Η Ανδρούλα Βασιλείου, εξέχων μέλος της δημόσιας ζωής, σήμερα αντιπρόεδρος του Πανεπιστημίου Κύπρου, δεν γνωρίζει ότι σε διεθνείς και άλλες αθλητικές διοργανώσεις, όπου προβλέπεται να ακουστούν οι εθνικοί ύμνοι των χωρών που συμμετέχουν, ο εθνικός ύμνος της Κύπρου είναι ο ίδιος με της Ελλάδας.
Το ξέρει, είναι σίγουρο. Επομένως γιατί νομίζει, κι αυτή και όσοι άλλοι «ενοχλήθηκαν», ότι στο Εurobasket έπρεπε να ακουστεί κάποιος άλλος εθνικός ύμνος εκ μέρους της Κύπρου; Έχουμε κι άλλον; Μήπως, εκείνη την κλασσική αστειότητα που μας πλάσαραν για εθνικό ύμνο στο σχέδιο Ανάν;
«Έλληνες και Κύπριοι τραγουδούν μαζί τον εθνικό τους ύμνο», ήταν η λεζάντα που δημοσίευσε στα κοινωνικά δίκτυα μαζί με φωτογραφία τους αγκαλιασμένους καλαθοσφαιριστές, και σχολίασε: «Αύριο που θα το χρησιμοποιεί ο Τατάρ ως παράδειγμα της μισαλλοδοξίας μας θα τρέχουμε να τα μπαλώσουμε. Ή μήπως νομίζουμε ότι αυτές οι εθνικιστικές εξάρσεις μένουν μεταξύ μας;».
Είναι εθνικιστικές εξάρσεις το ότι Έλληνες και Κύπριοι τραγούδησαν μαζί τον εθνικό τους ύμνο; Τι πιο λογικό! Αφού ένας είναι ο ύμνος, θα έπρεπε να τον τραγουδούν χωριστά; Ελλάδα και Κύπρος έπαιζαν μεταξύ τους τι έπρεπε να γίνει; Να μην τον τραγουδούν μαζί γιατί αυτό είναι μισαλλοδοξία;
Όσοι νομίζουν ότι χρειάζεται να μπαλώσουν κάτι, ας τρέχουν. Αλλά, ας μην μας ενοχλούν άλλο με τις ασυναρτησίες τους. Με συγχωρείτε κιόλας για τη γλώσσα, αλλά είναι αδύνατο να παραμείνεις νηφάλιος με όλους αυτούς τους πρόθυμους σωτήρες μας.
Ακόμα και μια στιγμή ψυχικής ανάτασης του λαού, μια στιγμή χαράς σε ένα αθλητικό γεγονός, σε μια σπάνια συγκυρία (Ελλάδα – Κύπρος, μπάσκετ, και μάλιστα στη Λεμεσό), όπου οι οπαδοί στις κερκίδες χαίρονταν και χειροκροτούσαν όποια ομάδα κι αν έβαζε καλάθι, θέλουν να το παρουσιάσουν ως εθνικιστική έξαρση. Που μάλιστα θα βλάψει την ομαλότητα που ζούμε στην Κύπρο, διότι θα το θεωρήσει ο καλός κύριος Τατάρ ως παράδειγμα μισαλλοδοξίας και θα μας καταγγείλει.
Πού είναι η μισαλλοδοξία, κυρία μου; Τον ίδιο εθνικό ύμνο έχουμε πάντα -κι όταν κυβερνούσε ο σύζυγος ίδιος ήταν- δεν τον αποκτήσαμε το περασμένο Σάββατο. Και μήπως έχουμε κανένα κλίμα λύσης του Κυπριακού και θα χαλάσει τώρα; Στη φάση που βρισκόμαστε το μόνο που θα ήθελα να ήταν «πολιτική ορθότητα» για να το λέμε είναι: Στ΄ ανάθεμα και τι θα πει ο Τατάρ, στ΄ ανάθεμα κι αυτός και το σινάφι του. Που θα ανησυχούμε τώρα για το αν θα προπαγανδίσει περί μισαλλοδοξίας, την ώρα που μας απειλεί μέρα νύχτα επιδεικνύοντάς μας τον κατοχικό στρατό. Εμείς, τουλάχιστον, ένα αγώνα μπάσκετ πήγαμε να δούμε και υποστηρίζαμε και τις δυο ομάδες.
Δεν είναι, όμως, αυτό το πρόβλημα. Είναι που μερικοί στην ελληνοκυπριακή κοινότητα, άλλοι συνειδητά κι άλλοι ασυνείδητα, ανέλαβαν να κάνουν το παν για να μας ξεριζώσουν, να εκχυδαΐσουν κάθε ίχνος ελληνικότητας στην Κύπρο και να μας βγάλουν σε πλειστηριασμό. Ναι, αυτό θέλουν να κάνουν. Και πάνω στην αγωνία τους να το πετύχουν δεν σέβονται ούτε τα αγνά αισθήματα του λαού. Ακόμα και σε αθλητικά γεγονότα, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια αναγκαία ανάσα στην πίεση που επιβάλλει ο Τούρκος κατακτητής, αυτοί αγωνίζονται να εισβάλουν στην κουλτούρα, στον πολιτισμό, στη σκέψη, στην ταυτότητα, να εξαρθρώσουν, να διαφθείρουν, να δημιουργήσουν συνθήκες που θα διευκολύνουν τον πλειστηριασμό.
Υ.Γ. Επειδή αντιλαμβάνονται πως ο λαός δεν θα τους κάνει τη χάρη, την ώρα που κατηγορούν άλλους για εθνικισμό και μισαλλοδοξία, προσπαθούν οι ίδιοι να κτίσουν τον κυπριακό εθνικισμό. Κι επειδή δεν τα καταφέρνουν, βγάζουν οι ίδιοι μισαλλοδοξία προς τους συμπατριώτες τους, που έχουν διαφορετικές ιδέες από τις δικές τους. Εθνικιστές και μισαλλόδοξοι οι ίδιοι είναι, όχι οι άλλοι.
