Θα έλεγα ότι ο νευρολόγος-ψυχίατρος δρ Κυριάκος Βερεσιές καθηγητής και πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικών Επιστημών και Συμπεριφοράς του Πανεπιστημίου Philips και ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Κύπρου Γιώργος Φράγκος, παρά τις διαφορετικές τοποθετήσεις τους για τον ρόλο των κυπριακών μέσων μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ) στην υπερπροβολή της βίας στο νησί, «συναντώνται» στην κοινωνιολογική περιγραφή και ανάλυση του φαινομένου… Όπως μου είπε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Φράγκος, «θα έπρεπε να μας απασχολήσουν οι κοινωνικές συμπεριφορές και οι νοοτροπίες που καλλιεργούνται, κυρίως στη στάση των νεότερων γενιών, απέναντι στη βία. Βιώνουμε τη βία στην καθημερινότητά μας, στους δρόμους, στους χώρους διασκέδασης, στους χώρους εργασίας, στα εκπαιδευτήρια, παντού. Αυτή η κοινωνική εικόνα, περισσότερο αποτυπώνεται, παρά ενθαρρύνεται στα ΜΜΕ».
Ενώ ο δρ Βερεσιές, αποδίδει αυτή την κοινωνική εικόνα της βίας, «στους κοινωνικο-οικονομικούς παράγοντες, καθώς αυτοί αποτελούν συχνά τη βασική αιτία πολλών κοινωνικών φαινομένων, συμπεριλαμβανομένης της βίας», όπως μου ανέφερε. Πρόσθεσε μάλιστα τα εξής: «Η ανισότητα και οι μη ίσες ευκαιρίες, δημιουργούν ένα περιβάλλον απογοήτευσης, θυμού και αδικίας, ειδικά σε νέους ανθρώπους που βλέπουν το μέλλον τους αβέβαιο. Όταν κάποιος αισθάνεται ότι, ανεξάρτητα από την προσπάθειά του, δεν μπορεί να επιτύχει έναν αξιοπρεπή βιοπορισμό, ή να έχει πρόσβαση σε βασικές ευκαιρίες, τότε η απελπισία μπορεί να τον οδηγήσει σε ακραίες συμπεριφορές. Επιπλέον, τα ισχυρά ξένα οικονομικά μονοπώλια στην Κύπρο, αλλάζουν ριζικά τις κοινωνικές δομές, συχνά με επίκεντρο το κέρδος και μπορούν να διαβρώσουν το ήθος στις ανθρώπινες σχέσεις και τις παραδοσιακές κοινωνικές αξίες που η μικρή, παλιά κοινότητα, φρόντιζε να διατηρήσει. Το ατομικό συμφέρον και ο άκρατος ανταγωνισμός, μπορούν να υπερκεράσουν την αλληλεγγύη και τον σεβασμό στον άλλο. Η πολυπολιτισμικότητα, αν και εν δυνάμει πηγή πλουραλισμού και προόδου, όταν δεν συνοδεύεται από ισχυρούς μηχανισμούς κοινωνικής ενσωμάτωσης και διαπολιτισμικού διαλόγου, μπορεί να συμβάλει στη διάσπαση του κοινωνικού ιστού.
Οι παραδοσιακές κοινωνικές ρίζες και οι αξίες που χαρακτήριζαν την κυπριακή κοινότητα – όπως η αλληλεγγύη, ο σεβασμός στον γείτονα, η αίσθηση του ανήκειν – κινδυνεύουν να χαθούν, ή να υποβαθμιστούν. Ο αλλοτριωμένος, απομονωμένος άνθρωπος, χωρίς σταθερά ηθικά σημεία αναφοράς, είναι πιο επιρρεπής σε ακραίες πράξεις. Είναι απαραίτητη η μείωση της ανισότητας και η δημιουργία ίσων ευκαιριών για όλους τους πολίτες, ανεξαρτήτως καταγωγής ή οικονομικής κατάστασης. Χρειαζόμαστε ενεργά προγράμματα κοινωνικής ενσωμάτωσης, διαπολιτισμικής εκπαίδευσης και προώθησης της αλληλοκατανόησης και του σεβασμού μεταξύ των διαφόρων ομάδων».