Σημείωσα την αναφορά της εκτελεστικής διευθύντριας του «Hope For Children» Άντριας Νεοκλέους, ότι συχνά, το παιδί και ο έφηβος με την «ταμπέλα» του «παραβατικού», είναι κι αυτός θύμα και ότι πέρα από την τιμωρία, χρειάζεται βοήθεια. Είναι βασικά η παιδαγωγική προσέγγιση για τη νεανική παραβατικότητα, που προάγει το Καλοκαιρινό Σχολείο του οργανισμού HFC – ένα πρωτοποριακό πρόγραμμα βιωματικής μάθησης κι ενδυνάμωσης αγοριών και κοριτσιών 12-17 χρόνων, σε σχέση με δύσκολα προβλήματα, ιδιαίτερα στο σχολικό περιβάλλον, όπως ο διαδικτυακός και σχολικός εκφοβισμός, o ρατσισμός και κοινωνικός αποκλεισμός, η ρητορική μίσους.
Το ζήτημα είναι ότι αυτή η εκπαιδευτική αντίληψη και δράση, είναι μια εμπειρία, θα έλεγα…καλοκαιρινή, αφού δεν έγινε ακόμα, μέρος του κανονικού σχολείου, παρά το ότι συζητείται και…σχεδιάζεται, για πολλά τώρα χρόνια! Η Άντρια Νεοκλέους σχολίασε ότι «το σύστημα έπρεπε να «αγκαλιάζει» αυτά τα παιδιά, για να τα κρατά στο σχολείο και προς αυτή την κατεύθυνση, είναι απαραίτητη η αύξηση των σχολικών ψυχολόγων στην κυπριακή μέση εκπαίδευση, ιδιαίτερα σε σχολεία με περισσότερα κρούσματα παραβατικότητας και βίας, αλλά και η εκπαίδευση των εκπαιδευτικών, για τη σωστή διαχείριση περιπτώσεων παιδιών που θεωρούνται «παραβατικά».
Η κυρία Νεοκλέους, ουσιαστικά περίγραψε το όραμα του εκπαιδευτικού ψυχολόγου δρος Μιχάλη Παπαδόπουλου, όπως το διατύπωσε το 2011 στο βιβλίο του «Θεραπεύοντας το σχολείο». Ο δρ Παπαδόπουλος, που αφυπηρέτησε πρόωρα στα 61 του χρόνια το 2013, ενώ ήταν αναπληρωτής διευθυντής της Υπηρεσίας Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας του υπουργείου Παιδείας, προτείνει στο βιβλίο του αυτό, την «επανεφεύρεση του ανθρωπισμού στην παιδεία και μια άλλη παρέμβαση, με στόχο, όχι μόνο την προσαρμογή του παιδιού στο σχολείο, αλλά κυρίως την προσαρμογή του σχολείου, στο παιδί». Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος, συνοψίζει την πρότασή του, καλώντας τον σχολικό ψυχολόγο, «να συμμετέχει στην οικοδόμηση ενός δημοκρατικού σχολείου», που ακόμα…αναζητείται στον τόπο μας.
