«Υπενθυμίζω ότι […] είμαστε η μη ισλαμική χώρα που μετέφερε τους περισσότερους κατοίκους της Γάζας στα νοσοκομεία της και ότι είμαστε ένα από τα πρώτα κράτη στον κόσμο σε ό,τι αφορά την παράδοση βοήθειας. Όλα αυτά έγιναν με τους πόρους του ιταλικού λαού, ο οποίος, τις επόμενες ημέρες θα αντιμετωπίσει σημαντική ταλαιπωρία για μια υπόθεση που φοβάμαι ότι δεν έχει μεγάλη σχέση με το παλαιστινιακό, ενώ σχετίζεται άμεσα με τα ιταλικά εσωτερικά θέματα. ‘Αλλωστε, μας το δείχνουν και τα συνδικάτα, διότι περίμενα ότι τουλάχιστον σε ό,τι αφορά ένα θέμα το οποίο θεωρούν τόσο σημαντικό, δεν θα κήρυτταν γενική απεργία την Παρασκευή. Η εκμετάλλευση του Σαββατοκύριακου και η επανάσταση δεν συνδυάζονται».
Η Τζόρτζια Μελόνι, άγγιξε ένα ευαίσθητο ζήτημα, το οποίο όμως δεν θα έπρεπε καθόλου να είναι τέτοιο: την εκμετάλλευση (και) της Γάζας από μια μερίδα ανθρώπων.
Το θέμα δεν είναι το να ισχυρίζεται κανείς ότι κύριος στόχος του είναι να μεταφέρει ανθρωπιστική βοήθεια ενώ δεν είναι και να το κάνει σε σκάφη πολλά από τα οποία αποδεικνύεται ότι ήταν ιδιοκτησία ανθρώπων της Χαμάς. Όπως τότε με το Μαβί Μαρμαρά είχαν χρηματοδοτηθεί από τον Ερντογάν και τη ΜΙΤ.
Δεν είναι επίσης το να αρνείται να παραδώσει τη βοήθεια στην Κύπρο λ.χ., όπως τους προέτρεψαν η Ρώμη, το Βατικανό, η Αθήνα και η Μαδρίτη για να μην γίνει ζημιά σε μια στιγμή κρίσιμη για την ειρηνευτική διαδικασία και τελικά απλώς να κάνει το κέφι του. Αλλωστε η προβολή ήταν πάντα ο στόχος τους.
Δεν είναι καν μερικοί «ακτιβιστές» junkies της δημοσιότητας και κυρίως φαιδροί άνθρωποι, όπως η Γκρέτα Τούνμπεργκ και οι υπόλοιπες περιπτώσεις οι οποίες ανέβαζαν βίντεο να χορεύουν και να ανοίγουν κρασιά εν πλω για τη Γάζα στην οποία λένε ότι γίνεται γενοκτονία και να αυτοηρωοποιούνται με καραγκιοζιλίκια του τύπου «έρχονται τώρα να μας απαγάγουν!» ή και να κάνουν βίντεο, «τώρα έχουμε απαχθεί». Αλλά να κάνουν βίντεο χαλαρά. Ενώ έχουν «απαχθεί».
Όλα αυτά είναι θέμα προς συζήτηση, εάν βέβαια θεωρεί κάποιος ότι είναι χρήσιμο να αναλώνει περισσότερο χρόνο από ότι πρέπει για το είδος των useful idiots οι οποίοι εφαρμόζουν, χωρίς να το αντιλαμβάνονται, την ατζέντα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, του Ερντογάν και όλων των άλλων, όχι στη Γάζα αλλά στη Δύση.
Όλα αυτά είναι θέμα δικό τους. Αν και δυστυχώς, όταν τα κάνουν μαντάρα απαιτούν να τους τα μαζέψει το κράτος που βρίζουν, το υπουργείο Εξωτερικών κ.λπ.
Έχω την αίσθηση ότι και πολύ ασχοληθήκαμε.
Η Μελόνι, άγγιξε μια άλλη ιερή αγελάδα, η οποία κυριάρχησε δια του «προοδευτικού» της μασκαρέματος τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, ψόφησε το 1989 και τώρα πάει να βρυκολακιάσει εκεί δηλαδή όπου δεν βρυκολάκιασε αμέσως μετά το θάνατό της, στην νότια Ευρώπη ειδικά. Εκεί όπου βρίσκει γόνιμο έδαφος σε νοοτροπίες και καταστάσεις νοσηρές και επιζήμιες στην κοινωνία.
