Επιτέλους, κάποιος που άφησε κατά μέρος το καθιερωμένο πολιτικό σαβουάρ βίβρ από την έδρα των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, αναφερόμενος «στα ίσα» και δίχως να μασά ούτε μια λέξη στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Τον άνθρωπο που, σε αρκετές πρωτεύουσες του δυτικού κόσμου (έχει σημασία και αυτό), λογίζεται και ως «μέγας ηγέτης».
Αυτός ο «κάποιος» –και δεν το λέω διόλου υποτιμητικά– αντιθέτως τον επαινώ, είναι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Όλοι οι προηγούμενοι, ασφαλώς και είχαν καταδικάσει όλα τα εγκλήματα και όλα τα διπλωματικά καουμποϊλίκια της Άγκυρας. Ο Νίκος Χριστοδουλίδης τα είπε όμως «ένα χεράκι» για τον σχεδόν αυτοκράτορα πλέον της Άγκυρας.
Ο οποίος, μόλις ένα 24ωρο πριν είχε ανέβει στο βήμα της Γενικής Συνέλευσης με τη «διαπίστευση» του αδέκαστου και ειρηνοποιού. Και, μάλιστα, όπως σημειώνει και ο Ανδρέας Πιμπίσης στον «Φ», ο Τούρκος πρόεδρος παρέδωσε μαθήματα και υποδείξεις. Προς ανήξερους και αδαείς υποθέτω…
Σίγουρα, θα έχετε ακούσει και διαβάσει την ομιλία του κ. Χριστοδουλίδη. Εκείνο που κράτησα όμως και το έχω κάνει λάβαρο όπου γράφω ή μιλώ, είναι η φράση του ότι «η χρήση βίας δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο δράστης, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το θύμα».
Έχει πολύ μεγάλη σημασία που οι ηγέτες όλου του κόσμου, είτε ήταν στην αίθουσα της Γενικής Συνέλευσης ή όχι, άκουσαν από έναν μετριοπαθή και νέο πολιτικό, λόγια σταράτα. Που δεν στόχευαν μόνο στην Τουρκία, αλλά απευθύνονταν κυρίως και σε όλες τις χώρες που έχουν γερό υπόβαθρο Δημοκρατίας και απόλυτη αίσθηση του δικαίου.
Είναι καιρός να μιλήσουν όμως. Για να «διαγραφεί» η εισβολή, και να τελειώνει η προσβολή!
Και, βέβαια, στην Κύπρο, τη σκυτάλη πρέπει να την πάρουν κι άλλοι και να τη δώσουν παρακάτω. Κάθε βουλευτής και κάθε ευρωβουλευτής, έχει καθήκον, κάθε φορά που θα παίρνει τον λόγο, να αυτοσυστήνεται ως εκπρόσωπος όλης της Κύπρου. Που είναι μία. Με το μισό κομμάτι της υπό στυγνή κατοχή!
Καιρός είναι, επίσης και η Μητέρα Πατρίδα να εγκαταλείψει το σαβουάρ βίβρ και την «πολιτική ορθότητα», όσον αφορά την Κύπρο.
Με όλα μας τα κουσούρια, δεν έχουμε ανάγκη να αποδείξουμε τίποτα σε κανέναν. Ναι, ζούμε πιο άνετα τώρα, δεν μας λείπουν ούτε τα χρήματα, ούτε τα σπίτια, ούτε οι διακοπές, ούτε οι επενδύσεις, ούτε 2-3 αμάξια ανά νοικοκυριό.
Μας λείπει, όμως, ο μισός μας πνεύμονας. Η μισή μας πατρίδα!
Θυμωμένα γράφω, ναι!
Γιατί γίνεται μεγάλο σούσουρο για τις πολεμικές εστίες από βορρά και νότο. Και καλώς γίνεται. Δεν διαφέρει, μάλιστα, πολύ ο Ερντογάν από τον Πούτιν. Για τον Νετανιάχου, ακόμα το «παιδεύω»! Για την Κύπρο, κράτος-μέλος της ΕΕ υπό στρατιωτική κατοχή, κανένας…
Όπως και να ’χει, το πρόβλημά μας δεν είναι τα πρόσωπα. Είναι τα αποτελέσματα των πράξεών τους.
Το πιο δυνατό όπλο της Κύπρου είναι να θυμίζει παντού και πάντοτε το «πρόβλημά» της. Όπως έκανε ο Πρόεδρος στον ΟΗΕ. Δείχνοντας μάλιστα και τον πανίσχυρο εκπρόσωπο μιας χώρας που, κατά πολλούς, δεν μπορεί να ανήκει στα «Ηνωμένα Εθνη»!…
Ο μέγας Γκάντι έλεγε, και πίστευε, τα εξής:
> «Όπου υπάρχει πόλεμος ή κατοχή, ο ποιητής αφήνει κατά μέρος τους στίχους του, ο δικηγόρος τα δικόγραφά του, και οι μαθητές τα βιβλία τους». Τη συνέχεια, υποθέτω ότι την ξέρουμε…
> «Αν θέλουμε πραγματική ειρήνη στον κόσμο (ή και στον τόπο μας – συμπληρώνω), πρέπει να αρχίσουμε από την εκπαίδευση των παιδιών μας». Όχι για πόλεμο, συμπληρώνω, αλλά για ειρήνη και συμβίωση. Σε μια ενιαία πατρίδα, εννοείται.
