ΟΙ διεργασίες στο διεθνές πεδίο, διαμορφώνουν νέα δεδομένα. Κι αυτές οι διεργασίες, η νέα ανακατανομή ισχύος, δημιουργεί ένα σκηνικό, που προφανώς δεν έχει σχέση με το διεθνές δίκαιο. Ένα διεθνές δίκαιο, στο οποίο- πρέπει να αναγνωρίσουμε- πάντα είχαν το πάνω χέρι οι ισχυροί. Λειτουργούσε, ωστόσο, εντός ενός θεσμικού πλαισίου. Αυτό των Ηνωμένων Εθνών.
ΕΙΝΑΙ πρόδηλο ότι στις τελευταίες συγκρούσεις, διεθνείς κρίσεις, τα Ηνωμένα Έθνη είναι εκτός. Δεν εμπλέκονται παρά μόνο τυπικά. Το Ουκρανικό, ούτε καν είναι στο τραπέζι- έστω και τυπικά- του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Στον πόλεμο του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, υπάρχει παρουσία του ΟΗΕ πλην όμως δεν αφορά αυτή τις προσπάθειες τερματισμού των επιθέσεων στη Γάζα. Όπως είναι γνωστό, τα Ηνωμένα Έθνη επιχειρούν να βοηθήσουν, κυρίως, στον ανθρωπιστικό τομέα.
Η ΕΙΚΟΝΑ που υπάρχει είναι πως οι προσπάθειες στο παρασκήνιο ενίοτε και στο προσκήνιο είναι πως κουμάντο κάνουν στα διεθνή ζητήματα οι ισχυροί, που επιβάλλουν τα συμφέροντά τους. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πώς διαχρονικά αυτό ίσχυε, αλλά κάποια προσχήματα τηρούνταν από τους διεθνείς παίκτες. Για να μην είναι οι παρεμβάσεις καθολικά και απόλυτα μέχρι τέλους σε βάρος των αδυνάτων, χρησιμοποιείτο ο ΟΗΕ, ο οποίος είχε ένα γενικό πλαίσιο λειτουργίας, που δεν επηρέαζε τις ανισορροπίες, αλλά επέτρεπε στους αδύναμους να προσφεύγουν και να επενδύουν στο Διεθνή Οργανισμό.
ΔΕΝ τρέφουμε ψευδαισθήσεις για το τι ισχύει διεθνώς. Δεν θεωρούμε πως μπορεί κάποιος να βρει εύκολα το δίκαιο του. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν εγκαταλειφθούν οι όποιες προσπάθειες.
Η ΚΥΠΡΟΣ από το 1974 και εντεύθεν ζει σε συνθήκες ημικατοχής. Οι κυβερνήσεις από το 1974 και μετά, προσπαθούν με κάθε τρόπο να προωθηθεί μια λύση, που θα οδηγεί στην αποκατάσταση της ενότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Προσπάθεια δύσκολη καθώς το δίκαιο δεν αναγνωρίζεται. Η λεγόμενη διεθνής κοινότητα κινείται σε μια λογική ίσων αποστάσεων, που εν πολλοίς λειτουργεί υπέρ του επιδρομέα, του κατακτητή.
ΘΑ μπορούσε κανείς να υποστηρίξει πως δεν μπορούμε να κερδίσουμε τη μάχη επειδή είμαστε μια μικρή χώρα. Αυτό λέγεται και εντός Κύπρου. Αλλά δεν υπάρχει από την συντριπτική πλειοψηφία του λαού διάθεση για παράδοση. Δεν υπάρχει κλίμα ηττοπάθειας αλλά αποφασιστικότητα για υπεράσπιση των δικαίων της πατρίδας μας. Άλλωστε δεν έχουμε άλλη επιλογή. Πρόκειται για επιλογή επιβίωσης.
