Έβλεπα τα σχόλια αναγνωστών για όσα έγραψα χθες για την γνωστή ισραηλινή παρέμβαση και την επίσης γνωστή κυπριακή δουλικότητα και αναρωτιόμουν τι στο καλό σκέφτονται οι συμπολίτες μου. Σκέφτονται; Διαβάζουν πριν σχολιάσουν αυτό που δήθεν διάβασαν; Βάζουν το μυαλό τους να προβληματιστεί πριν εκφραστούν ως πάνσοφοι; Αλλά, αυτό είναι γενικό, ας το πάρει το ποτάμι.
Αυτό που με εντυπωσίασε είναι η προθυμία πολλών να δεχθούν ως κάτι λογικό το να στείλει ο υπουργός Διασποράς του Ισραήλ επιστολή για να υποδείξει στην κυπριακή κυβέρνηση ότι πρέπει να σβήσει από τους τοίχους συνθήματα εναντίον του Ισραήλ. Και που βρίσκουν ακόμα πιο λογικό το ότι η κυπριακή κυβέρνηση ανταποκρίθηκε χωρίς αργοπορία και ανάθεσε τη δουλειά στην τοπική αυτοδιοίκηση.
Το ζήτημα εδώ δεν είναι με ποιου το μέρος είσαι στην σφαγή που γίνεται στη Γάζα, αλλά αν ως κράτος έχουμε πλέον τόση εξάρτηση από το Ισραήλ που οφείλουμε υπακοή στις υποδείξεις των υπουργών του. Και φαίνεται από τις αντιδράσεις ότι πολλοί θεωρούν κάτι τέτοιο ως υποχρέωσή μας. Διότι, το Ισραήλ είναι σύμμαχος! Και μάλλον το ίδιο πιστεύει και η κυβέρνηση. Και το λένε με τόση απλότητα που εντυπωσιάζουν.
Λίγες μέρες πριν την επιστολή του Ισραηλινού, ο υπουργός Ενέργειας Γιώργος Παπαναστασίου, βρισκόμενος στο Τελ Αβίβ, έδωσε συνέντευξη στον Κωστή Κωνσταντίνου για τα Νέα των Αθηνών. Ρωτήθηκε αν υπάρχει ενδεχόμενο να δούμε την Κύπρο να διασυνδέεται πρώτα με το Ισραήλ με το ηλεκτρικό καλώδιο (GSI), σε περίπτωση που υπάρξουν προβλήματα για τη σύνδεση με την Ελλάδα. Απάντησε ότι στο Ισραήλ υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον να συνδεθούν με ένα μεγαλύτερο ενιαίο δίκτυο, αλλά «βεβαίως τους ενδιαφέρει η διασύνδεση με την Κύπρο, διότι γνωρίζουν ότι η Κύπρος είναι σαν ένας δορυφόρος στο Ισραήλ».
Ακόμα και τη Βικιπαίδεια να ρωτήσεις τι είναι το κράτος – δορυφόρος, θα σου πει κουκιά καθαρισμένα ότι είναι ο πολιτικός όρος που «περιγράφει μια χώρα που τυπικά είναι ανεξάρτητη, αλλά βρίσκεται κάτω από μεγάλη πολιτική, οικονομική και στρατιωτική επιρροή ή έλεγχο από άλλη χώρα». Οι Ισραηλινοί, λοιπόν, έτσι γνωρίζουν. Εμείς είμαστε περήφανοι γι΄ αυτό;
Φυσικά και ήταν μεγάλο βήμα η στενή συνεργασία μας με το Ισραήλ, ήδη το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ μας βοήθησε πάρα πολύ και σε πολλά επίπεδα (ακόμα και στην άρση του εμπάργκο όπλων), όπως το βοηθάμε κι εμείς ανοίγοντάς του πόρτες προς την Ευρώπη. Αλλά, αν θα είμαστε κράτος – δορυφόρος, τουλάχιστον να το ανταλλάξουμε με πιο ισχυρό τίμημα. Την απελευθέρωση της Κύπρου, για παράδειγμα. Ή, έστω, την ανάπτυξη των κοιτασμάτων, που έμειναν στον βυθό. Και όχι απλώς να σβήνουμε συνθήματα από τους τοίχους! Και μονομερώς.
Όταν πήγε επίσκεψη στο Ισραήλ ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης, τον Απρίλιο, οι δρόμοι που περνούσε ήταν στολισμένοι με αφίσες που έβαλε η οικογένεια του υπόδικου για σφετερισμό στα κατεχόμενα Σιμόν Αϊκούτ. Ήταν η φωτογραφία του Νίκου Χριστοδουλίδη και έγραφε στα εβραϊκά: «Η Κύπρος είναι επικίνδυνη για τους Ισραηλινούς». Δίπλα η φωτογραφία του Αϊκούτ και έγραφε: «Ο Σιμόν είναι φυλακισμένος. 75χρονος με καρκίνο. Χωρίς δίκη».
Έστειλε επιστολή κανένας υπουργός μας να ζητά από την ισραηλινή κυβέρνηση να εξαφανίσει αυτές τις αφίσες; Ή φιλοτιμήθηκε από μόνη της η κυβέρνηση Νετανιάχου να τις εξαφανίσει; Δεν το έκαναν αλλά έχουν σήμερα το θράσος να ζητούν από την κυπριακή κυβέρνηση να σβήνει συνθήματα. Ακριβώς, διότι «γνωρίζουν ότι η Κύπρος είναι σαν ένας δορυφόρος στο Ισραήλ». Και το πρόβλημα είναι ότι πολλοί στην Κύπρο, υπουργοί, πολίτες, κόμματα, το απολαμβάνουν κιόλας.
Προσωπικά έγραψα πολλές φορές σε αυτή τη στήλη και στήριξα (εκφράζοντας απλώς τη γνώμη μου, φυσικά), την ανάπτυξη των σχέσεων με το Ισραήλ, που ξεκίνησε επί Αναστασιάδη και ενισχύθηκε περισσότερο επί Χριστοδουλίδη, ως αντίβαρο στην τουρκική επιθετικότητα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ούτε ότι θα κλείσουμε τα μάτια στην επί δύο χρόνια σφαγή ενός λαού από το Ισραήλ, ούτε ότι θα χειροκροτούμε και παρεμβάσεις στα εσωτερικά μας ως δορυφόροι. Ας μάθουμε να ξεχωρίζουμε μερικά ζητήματα, μύλος γίναμε.