Μιλάμε βέβαια για αυτούς οι οποίοι παραλύουν ολόκληρες χώρες με απεργίες «για την Παλαιστίνη», χειροκροτούν όσους καταστρέφουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία (όχι τη δική τους βέβαια) «για την Παλαιστίνη», βρομίζουν τους τοίχους (των άλλων, όχι τους δικούς τους, των αφεντικών τους ή των κομμάτων τους) με σπρέι και συνθήματα ενίοτε ρατσιστικά «για την Παλαιστίνη», παίρνουν το νόμο στα χέρια τους «για την Παλαιστίνη», απειλούν όσους δεν γουστάρουν λόγω της εθνικότητας ή και της θρησκείας τους «για την Παλαιστίνη» (αλλά δηλώνουν Antifa κ.λπ.), αποφασίζουν ποιος δικαιούται να μπαίνει στη χώρα και ποιος όχι (!) «για την Παλαιστίνη», ταλαιπωρούν τους πολίτες όσο μπορούν «για την Παλαιστίνη».Ενώ, στην πραγματικότητα ουδεμία σχέση έχει αυτό που κάνουν… με την Παλαιστίνη.
Γιατί; Μα διότι δεν το κάνουν μόνο «για την Παλαιστίνη». Κάθε φορά έχουν και μια νέα δικαιολογία, για να προκαλούν μπάχαλο, να μην δουλεύουν, να απαιτούν να πληρώνονται από τους φόρους των άλλων, να επιβάλλουν την άποψή τους, να ζουν ως παράσιτα στην πλάτη της κοινωνίας. Αν κάποιος νομίζει πως όλα αυτά μπορούν να δικαιολογηθούν «για την Παλαιστίνη» έστω και ενίοτε, θα πρέπει πραγματικά να ντρέπεται για τον εαυτό του.
Αυτήν την γάγγραινα του δικαιωματισμού και της έλλειψης ορίων στη συμπεριφορά, την ενίοτε βίαιη και καταστροφική για πολλούς άλλους ή και την κοινωνία ολόκληρη, έθιξε η Μελόνι. Η οποία Μελόνι, βέβαια, εξεγείρει τις «ευαισθησίες» ολόκληρης αυτής της φάρας επειδή είναι – λένε – «ακροδεξιά», χωρίς να σκέφτονται ποτέ και ούτε να τους νοιάζει γιατί επιτέλους τους ενοχλούν τόσο ηγέτες δημοκρατικά εκλελεγμένοι την ώρα που οι στυγνότεροι δικτάτορες του πλανήτη περνούν και δεν αγγίζουν τις «ευαισθησίες» τους.
Είτε διότι είναι κοντά τους ιδεολογικά είτε διότι είναι, απλά και μόνο, απέναντι από την ΕΕ και τη Δύση, τις δυτικές αξίες και τη δημοκρατία. Τόσο αρρωστημένα αντιδυτικιστές όσο και οι ίδιοι.
Βεβαίως, έχει ευθύνη και η Μελόνι και όλοι οι άλλοι ηγέτες οι οποίοι αντί να κατεβάσουν την Αστυνομία να τους μπουζουριάσει όταν βιαιοπραγούν και ξεφεύγουν με οποιοδήποτε τρόπο από το πλαίσιο του νόμου, να τους μαζέψει, να απελάσει άμεσα όσους καταχρώνται τη φιλοξενία της χώρας και να στείλει στον ανακριτή όλους τους υπόλοιπους, φοβούνται μήπως και αγγίξουν την «ελευθερία της έκφρασης».
Η οποία έχει να κάνει μ’ αυτούς τόσο όσο… η Παλαιστίνη.
Η Ελλάδα, μια χώρα η οποία κρατείται όμηρος εδώ και δεκαετίες από τη διαφθορά από τη μία και από το απόστημα όλων αυτών από την άλλη είναι ίσως το καλύτερο παράδειγμα για να δει κανείς τι προκαλείται, στο όνομα της ελευθερίας της έκφρασης.
Όταν έχει φτάσει η Πλατεία του Αγνώστου Στρατιώτη να μην διαφέρει και πολύ από την Πλατεία Βικτωρίας με τον καθένα να διεκδικεί το «δικαίωμα» να βρομίζει ένα μέρος ιερό με σπρέι, να στήνει τσαντίρια και να κάνει ένα σωρό άλλα, με το κράτος να φοβάται τα social media και να μην κάνει τη δουλειά του και τον κόσμο να υποφέρει μονίμως από τη δικτατορία μιας μερίδας – άχθους της υπόλοιπης κοινωνίας το μέλλον είναι η δυστοπία.
Και η ευθύνη, πρωτίστως, βαραίνει εκείνους που τα βλέπουν και σιωπούν.
