Δεν υπάρχουν προφήτες, το γνωρίζουμε. Ωστόσο η νίκη του Ζοράν Μαμντάνι στη Νέα Υόρκη, δεν μπορεί να μην αντιμετωπίζεται ως μια ρωγμή στο σημερινό τραμπικό αλαζονικό καθεστώς. Σε μια Αμερική και γενικά σε ένα κόσμο όπου πλέον έχει επικρατήσει η μισαλλοδοξία, ο φόβος για τον άλλο, ο φόβος για το διαφορετικό, η επικράτηση του Μαμντάνι γεννά ελπίδα. Οι πολίτες έβγαλαν τη γλώσσα στον Τραμπ, ο οποίος απειλεί θεούς και δαίμονες. Και δεν είναι ένα απλό τοπικό γεγονός που δεν μας αφορά.
«Αυτή η νίκη, γράφει ο Νικόλας Σεβαστάκης στη Lifo, πρέπει να αξιολογηθεί και ως ένα γεγονός ηθικής ανατροπής. Γιατί; Επειδή συμβαίνει μέσα στην αποχαλίνωση της «εποχής των αρπακτικών», ανοίγοντας χώρο φιλοξενίας για αξίες και αρχές που έχουν βρεθεί σε άμυνα: την καλοσύνη, την υπεράσπιση των αδύναμων, την αλληλεγγύη και όχι τον ανταγωνισμό μεταξύ κοινοτήτων. Ιδίως όμως έδωσε μια νέα έμφαση στο κοινωνικό ζήτημα, παρεμβαίνοντας και στην αξιολόγηση του τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή».
Ήδη κυκλοφορούν εξώφυλλα που τον παρουσιάζουν περικυκλωμένο με σφυροδρέπανα, προβάλλεται έντονα η μουσουλμανική του ταυτότητα, επιστρατεύτηκε η προσωπική του ζωή, μηδενίζονται οι υποσχέσεις που έχει δώσει, ο Τραμπ απειλεί να κόψει κονδύλια για την πόλη, προειδοποίησε τους Εβραίους πως είναι ηλίθιοι αν ψηφίσουν τον Μαμντάνι. Αψήφησαν όμως τις απειλές. Ενδεχομένως όχι γιατί πιστεύουν πως ο νέος δήμαρχος θα μπορέσει να εκπληρώσει τις υποσχέσεις τους, αλλά γιατί θέλησαν να πουν «ως εδώ με όλο αυτό το μίσος κατά των πάντων».
Γιατί μας ενδιαφέρει; Το εξηγεί ο Σεβαστάκης; «Μας ενδιαφέρει η αλλαγή στην κατεύθυνση των πραγμάτων και των δημόσιων ιδεών. Διότι ο λόγος, τα σύμβολα και η παρουσία του Μαμντάνι αντιστρατεύονται την ιδεολογία της ταξικής υπεροχής, την αγνόηση των φτωχών, τον καπιταλιστικό μηδενισμό, την αυταρχική και οχυρωμένη ζωή όσων δεν βλέπουν έξω από τον ασφαλή και ευνοημένο τους περίγυρο…
…Ο κόσμος που ψήφισε τον Μαμντάνι για δήμαρχο δεν είπε απλώς «ναι» σε μια μάχη κατά της ακριβής ζωής ή σε έναν αγώνα ορατότητας και δικαιοσύνης για τη μία ή άλλη κοινότητα. Έδειξε πως τον αγγίζει μια ανθρώπινη κλίμακα ζωής όπου δεν θυσιάζονται όλα στο real estate, στον γιγαντισμό των εταιρειών και στις ιδεολογίες των «εκλεκτών και ξεχωριστών» (που στη συντριπτική τους πλειονότητα είναι κληρονόμοι και πολλαπλώς ευεργετημένοι από τη γέννησή τους). Μπορεί κανείς να παραβλέψει αυτό το γεγονός; Να παραγνωρίσει ότι στην καρδιά της μεγάλης οικονομικής μητρόπολης, εκατομμύρια κινητοποιήθηκαν για να δηλώσουν ότι το μέλλον τους δεν είναι ο τραμπισμός ούτε ένα ολιγαρχικό κονσόρτσιουμ, ότι προτιμούν έναν άνθρωπο που μιλά στο όνομα ενός εγκάρδιου δημοκρατικού σοσιαλισμού;»
