Γερούν Γκέερτς, Ολλανδός επιχειρηματίας, σύμβουλος σε οργανισμούς, ενώσεις και ιδρύματα. Λάτρης, εδώ και χρόνια, της Σαντορίνης. Οι αναρτήσεις του, όπως για παράδειγμα αυτή, είναι ίσως από τις καλύτερες διαφημίσεις για το νησί. Κάποιοι θα πουν ότι η Σαντορίνη δεν χρειάζεται διαφήμιση. Αυτή, θαρρώ, είναι ξεχωριστή. Και αναδεικνύει και μιαν άλλην ομορφιά. Ανθρώπινη, πολύ:
«Η πρώτη νύχτα σε ένα νησί έρχεται πάντα με μια ελαφριά ανησυχία. Η θάλασσα έχει διαφορετικό ψίθυρο εδώ. Ο άνεμος βρίσκει στενές ρωγμές και στοχεύει ακριβώς στο πίσω μέρος του λαιμού σου. Και το στρώμα είναι είτε τσιμεντένιο τυλιγμένο σε ένα σεντόνι είτε ένα σφουγγάρι που σε καταπίνει αργά ολόκληρο. Ο ύπνος έρχεται σε κομμάτια μικρά. Έτσι, με το πρώτο φως της ημέρας, ήμουν ήδη στο μπαλκόνι, κρατώντας ένα φλιτζάνι Nescafé που είχε γεύση σαν να είχε διανύσει τα ίδια κουρασμένα μίλια με τη φθαρμένη βαλίτσα μου.
Από ένα στενό σοκάκι όπου κανένας τουρίστας δεν θα περνούσε ποτέ, ένα μικρό μαύρο αυτοκίνητο κύλησε αργά, σαν να ήξερε όχι μόνο πού πήγαινε, αλλά και ποιος περίμενε ήδη. Και όπως ήταν αναμενόμενο, πίσω από χαμηλούς τοίχους και κάτω από παρκαρισμένα αυτοκίνητα, εμφανίστηκαν. Γάτες. Δεκάδες. Ήρθαν περπατώντας, γλιστρώντας, παρελαύνοντας – σαν κάποιος να είχε σφυρίξει μόνο στα αυτιά των γατών.
Ο οδηγός βγήκε έξω: Φορούσε τζιν, ένα μπλουζάκι και σκούρα γυαλιά. Ούτε τσάντα θαλάσσης, ούτε φωτογραφική μηχανή – μόνο ένα πορτ-μπαγκάζ που, όταν άνοιξε, απελευθέρωσε ένα άρωμα που έστειλε τις γάτες σε μια ευτυχισμένη έκσταση. Έπειτα ξεκίνησε μια τελετή απόλυτα σιωπηλής ακρίβειας. Τα μπολ τοποθετήθηκαν σε σκόπιμες θέσεις. Σε λίγους εκλεκτούς επιτράπηκε να καθίσουν στο αυτοκίνητο σαν να κάθονταν στο βασιλικό θεωρείο μιας όπερας με γάτες. Οι θρασύτατοι που μπήκαν κρυφά στο πορτ-μπαγκάζ δεν διώχθηκαν. Τις σήκωσε απαλά έξω και τις έβαλε πίσω στο πεζοδρόμιο, με ένα βλέμμα που έλεγε: “Θα πάρεις και το δικό σου – υπομονή”.
Οι τακτικοί πελάτες πήραν τις θέσεις τους σαν να είχαν μόνιμες κρατήσεις. Οι ντροπαλές ψυχές; Τις εξυπηρέτησε προσωπικά ο ίδιος ο γατο-άνθρωπος, συχνά τις σήκωσε με προσοχή και τις προστάτευσε από τους άπληστους γείτονες μέχρι να φάνε με την ησυχία τους.
Κάθε πρωί, ακριβώς στις επτά, όλα επαναλαμβάνονταν ξανά. Μερικές φορές βάζαμε ξυπνητήρι γι’ αυτό. Όχι για την ανατολή του ηλίου, ούτε για κάποια εκδρομή – αλλά για την ήσυχη μαγεία του γατόδρομου.
Αργότερα, μάθαμε ότι η τοπική ομάδα ευημερίας των γατών διασφαλίζει ότι αυτοί οι “κάτοικοι” του δρόμου πιάνονται, στειρώνονται ή στειρώνονται και επιστρέφονται. Κανένα γατάκι δεν γαβγίζει, καμία πείνα – μόνο μια τρυφερή ισορροπία, με τον γατoο-άανθρωπο στην καρδιά της κάθε μέρα.
Το μυστικό του γατόδρομου; Ότι θα είναι πάντα εκεί. Αρκεί κάποιος να ανοίξει το πορτμπαγκάζ ενός αυτοκινήτου νωρίς το πρωί και να καλέσει με ένα χαρακτηριστικό του σφύριγμα, έναν υπέροχο στρατό από γουργουριστές σκιές».
ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ: Το «Το Βιβλίο των Πρακτικών Γάτων του Γέρου Πόσουμ» (πρωτότυπος, αγγλικός τίτλος: «Old Possum’s Book of Practical Cats»). είναι μια συλλογή από ιδιότροπα, ελαφρά ποιήματα του Τ. Σ. Έλιοτ σχετικά με την ψυχολογία και την κοινωνιολογία των αιλουροειδών, που εκδόθηκε από τις εκδόσεις Faber and Faber. Και, βεβαίως, ήταν η βάση για το υπέροχου και διαχρονικού μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Γουέμπερ, «Γάτες», («Cats»), το 1981.
(*) Ακόμα μεγαλύτερη αποικία γάτων έχουμε και στα δικά μας μέρη, στην παραλία της Λεμεσού, πίσω από το «Dream–Café». Κάποιος τους έχει φτιάξει και ένα ξύλινο σπιτάκι. Ζωή και … Γάτα!
