Δεν υπάρχει τίποτε δεδομένο. Τίποτε δεν ισχύει αναφορικά με το διεθνές σύστημα, κι όλα αλλάζουν. Οι χθεσινοί φίλοι είναι σήμερα απέναντι. Συνεργασίες αναπτύσσονται με βάση συγκυριακές εξελίξεις κι όσοι μπορούν να «διαβάσουν» την μεγάλη εικόνα προβλέπουν και τη συνέχεια. Από την μια ενώ διαπιστώνεται μια ρευστότητα, είναι σαφές πως επιχειρείται η εδραίωση μπλοκ, που χωρίζουν στα δυο τον κόσμο.
Ο κυνικός λόγος του Τραμπ, μπορεί να διασκεδάζει τις «αγέλες» στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, αλλά είναι σαφές πως την ώρα που αμφισβητεί το διεθνές δίκαιο, έχει ένα σχεδιασμό, ο οποίος αφορά και το εσωτερικό του, για την «μεγάλη Αμερική». Παράλληλα, όμως, επιβάλλει το δικό του… διεθνές δίκαιο. Θεωρεί πως μπορεί να ανάβει το διακόπτη και να αλλάζει τα σύνορα, να τον κατεβάζει και προκαλεί πολέμους. Μπορεί να κάνει, ενίοτε με οικονομικούς όρους κινήσεις, αλλά πρωτίστως παίζει γεωπολιτικά. Φτιάχνει, για παράδειγμα, τουριστικά σχέδια για την ισοπεδωμένη Γάζα, με ατραξιόν- φευ- τις χιλιάδες νεκρούς και τις ρημαγμένες ζωές του γηγενούς πληθυσμού, των Παλαιστινίων. Το ίδιο ισχύει και με άλλα προβλήματα. Όπως είναι γνωστό, ο Ντόναλντ Τραμπ, απαίτησε πρόσβαση στις ορυκτές σπάνιες γαίες της Ουκρανίας, αξίας 500 δισ. δολάρια ως «αποπληρωμή» για τη στρατιωτική υποστήριξη της Ουάσιγκτον προς το Κίεβο τα τελευταία τρία χρόνια. Τον Ζελένσκι τον περνά από κρύο-ζεστό ντους συνεχώς. Τον Ερντογάν τον υμνεί, του κλείνει το μάτι για τις «μπίζνες» που θα… έλθουν.
Την ίδια ώρα, μπορεί το Ισραήλ να κερδίζει στο πεδίο του πολέμου. Μπορεί να φοβερίζει τους πάντες. Αλλά, στο τέλος, σε κάποια φάση, όλο αυτό θα έχει κόστος. Ήδη η γενοκτονία οδήγησε σε αυτό που δεν έγινε εδώ και δεκαετίες. Η πλειοψηφία των κρατών αναγνώρισε το κράτος της Παλαιστίνης. Και τι τον ενδιαφέρει τούτο τον Νετανιάχου; Αυτός συνεχίζει τον πόλεμο. Και θα τον συνεχίζει όσο μπορεί να σώσει την καρέκλα του και το τομάρι του.
Στο μεταξύ, η κόντρα Ισραήλ- Τουρκίας καλά κρατεί. Η κατασκευή εχθρών ενίοτε εξυπηρετεί τους κατοχικούς ηγέτες. Βέβαια, αυτή η κόντρα έχει να κάνει με τον αγώνα επικράτησης στην περιοχή. Υπενθυμίζεται ότι οι δυο αυτές χώρες στο παρελθόν είχαν στενές σχέσεις, είχαν συμπλεύσει και σε κρίσιμες στιγμές αναφορικά με την Κύπρο. Για παράδειγμα το 1974 με την τουρκική εισβολή, στο θέμα των S-300, αλλά και για τον αγωγό, που θα περνούσε, παρακάμπτοντας την Κύπρο, στην Τουρκία, αλλά δεν έγινε. Τα δεδομένα, βέβαια, αλλάζουν και στο πλαίσιο της ανακατανομής ισχύος αναδεικνύονται νέες συμμαχίες αλλά και αντιπαραθέσεις. Αυτό είναι δεδομένο πλέον και εκείνο που μένει είναι η διαχείριση της στιγμής, αλλά πρωτίστως της μακροπρόθεσμης.
Στο δικό μας… πεδίο, αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαμορφώνεται ένα μπλοκ του πολέμου, που προφανώς εμείς δεν έχουμε θέση. Ούτε και μπορούμε. Η Ένωση, αν και θα μπορούσε, δεν έχει ρόλο και λόγο. Οι Αμερικανοί την σνομπάρουν, ο Πούτιν δεν την υπολογίζει και δοκιμάζει τα αντανακλαστικά της.
Ζούμε σε ένα νέο διεθνές περιβάλλον. Ζούμε την εποχή, που διαμορφώνεται ένας ακραίος αυταρχισμός. Ζούμε στην εποχή του Τραμπ, που δηλώνει πως όποιος δεν είναι μαζί του είναι εχθρός. Όποιος δεν θέλει τη συνέχιση της γενοκτονίας στη Γάζα είναι με την… Χαμάς. Όποιος επικρίνει την ενίσχυση του πολέμου στην Ουκρανία και την εργαλειοποίηση των Ουκρανών είναι, δήθεν, με τον Πούτιν.
Η σωστή πλευρά της ιστορίας αλλάζει, όπως αλλάζει και το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Πρέπει να είμαστε με τους πολέμους, τις γενοκτονίες, εναντίον αληθινών και ψεύτικων εχθρών του Τραμπ και των φίλων του για να είμαστε στη «σωστή πλευρά της ιστορίας»; Όχι βέβαια. Είμαστε, όσο «αφελές» και να ακούγεται με το δίκαιο, τους ανθρώπους και τα δικά μας συμφέροντα κι όχι των τρίτων.
