Η διευθύντρια του ΚΕΝΘΕΑ Έλενα Ζαρούνα που είναι συμβουλευτική ψυχολόγος και σύμβουλος τοξικοεξαρτήσεων, μου είπε με αφορμή την ενημερωτική εκστρατεία για πρόληψη εξαρτήσεων που απευθύνεται στους γονείς και αφορά παιδιά και νέους, ότι επιστρέφοντας από τις ΗΠΑ, όπου ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό και την πρακτική της άσκηση σε εξειδικευμένο κέντρο απεξάρτησης, το πρώτο εξαρτημένο άτομο με το οποίο εργάστηκε στην Κύπρο, ήταν ο 19χρονος Σ.
Πρόσθεσε τα εξής: «Μου τηλεφώνησε η μητέρα του και όταν τον έφερε στο γραφείο μου, ήταν βυθισμένος σε ψυχωσικό επεισόδιο. Δεν μιλούσε καθόλου, ξάπλωνε για 50 λεπτά στον καναπέ, ζωγράφιζε ένα σκίτσο και έφευγε. Αυτό συνέβαινε για έξι μήνες, δύο φορές τη βδομάδα…50 λεπτά σιωπή, ενίοτε ένα χαμόγελο, κάποτε ένα νεύμα…Λίγους μήνες αργότερα, με κάλεσε η μητέρα του. Μου είπε ότι «κάποιος θέλει να σου μιλήσει». Μου τον έδωσε στο τηλέφωνο και ο Σ. με χαιρέτισε ευγενικά. Έμεινα αποσβολωμένη, πρώτη φορά άκουγα τη φωνή του. Μου είπε ότι με κρατούσε μέσα του, οσο καιρό ερχόταν, ως λιμάνι απάνεμο, στις φωνές που άκουγε τότε. Αρκετό καιρό μετά, μου περιέγραψε αυτά που του υπαγόρευαν οι φωνές και τα τέρατα που έβλεπε να του επιτίθενται, καθώς καθόταν στο υπνοδωμάτιό του…η αφήγηση του βιώματός του, ήταν τρομακτικότερη από ταινία τρόμου. Η ψύχωση, ήταν αποτέλεσμα χρήσης κάνναβης, διεγερτικών χαπιών και μαγικών μανιταριών. Οι φωνές σταμάτησαν εννέα περίπου μήνες αφότου ξεκίνησαν. Σιγά σιγά ο Σ. διέκοψε τις εξαρτησιογόνες ουσίες, βρήκε δουλειά, έκανε σχέση, είναι χρόνια καθαρός. Χρόνια αργότερα, επικοινώνησε ο ίδιος μαζί μου και δουλέψαμε ψυχοθεραπευτικά, χωρίς τις ουσίες, χωρίς τις φωνές. Επισκεφθήκαμε το μικρό παιδί μέσα του, δουλέψαμε τα βιώματα της παιδικής του ηλικίας, τα τραύματα, το υποσυνείδητο, τις δυναμικές στην οικογένεια, τις αξίες και τους στόχους του. Σήμερα, μας δένει μια βαθιά σχέση εμπιστοσύνης. Ένας ουσιαστικός ψυχοθεραπευτικός δεσμός, που χαρακτηρίζεται από αμοιβαίο σεβασμό και άνευ όρων αποδοχή. Ιστορίες σαν του Σ., δίνουν δύναμη στους θεραπευτές που εργάζονται στον τομέα των εξαρτήσεων, να συνεχίζουν και να προσπαθούν. Δυστυχώς, είναι ένας δύσκολος τομέας, όπου καθημερινά εισπράττουμε τον πόνο, την απόγνωση και την απώλεια και καλούμαστε να ενσταλάξουμε την ελπίδα, να κινητοποιήσουμε, να εκπαιδεύσουμε και να γίνουμε πηγή ώθησης και έμπνευσης για την αλλαγή. Η ανεύ όρων θετική αποδοχή, η ενσυναίσθηση και η πάλη για κοινωνική δικαιοσύνη, είναι κατά την άποψή μου τα βασικά συστατικά ενός επιτυχημένου θεραπευτικού ταξιδιού»…
