Το βίντεο έγινε viral. Και είναι λογικό. Ο Εμανουέλ Μακρόν, χαμογελαστός με ένα ύφος «πρόκειται» περί λάθους προσπαθεί να εξηγήσει σε έναν ευγενικό αστυνομικό στη Νέα Υόρκη ότι πρέπει να ανοίξει το δρόμο ο οποίος έχει αποκλειστεί προκειμένου να περάσει, κάποια στιγμή, η αυτοκινητοπομπή του Ντόναλντ Τραμπ.
Στην εξήγηση του αστυνομικού ότι δεν μπορεί να το κάνει – παρότι γνώριζε ποιος είναι ο κύριος, ίσως από το άλλο εξίσου άβολο, viral βίντεο του Γάλλου Προέδρου, εκείνο με το χαστούκι της κυρίας Μακρόν στο προεδρικό αεροσκάφος στο Βιετνάμ – ο Εμανουέλ Μακρόν κάνει μια κίνηση εντυπωσιασμού μπροστά στις κάμερες: παίρνει το κινητό του και καλεί κατευθείαν τον Αμερικανό Πρόεδρο, με τον αέρα παλιόφιλου, για να λύσει το πρόβλημα.
Ο Τραμπ, προφανώς του λέει ότι δεν γίνεται και – τι να γίνει; – θα πρέπει να περιμένει ή να πάει με τα πόδια. Φανερά αμήχανος και ενοχλημένος από το κάζο που έχει πάθει, ο Μακρόν ξεκινάει να πάει πεζή. Κάποιοι περαστικοί τον σταματούν για σέλφι, ένας μάλιστα τον φιλά στο κεφάλι, ο Γάλλος Πρόεδρος προσπαθεί να κρύψει τα νεύρα του αλλά δεν το έχει ιδιαίτερα με την υποκριτική.
Που και να το είχε, το περιστατικό απαιτεί οσκαρικές ικανότητες για να καλυφθεί όλο αυτό που του είχε μόλις κάνει ο Τραμπ.
Φαινόμενο Ντάνινγκ – Κρούγκερ το αποκαλούν οι ψυχολόγοι. Αφορά άτομα με περιορισμένες γνώσεις ή δεξιότητες τα οποία υπερεκτιμούν σε μεγάλο βαθμό τις ικανότητές τους. Ίσως οι δύο, εν ζωή ακόμη, διαπρεπείς επιστήμονες οι οποίοι το αποτύπωσαν και το εξήγησαν, να μπορούσαν να το επιβεβαιώσουν αν και, στην εποχή που ζούμε, τηρουμένων των εκάστοτε αναλογιών πάντα, το είδος αυτό είναι πλέον κυρίαρχο.
Ο Γάλλος Πρόεδρος δεν δείχνει να μαθαίνει από τα λάθη του. Πολλά υποσχόμενος κάποτε, ο Μακρόν είναι σήμερα ένας ηγέτης ο οποίος διακρίνεται μόνο για έναν μικρομεγαλισμό αθεράπευτο και σίγουρα τραγικό για κάποιον με τη δημοτικότητά του η οποία φτάνει το πολύ στο 17% και έχασε δέκα ολόκληρες μονάδες σε ένα καλοκαίρι. Η δε οικονομία η οποία το 2021 είχε όντως καταγράψει την ψηλότερη ανάκαμψή της από το 1971, λόγω ξένων επενδύσεων κυρίως, βαδίζει μάλλον προς ύφεση.
Ο Μακρόν δεν είναι statesman. Πάντα είχε την εικόνα ενός μετρίου ο οποίος προσπαθούσε αλλά δεν έπειθε και τον οποίο περισσότερο κρατούσε στην εξουσία ο φόβος για την ακροδεξιά και την ακροαριστερά, παρά οι ικανότητές του.
Το περιστατικό στη Νέα Υόρκη κατέδειξε το πόσο ο Μακρόν υπερεκτιμά τις δυνατότητες του. Ο Τραμπ έχει ένα σπάνιο ταλέντο να διαβάζει και τις πιο μικρές αδυναμίες των άλλων το οποίο ενισχύει, στη λογική των πιθανοτήτων, και η δική του υπεροψία βέβαια.
