Από τη μια, αν πάρει έγκριση σήμερα ο Ερσίν Τατάρ για να συνεχίσει να εκπροσωπεί τους Τουρκοκυπρίους, υπεύθυνος για το Κυπριακό, η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. Θα είναι προφανώς το τέλος της όποιας πιθανότητας για μια συμφωνημένη διευθέτηση. Η επισφράγιση της πολιτικής του για λύση δύο κρατών θα πάρει μορφή χιονοστιβάδας και δεν θα μείνει κανένα περιθώριο ούτε καν για χρησιμοποιούν οι Ελληνοκύπριοι πολιτικοί (για να βολεύονται) την κατ΄ επίφαση επανένωση. Φυσικά, αυτός ξέρουμε ποιος είναι και τι προσπαθεί να κάνει. Το δηλώνει και μόνος του ότι είναι «περήφανος που είναι ο άνθρωπος της Τουρκίας».
Από την άλλη, αν αναλάβει ο αντίπαλός του, Τουφάν Ερχιουρμάν, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να αρχίσουν ξανά οι διαπραγματεύσεις. Κι αυτό είναι ελπιδοφόρο από μόνο του. Το ερώτημα είναι αν θέλει και αν μπορεί αυτός να διαφωνήσει με την Τουρκία η οποία επιμένει πως η πολιτική της στράφηκε πλέον στη λύση δύο κρατών, ή αν θα διαπραγματευθεί στη βάση των δύο κρατών, ίσως με διαφορετική ορολογία για να κρατήσει τα προσχήματα. Κάτι που ήδη κάνει στην εκστρατεία του, προσπαθώντας να πείσει και την Τουρκία και τους έποικους ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα από τον Τατάρ την όποια πολιτική έρθει από την Άγκυρα.
Αυτή είναι η ουσία, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς. Αλλιώς, μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε παραμύθια μεταξύ μας, γνωρίζοντας ότι οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί που πραγματικά πιστεύουν και αγωνίζονται για μια ελεύθερη, γνήσια ενωμένη και ανεξάρτητη Κύπρο, είναι μετρημένοι στα δάκτυλα και περιθωριοποιημένοι.
Αυτό που θα έπρεπε να απασχολεί Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους είναι κατά πόσο με τον Ερχιουρμάν στην ηγεσία, ακόμα και με επιστροφή στο τραπέζι των συνομιλιών, υπάρχει πιθανότητα να φτάσουμε σε μια λύση, όταν η Τουρκία δεν αλλάζει την πολιτική της για λύση δύο κρατών και όταν δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από τις εντολές της ούτε ο Ταλάτ, ούτε ο Ακιντζί. Όπως δεν ξέφυγε ούτε ο παντοδύναμος Ραούφ Ντενκτάς όταν η Άγκυρα αποφάσισε ότι την εξυπηρετούσε η λύση Ανάν κι αυτός δεν προσαρμόστηκε.
Ο Ερχιουρμάν, λοιπόν, σήμερα δεν κρίνεται από όσα λέει περί ομοσπονδιακής διευθέτησης (παρότι όταν αρχίσει να εξηγεί τι εννοεί ανακαλύπτεις εύκολα τη λύση δύο κρατών χωρίς να κατονομάζονται έτσι), αλλά από τη διάθεση και τη δύναμή του να διαφοροποιηθεί και εν ανάγκη να συγκρουστεί με την Άγκυρα.
Δεν υπάρχει τέτοιο ενδεχόμενο. Επομένως, η όποια προσδοκία για επιστροφή στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, να μην έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι θα αφορά τη λύση του Κυπριακού. Θα αφορά μόνο τη βελτίωση του κλίματος, που σήμερα δεν είναι καλό εξαιτίας του Τατάρ, και ιδίως, την προσπάθεια να φανεί διαλλακτική η τουρκική πλευρά για να κερδίσει αποδοχή (και πολιτική αναβάθμιση) από διεθνείς παίκτες. Άλλωστε, στην εκστρατεία του κατηγορούσε τον Τατάρ ότι στα πέντε χρόνια του δεν έκανε συνομιλίες με αποτέλεσμα να απομονώνονται οι Τουρκοκύπριοι και να «φαίνεται διαλλακτικός» ο Χριστοδουλίδης.
«Η διεθνής κοινότητα θα ακούσει τη φωνή του τουρκοκυπριακού λαού», έλεγε στις συγκεντρώσεις του. Και επί της ουσίας, περιέγραφε μια λύση που ονόμαζε «χαλαρή ομοσπονδία», όπου τα δύο ιδρυτικά κρατίδια θα έχουν απόλυτη αυτονομία, κάποια στιγμή που ζορίστηκε κιόλας είπε: «Δεν μιλώ για ομοσπονδία. Μιλώ για ισότητα». Και, εννοείται, επανέλαβε πολλές φορές ότι «η Τουρκία είναι και παραμένει εγγυήτρια δύναμη», «η Τουρκική Δημοκρατία είναι εγγυητής ολόκληρου του νησιού». Ούτε μετά τη λύση: «Δεν θα εγκαταλειφθούν οι αποτελεσματικές και δραστικές εγγυήσεις της Τουρκίας σε περίπτωση πιθανής λύσης του Κυπριακού». Διαβεβαίωνε, ψηφοφόρους και Άγκυρα, ότι θα διαπραγματευτεί σε συνεννόηση με την Τουρκία, όπως έκαναν και οι προκάτοχοί του, όπως υπενθύμιζε.
Ας αποφασίσουμε κι εμείς, λοιπόν, πριν αρχίσουμε ξανά να πανηγυρίζουμε, και πριν κάνουμε το Κυπριακό υπόθεση ενός προσώπου, όπως κάναμε με τον Ταλάτ και με τον Ακιντζί, τι ακριβώς θέλουμε. Θέλουμε πραγματικά απελευθέρωση και απαλλαγή από την Τουρκία; Ή θα συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας; Έχει συνέπειες και η σιωπή μας, αλλά και η «αγιοποίηση» που κάνουμε όποτε ένας Τ/κ πολιτικός μας φαίνεται πιο καλός από τον κακό Τ/κ πολιτικό. Οι συνέπειες είναι πια ορατές επί του εδάφους, μην κάνουμε πως δεν τις βλέπουμε.
