Η Αναστασία κλείνει φέτος 29 χρόνια, όσα και τα χρόνια από τη δολοφονία του πατέρα της, Τάσου Ισαάκ. Άθελά της, έγινε η φιγούρα και το σύμβολο ενός αγώνα που ξεκίνησαν οι μοτοσυκλετιστές και υπέγραψαν ο Τάσος και ο Σολωμός, στις 11 και 14 Αυγούστου 1996. Είναι μια νέα της εποχής της, μια ευγενική ψυχή, με σκέψεις πολλές και αγωνίες που δεν μπορούμε να καταλάβουμε οι υπόλοιποι. Διότι, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πώς μεγαλώνει ένα παιδί, του οποίου ο πατέρας δολοφονήθηκε με τόση βαρβαρότητα. Ωστόσο, η Αναστασία, με τσαγανό και μαγκιά, προτιμά να συμπορεύεται με τους μοτοσυκλετιστές, να μιλά για το έγκλημα, να απαιτεί δικαιοσύνη, παρά να αποδεχτεί τη μοίρα αυτού του τόπου.
Στα εγκαίνια του μνημείου για τον Τάσο και τον Σολωμό, απέδειξε πολλά. Κυρίως και εκ μέρους όλων μας, ότι έχουμε χορτάσει από λόγια βαριά, μετρίων πολιτικών που δεν ασχολήθηκαν ποτέ με εκείνες τις δολοφονίες και τις θυμήθηκαν για να ανακόψουν τις διαρροές από τα κόμματά τους. Σημειώνουμε τον λόγο της: «Οι δολοφόνοι του πατέρα μου και του Σολή κυκλοφορούν ελεύθεροι, χαρίζουν τις περιουσίες μας κι εμείς συνεχίζουμε να ζούμε σε ένα σάπιο τίποτα μιας “κανονικότητας’’ που κτίστηκε πάνω στη λήθη και στην αμνησία. Δεν δεχόμαστε η θυσία του Τάσου και του Σολωμού να πάνε χαμένες. Δεν δεχόμαστε να καπηλεύονται τα ονόματα των ηρώων, να οικειοποιούνται το φως τους για να φωτίσουν το δικό τους σκοτάδι. Δεν δεχόμαστε, αυτοί που δεν κούνησαν το δακτυλάκι τους για να συλληφθούν οι δολοφόνοι, να μιλούν για τη θυσία τους. Αυτοί που δεν ζήτησαν ούτε απολογία για εκείνες τις δολοφονίες και συμβιβάζονται με τους κατακτητές».
Ξέρουμε, δεν θα ήθελε να προωθούμε τα λόγια της γιατί κληρονόμησε –μεταξύ άλλων– και τη σεμνότητα του Τάσου. Μα έχει μεγάλη σημασία για την ιστορία και την εξέλιξή της, αλλά και για να διαλέξει ο καθένας με ποιους συμπορεύεται, να επισημαίνεται η καπήλευση και η υποκρισία τόσο για τα εγκλήματα εκείνου του Αυγούστου όσο και για άλλα εγκλήματα. Έχει μεγάλη σημασία να τονίζεται πως καμιά κυβέρνηση και κανένα κόμμα δεν έπραξαν τα δέοντα για να εκτελεστούν ή έστω να παραμείνουν στην επιφάνεια τα εντάλματα σύλληψης για τις δολοφονίες του Τάσου και του Σολάκη και αυτό, για να συντηρηθεί η διαδικασία διευθέτησης στο Κυπριακό. Όμως, η μνήμη επικράτησε της λήθης, στην οποία έχουν επενδύσει – και θα επαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο την ανάγκη σύλληψης των καταζητούμενων ως το πρώτο βήμα για την απόδοση δικαιοσύνης. Το δεύτερο είναι η επιστροφή, η απελευθέρωση.