Ο Μακρόν, πριν επιχειρήσει να κάνει επίδειξη μπροστά στις κάμερες, θα έπρεπε να είχε υπολογίσει ότι ειδικά εκείνη τη δεδομένη στιγμή όχι μόνo δεν ήταν σε θέση να ζητήσει κάτι τέτοιο από τον Τραμπ ο οποίος πριν από τέσσερις μόλις μήνες είχε πει ότι ο Πρόεδρος της Γαλλία «είναι διψασμένος για δημοσιότητα και πάντα κάνει λάθη» για να συμπληρώσει μετά, «καλός τύπος, αλλά δεν καταλαβαίνει συχνά τα πράγματα σωστά» αλλά και πως, δεν θα έπρεπε να περιμένει την παραμικρή συμπάθεια δεδομένου του τι είχε προκαλέσει.
Διότι, στο Γάλλο Πρόεδρο οφείλεται η αιφνίδια σπουδή για αναγνώριση Παλαιστινιακού Κράτους αυτή τη στιγμή η οποία έφερε το Λευκό Οίκο σε δύσκολη θέση. Και επί της ουσίας δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Θετικό τουλάχιστον όχι. Αντιθέτως δημιούργησε πολλά προβλήματα. Αρκετά από αυτά δεν αφορούν την Ουάσινγκτον αλλά και πάλι δεν βοηθούν τον Μακρόν.
Η υπόθεση αυτή έδωσε, πρώτον, την ευκαιρία στη Χαμάς να σκληρύνει τη στάση της και να πανηγυρίζει, δεύτερον, έδωσε την ευκαιρία στον Νετανιάχου να προχωρήσει με τον εποικισμό και ενδεχομένως την προσάρτηση της Δυτικής Όχθης και τρίτον αποδυνάμωσε τη θέση της Παλαιστινιακής Αρχής λόγω και των δύο προαναφερθέντων.
Επί της ουσίας δε, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι αλλάζει για ένα κράτος το οποίο δεν υπάρχει ακόμα, εάν στα 143 κράτη που ήδη το αναγνώριζαν (επί συνόλου 197) προστεθούν άλλα δέκα. Ναι είναι σημαντικό ότι ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Γαλλία και η Βρετανία είναι ανάμεσά τους, έστω κι αν η αυστραλιανή αντιπολίτευση είπε ήδη ότι θα αποσύρει την αναγνώριση. Όμως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ιταλία και άλλες χώρες δεν το αναγνωρίζουν, Και δεν πάει αριθμητικά.
Το χειρότερο όμως, ειδικά για τον Μακρόν, είναι ότι βρέθηκε εγκλωβισμένος στην πρότασή του για άμεση και άνευ όρων αναγνώριση, όταν το 89% των Γάλλων αντιτίθετο σ’ αυτήν. Κυρίως για το χρόνο αλλά και την απουσία όρων.
Το πρόσθετο πρόβλημά του δε είναι πως δεν μπορεί να περιμένει και πολλά σε πολιτικό επίπεδο. Ούτως ή άλλως δεν είναι πια δημοφιλής, περισσότερο όμως, καθώς, εν αντιθέσει με τους ηγέτες του Καναδά, της Αυστραλίας και της Βρετανίας οι οποίοι είναι κεντροαριστεροί και επενδύουν στη συμπάθεια των μεγάλων μουσουλμανικών πληθυσμών τους αλλά και στην ιδεολογία τους, ο ίδιος και η γαλλική κεντροδεξιά δεν έχουν μεγάλη απήχηση στη μουσουλμανική κοινότητα. Στα δε στρώματα της κεντροαριστεράς και ακροαριστεράς καθόλου.
Ο Τραμπ αποδείχθηκε, λοιπόν, πολύ σωστός: «(Ο Μακρόν) είναι διψασμένος για δημοσιότητα και πάντα κάνει λάθη. Καλός τύπος, αλλά συχνά δεν καταλαβαίνει τα πράγματα σωστά».
Μόνο που τον λογαριασμό θα τον πληρώσουν άλλοι.
