Αυτή η ιστορία με τον μνημείο στο Ευρωκοινοβούλιο για τα θύματα της τουρκικής εισβολής, έχει και μια πτυχή που δείχνει και τους χειρισμούς που κάνει στο Κυπριακό η πολιτική ηγεσία του τόπου.

Αυτός που ανέλαβε την ευθύνη εκ μέρους των Ελληνοκυπρίων -αυτών που έτρεξαν να σαμποτάρουν αυτή την εξέλιξη- να ζητήσει όπως το μνημείο να αφορά και τους Τουρκοκύπριους είναι ο ευρωβουλευτής Γιώργος Γεωργίου εκ μέρους του ΑΚΕΛ. Έστειλε επιστολή στην Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα, και της ζητά να αναγνωρίσει «την αναγκαιότητα ανέγερσης ενός κοινού μνημείου εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στη μνήμη των αγνοουμένων και των θυμάτων όλων των κοινοτήτων της Κύπρου για την περίοδο 1963-1974».

Η επιστολή του δημοσιοποιήθηκε στις 29 Οκτωβρίου και προφανώς δημοσιοποιήθηκε αμέσως μόλις εστάλη. Η ψηφοφορία στο ευρωκοινοβούλιο που πήρε την απόφαση με ποσοστό 71%, έγινε στις 22 Οκτωβρίου. Ο κ. Γεωργίου ψήφισε θετικά. Ναι, υπερψήφισε εγκρίνοντας και ο ίδιος την απόφαση, μαζί και η πολιτική του ομάδα.

Στη γραπτή αιτιολόγηση της ψήφου του (δικαιούνται να το κάνουν οι ευρωβουλευτές), που δεν γνωρίζουμε πότε κατατέθηκε, αναφέρει ότι «η διαδικασία δεν επέτρεπε  οποιαδήποτε αλλαγή στο λεκτικό που προτάθηκε» και αν υπήρχε δυνατότητα «θα είχαμε προτείνει ένα λεκτικό πιο ολοκληρωμένο».

Ακολούθησαν, όμως, αντιδράσεις στην Κύπρο. Πρώτα από τον Ερχιουρμάν, μετά από τον Κιζίλγιουρεκ, την Ερατώ και άλλους σοφούς της σουρεαλιστικής σχολής. Και από ότι φαίνεται το ξανασκέφτηκαν στο ΑΚΕΛ. Ένεκα εκλογών, φυσικά! Έτσι στις 29 Οκτωβρίου έγινε η επιστολή προς την Ρομπέρτα Μέτσολα, με πολύ πιο επιθετικό ύφος από την αιτιολόγηση της θετικής ψήφου, και την ίδια μέρα έκανε ανάλογες δηλώσεις και ο Στέφανος Στεφάνου.

Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του γιατί έγινε όλη αυτή η φασαρία, που στην πραγματικότητα δεν είναι υπέρ των Τ/κ αλλά είναι σίγουρα εναντίον των Ε/κ. Ιδίως επειδή η απόφαση δεν αναφέρεται στους Ε/κ αγνοούμενους. Είναι σαφής η απόφαση: Μνημείο αφιερωμένο στα θύματα της τουρκικής εισβολής του 1974 στη Δημοκρατία της Κύπρου, συμπεριλαμβανομένων των αγνοουμένων. Κάλλιστα κατά την εξέλιξη της διαδικασίας έγκρισης (διότι η απόφαση δεν είναι τελεσίδικη, είναι μόνο ένα κάλεσμα για να εξεταστεί η διάθεση πόρων χρηματοδότησης της ανέγερσης μνημείου, που στο τέλος και με τόσες αντιδράσεις μπορεί να μην πραγματοποιηθεί ποτέ) θα μπορούσε ακόμα και παρασκηνιακά να εργαστούν για να είναι πιο ορατό ότι το μνημείο αφορά όλα τα θύματα και τους αγνοούμενους της τουρκικής εισβολής, ανεξαρτήτως καταγωγής. Παρότι, επαναλαμβάνω, η απόφαση είναι σαφέστατη και μιλά γενικά για τα θύματα της τουρκικής εισβολής.

Οι Τουρκοκύπριοι που αντιδρούν ξέρουμε ότι αντιδρούν επειδή δεν δέχονται ότι υπήρξε τουρκική εισβολή. Οι αντιδράσεις Ελληνοκυπρίων απλώς ενισχύουν αυτή την παραπλανητική και τουρκική πλευρά της ιστορίας. Ή να πιστέψουμε ότι στην πραγματικότητα ούτε αυτοί δέχονται ότι στην Κύπρο έγινε τουρκική εισβολή;