Σε έναν μεγάλο συμβιβασμό, τόσο μάλιστα όσο ο περί ου ο λόγος, το win – win δεν έρχεται χωρίς το lose – lose.
Το τελευταίο, στην περίπτωση της Χαμάς είναι σίγουρα μεγαλύτερο καθώς η τρομοκρατική οργάνωση, όχι μόνο έχασε τον πόλεμο αλλά, μαζί του έχασε και την όποια συμπάθεια είχε στον έξω κόσμο.
Εξαιρουμένων του Ερντογάν, του Ιράν, των Χούθι και κάποιων άλλων ανάλογων ακραίων, όπως και των useful idiots στη Δύση.
Η υπομονή των Αράβων και της ίδιας της Παλαιστινιακής Αρχής με τους τζιχαντιστές είχε στερέψει προ πολλού και οι τρομοκράτες όσο κι αν πίεσαν, δεν κατάφεραν την απόλυση από τις φυλακές των τρομοκρατών της Νούχμπα, αυτών δηλαδή που διέπραξαν τις φρικαλεότητες της 7ης Οκτωβρίου.
Αναγκάστηκαν δε να συμφωνήσουν – εδώ βέβαια τους δόθηκαν εγγυήσεις από τρίτα μέρη – να απελευθερώσουν όλους τους Ισραηλινούς ομήρους άμεσα, να αποποιηθούν τον όποιο ρόλο στην επόμενη μέρα της Γάζας και να αφοπλιστούν.
Καλός ο… Αλλάχ στον οποίο «θα πήγαιναν» εάν έλεγαν όχι, δυστυχώς όμως και με κανονικούς ανθρώπους μαζί τους που δεν έφταιγαν και σίγουρα καλύτερη όμως η φυσική τους επιβίωση προς το παρόν. Με την ελπίδα πρώτον, να έχουν μια παρουσία και δεύτερον, εάν αφοπλιστούν, να μην υποστούν τις συνέπειες όχι μόνο για την καταστροφή που προκάλεσαν αλλά και για την τυραννία εις βάρος των Παλαιστινίων, όπως βέβαια και για τα αδιανόητα εγκλήματά τους εις βάρος των στελεχών και των υποστηρικτών της Φάταχ, τον Ιούνιο του 2007, όταν κατέλυσαν την όποια μορφή δημοκρατίας υπήρχε και επέβαλαν το παρανοϊκό τους καθεστώς.
Χαλάλι συνεπώς οι «παρθένες» και τα «πιλάφια»
Ενδεικτική είναι η δήλωση «αξιωματούχου κοντά στη Χαμάς» στην εφημερίδα Γεντιότ Αχρονότ ο οποίος είπε πως «η οργάνωση είναι έτοιμη να δείξει μεγάλη ευελιξία στις διαπραγματεύσεις με το Ισραήλ σύμφωνα με το σχέδιο του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ».
Σύμφωνα με την πηγή, η Χαμάς «θα πρέπει να αντιμετωπίσει δύσκολα βήματα του σχεδίου, περιλαμβανομένου του αφοπλισμού και της εξορίας των ηγετών της αλλά, αυτό είναι απαραίτητο για να αποφευχθεί η επανάληψη των συγκρούσεων».
Στον αντίποδα, ενδιαφέρον είναι το ερώτημα τι έχασε ή έστω τι δεν πέτυχε να πάρει το Ισραήλ το οποίο είχε μπει στον πόλεμο με δύο βασικότερους στόχους. Ο πρώτος ήταν να πάρει τους ομήρους. Στην πορεία πολλοί δολοφονήθηκαν αλλά τουλάχιστον, εκτός απροόπτου, οι τελευταίοι 20 ζώντες θα επιστρέψουν και οι σοροί των 28 τελευταίων νεκρών θα επιστραφούν. Ο δεύτερος, ήταν να εξαλειφθεί η απειλή της Χαμάς. Αυτό σε μεγάλο βαθμό επιτεύχθηκε, όμως, όσο δεν υπάρχει χρονοδιάγραμμα, για την ακρίβεια μέχρι να ολοκληρωθεί ο αφοπλισμός της Χαμάς, δεν μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι υπάρχει ασφάλεια για την ειρήνη. Και τότε πάλι…
Επιπρόσθετα υπάρχει και ένα σημείο το οποίο θεωρείται απώλεια, ωστόσο, μόνο για τον Νετανιάχου. Το γεγονός ότι το Ισραήλ αναγκάστηκε να αποδεχθεί την ανάληψη του ελέγχου από τρίτη δύναμη (ΗΠΑ – Άραβες) δεν είναι σίγουρα αυτό που ο Νετανιάχου ήθελε, καθώς στερεί από την Ιερουσαλήμ τον έλεγχο της κατάστασης εντός της Γάζας διανοίγοντας την προοπτική για τη δημιουργία μιας νέας Παλαιστινιακής Αρχής άμεσα εκεί. Το Ισραήλ φοβάται πως η εξέλιξη αυτή θα οδηγήσει στην επανάληψη καταστάσεων του παρελθόντος, εάν ο έλεγχος ξεφύγει εκ νέου.
