατήρια για να μπουν στην Ελλάδα και στο Schengen όπως βέβαια και άλλα ξένα για την ασφάλειά τους, σε μια περίοδο όπου ο αντισημιτισμός καλπάζει.
Είναι αμέτρητα πράγματα. Είναι η στήριξη από το ελληνοεβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ, διότι η μεθοδική ένταξη της Κύπρου και της Ελλάδας στη συμμαχία με τις ΗΠΑ δεν ήρθε από το πουθενά, είναι οι δηλώσεις και οι πράξεις στήριξης από το Ισραήλ ενάντια στις τουρκικές μεθοδεύσεις και απειλές, είναι το γεγονός ότι το Ισραήλ στηλιτεύει την τουρκική κατοχή της Κύπρου την ώρα που οι ισλαμιστές της Χαμάς υποκινούνται και χρηματοδοτούνται από την Τουρκία του Ερντογάν, ενώ ο «μετριοπαθής» Αμπάς τηλεφωνά στον Ερντογάν για να του πει μπράβο επειδή έκανε τζαμί την Αγία Σοφία και ποτέ – ποτέ όμως, ούτε καν όταν πήγε στην Κύπρο, δύο φορές – δεν ψέλλισε κάτι για το Κυπριακό.
Επί Αναστασιάδη μάλιστα κόντεψε να προκληθεί και διπλωματικό επεισόδιο όταν ζητήθηκε πάλι κάποια αναφορά, ουδέτερη έστω και Αμπάς αρνήθηκε. Τελικά έγινε αναφορά στην ανάγκη επίλυσης των… όποιων διαφορών (!) διεθνώς στη βάση των αρχών του ΟΗΕ.
Και μην ακούσω τα περί συμφερόντων, διότι όλες οι χώρες έτσι λειτουργούν. Και έτσι πρέπει να λειτουργούν. Εξού και οι ενστάσεις Ελλάδας και Κύπρου για τη Γάζα οι οποίες διατυπώνονται και πρέπει να διατυπώνονται.
Αυτές είναι θέμα δικό μας όχι αυτού που επικρίνεται.
Από εκεί και πέρα, αυτό που σοκάρει στο Ισραήλ είναι η ανοχή. Η οποία, ανοχή, προβληματίζει και το μεγάλο μέρος των Ελλήνων. Χωρίς όμως να γίνεται τίποτα.
Και πάλι το ζήτημα δεν είναι η Γάζα. Οι πλείστοι από αυτούς τους τουρίστες, αν δούμε τη γενικότερη εικόνα στο Ισραήλ και τις μετρήσεις κυμαίνονται από τις ενστάσεις στην πλήρη διαφωνία με την πολιτική Νετανιάχου για συνέχιση του πολέμου.
Αδυνατούν όμως να καταλάβουν γιατί, την ώρα που αυτό είναι πέρα από ξεκάθαρο, άνθρωποι τους οποίους θεωρούν φίλους τους όχι μόνο δεν τους δίνουν καν το δικαίωμα να απαντήσουν στη δαιμονοποίηση, τη μετατροπή τους σε τέρατα, τα fake news και όλα όσα ήρθαν μετά από τη γενικότερη αδιαφορία στα όσα έκανε η Χαμάς τα χρόνια πριν από την 7η Οκτωβρίου, τα όσα έγιναν τότε και όλα τα άλλα. Όταν όσοι στην Κύπρο και στην Ελλάδα έχουμε να κάνουμε με αυτόν το λαό αντιλαμβανόμαστε πως είτε το θέλουμε είτε όχι είναι πολύ πιο προχωρημένος αλλά και πολιτισμένος από εμάς.
Ακόμα και αυτά όμως δεν είναι το πρόβλημα στο Ισραήλ. Το βασικότερο, όπως είπα και πιο πάνω, δεν είναι το πολιτικό είναι το ευρύτερο. Δεν είναι καν ότι η Ελλάδα κινδυνεύει να γίνει το επίκεντρο τέτοιων ενεργειών.
Είναι το γιατί κανείς δεν αντιδρά, όταν μιλούμε για σαφέστατα εγκληματικές πράξεις με βάση τον Ποινικό Κώδικα και τον αντιρατσιστικό Νόμο, όταν δεν έμεινε μνημείο στη μνήμη των Ελλήνων Εβραίων που χάθηκαν στο Ολοκαύτωμα (οι 65.000 από τις 80.000) το οποίο να μην βανδαλιστεί, όταν οι ενέργειες αυτών των αθλίων, δεν τιμωρούνται άμεσα και αυστηρότατα.
Η απορία στο Ισραήλ είναι γιατί απλά θεωρείται κάτι δεδομένο, με φραστικές καταδίκες, μέχρι να πάμε στο επόμενο περιστατικό.
Τι άλλο, δηλαδή, πρέπει να καταστρέψουν οι συγκοινωνούσες αποχετεύσεις των ακροαριστερών και των «αναρχικών» αλλά και των ηλιθίων που γλυκοκοιτάζουν το ισλαμιστικό σκότος;
Όλοι αυτοί οι λίγοι του περιθωρίου με την κοινή κατανόηση έως και θαυμασμό για τους τρομοκράτες της 17Ν και τους άλλους εγκληματίες αυτού του απολύτως φασιστικού επί της ουσίας χώρου οι οποίοι υπονομεύουν και παραλύουν τη δημόσια τάξη, τη δημοκρατία και τις ελευθερίες των άλλων, εδώ και το ψωμί όσων ζουν από τον τουρισμό, επειδή έτσι θέλουν;
Χωρίς όμως οι «ευαισθησίες» τους να ξυπνούν και για άλλους. Ως πότε αυτό το τσιμπούρι θα αφαιμάσσει την κοινωνία ανενόχλητο χωρίς να το ξεριζώνει κανείς;
Αυτό σκέφτομαι όταν, κάθε φορά, που με ρωτούν στο Ισραήλ για την αδιαφορία καταστολής και τιμωρίας που καταγράφεται. Και ομολογώ ότι δεν έχω απάντηση ή μάλλον έχω αλλά δεν το λέω διότι εάν το απαντήσω θα μειώσω το άλλο μισό της καταγωγής μου και δεν το θέλω.
Η Ελλάδα σύρεται σε άσχημο μονοπάτι από όλο αυτό τον οχετό των ανεπρόκοπων όσο δεν υπάρχει δυναμική αντίδραση για προστασία της χώρας, της ασφάλειας και των συμφερόντων της.
Ελπίζω και εύχομαι η Κύπρος να μην πάθει το ίδιο.