Όμως, και πάλι, αυτή η Ιερουσαλήμ είναι η του Νετανιάχου και των εταίρων του. Οι πλείστες από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι πρόθυμες να αποδεχθούν όχι μόνο αυτό και πολύ πιο «προχωρημένες» ιδέες, τουλάχιστον για την αντίληψη της σημερινής κυβέρνησης.
Η δε παραμονή του Νετανιάχου αποκλείεται κατηγορηματικά από τη συντριπτική μερίδα των πολιτικών δυνάμεων αλλά και του λαού, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Και ήταν πολλές. Η τελευταία από αυτές προ μερικών ημερών έδειξε πως το 45% των ερωτηθέντων θεωρούσε ότι ο ισραηλινός Πρωθυπουργός πρέπει να παραιτηθεί με ή χωρίς συμφωνία ενώ ένα άλλο 17% δήλωνε πως θα πρέπει να φύγει αμέσως μετά από μία συμφωνία.
Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης από την αριστερά μέχρι και τη δεξιά του Ναφτάλι Μπένετ, του πιθανότερου διαδόχου του Νετανιάχου, ξεκαθαρίζουν ότι δεν αποδέχονται την παραμονή της κυβέρνησης. Η μείζονα αντιπολίτευση προσφέρει προσωρινό δίχτυ προστασίας στον Νετανιάχου για να μην τεθεί σε κίνδυνο η συμφωνία, το είχε άλλωστε υποσχεθεί, ωστόσο, όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης συμφώνησαν σε κοινή τους συνάντηση προχθλες, ότι θα εντείνουν τις ενέργειές τους για ανατροπή της κυβέρνησης και μάλιστα από την παρούσα χειμερινή περίοδο της Κνέσετ.
Ο Νετανιάχου θα μείνει στην Ιστορία ως ο μακροβιότερος αλλά και ο πλέον αμφιλεγόμενος ηγέτης στην ιστορία του Ισραήλ. Όσο δεξιότερα κινείται κανείς, ακόμα και στην κεντροδεξιά, ο Πρωθυπουργός του Ισραήλ θεωρείται ότι κέρδισε τον Πόλεμο και αυστηρά ομιλούντες η θέση αυτή είναι σωστή με τη ζημιά που προκάλεσε στη Χαμάς, τη Χεζμπολάχ, το Ιράν και όχι μόνο.
Όσο πιο ψύχραιμα το βλέπει κανείς όμως, αντιλαμβάνεται πως οι στρατιωτικοί στόχοι δεν έφτασαν στην ολοκλήρωσή τους, κι αυτό σημαίνει πως δεν μπορεί κανείς να μιλά για ασφάλεια μακροπρόθεσμα. Οι μεγάλες απώλειες των Παλαιστινίων – μιλάμε για τους αμάχους βέβαια διότι οι της Χαμάς ήταν κέρδος για όλους όχι απώλεια και κακώς συνυπολογίζονται με τους αμάχους – όσες και εάν αποδειχθούν τελικά, θα είναι ένα τεράστιο εμπόδιο για το όποιο ειρηνικό μέλλον.
Η δε εκτίμηση στο Ισραήλ, είναι πως η ζημιά στην εξωτερική εικόνα της χώρας, αν και χρειάζεται καιρό και μεγάλη προσπάθεια για να διορθωθεί, θα καταγράψει τεράστια βελτίωση αλλά μετά την αποχώρηση του Νετανιάχου από την εξουσία.
Πολύ ενωρίτερα από ότι ο κόσμος πιστεύει όπως, ίσως η πιο εξέχουσα εν ζωή πολιτική φυσιογνωμία της περιόδου αλλά και των ίδιων των συμφωνιών του Όσλο μου έλεγε χθες σε μια συνέντευξη για τα αθηναϊκά ΝΕΑ του Σαββάτου, επιμένοντας μάλιστα ότι τα περί παρέλευσης μιας γενιάς για την όποια συμφιλίωση τα λένε εκείνοι που δεν θέλουν την ειρήνη.
Το μόνο βέβαιο είναι πως μετά από δύο χρόνια πολέμου, η ευφορία που φυσικά καταγράφεται, είναι η μεγαλύτερη που οι πλείστοι από εμάς έχουν δει ποτέ, για μια ειρήνη η οποία δεν ήρθε, ούτε και κάποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι θα έρθει τελικά.
Τόση είναι η εξάντληση όλων σ’ αυτή την περιοχή την ταραγμένη περιοχή.
