Τον έβγαλαν Πρόεδρο δύο φορές, για να επαναφέρει το σχέδιο Ανάν. Τον βάφτισαν «πρόεδρο λύσης», όπως έκαναν και με τον Χριστόφια, τον Κληρίδη, τον Βασιλείου. Στάθηκαν δίπλα του, περίπαιξαν τον κοσμάκη, τους φίλους, τους συγγενείς τους, τον εαυτό τους. Απέκρυψαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την όποια απατεωνιά είχαν υπόψη τους και τον έβαλαν μπροστά για να λύσει το Κυπριακό όπως όπως. Είτε με τον Έρογλου είτε με τον οποιονδήποτε, δεν τους ενδιέφερε στην αρχή. Πανηγύρισαν, μάλιστα, για το κοινό ανακοινωθέν του 2014, κατέβαιναν και στους δρόμους (μεταξύ τους) και απαιτούσαν να ανοίξουμε την πόρτα στη «λύση» που έφτανε. Έγιναν η κουστωδία του όταν το 2015 έπινε ζιβανίες με τον Ακιντζί και πήγαν ακόμα και στην Ελβετία για να ζητήσουν «λύση τώρα» και να στηρίξουν τη διαδικασία του Αναστασιάδη και του Άιντα.
Μόνο μετά το Κραν Μοντανά άρχισε η αποκλήρωση του ασώτου υιού, αν και πεντέξι μήνες μετά, τον ξαναψήφισαν, για να μας φορτώσουν έναν διαπλεκόμενο, που διόρισε τον Χρήστο Στυλιανίδη Ευρωπαίο Επίτροπο και είχε σύμβουλο τον Μακάριο Δρουσιώτη, τον Νιαζί Κιζίλγιουρεκ και πολλούς άλλους άτυπους, με τους οποίους τρωγόπινε και τσούγκριζε ποτήρια στην υγεία της «λύσης» και του σχεδίου Ανάν. Ύστερα θυμήθηκαν ότι είναι διεφθαρμένος, ακόμα και αυτοί που μπαινόβγαιναν στο Προεδρικό και παρακολουθούσαν τι συνέβαινε με τα χρυσά διαβατήρια. Ακόμα και αυτοί που ήξεραν πολύ καλά ποιος είναι ο Νίκος Αναστασιάδης, αλλά έπαιξαν πελλόν αναγνωρίζοντας την πολιτική του ικανότητα να ολοκληρώσει τη διαδικασία.
Συνειδητοποίησαν -γράφουν- πως «η διαφθορά του δεν είχε όρια και πως είχε θυσιάσει τη λύση για να επαναδιεκδικήσει την προεδρία το 2018». Δηλαδή, για πέντε και πλέον χρόνια, γνώριζαν ότι ήταν διεφθαρμένος «με όρια» και τηρούσαν ομερτά -σαν τις φατρίες- για να τελειώσει τη δουλειά, να λύσει το Κυπριακό μέσω μιας ονειρεμένης Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δεξιοί, αριστεροί, διπλωμάτες, ακόμα και ανώνυμοι της λεγόμενης «κοινωνίας των πολιτών», αποτέλεσαν το διαχρονικό του επιτελείο, αλλά σήμερα ζητούν τα ρέστα γιατί ο Στυλιανίδης εμπιστευόταν περισσότερο τον Τσαβούσογλου.
Ποιος; Ο Στυλιανίδης. Ο κυβερνητικός Εκπρόσωπος του Αναστασιάδη, ο κολλητός του, ο συναγωνιστής του στον… εκσυγχρονιστικό αγώνα του σχεδίου Ανάν. Ο Ευρωπαίος Επίτροπος που έβλεπε τις αναφορές της Κομισιόν για τη διαφθορά στην Κύπρο και δεν έβγαζε άχνα για να μην σαμποτάρει τη διαδικασία του Κυπριακού, να μην ενοχλήσει τα άστρα του Άιντα και τη θέληση του Ακιντζί, να μην παρέμβει στον δρόμο που άνοιξαν ο Αναστασιάδης με τον Έρογλου, παίρνοντας σκυτάλη από τους Χριστόφια και Ταλάτ. Τι αθλιότητα.
Ποιο νόημα έχουν όλα αυτά; Να τονιστεί πως όσοι κάνουν σήμερα τους έκπληκτους για το μέγεθος της διαφθοράς του τέως Προέδρου, έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για όσα έγιναν επί της δεκαετίας του στην Κύπρο, για τη διαπλοκή, τα κουρέματα, τα διαβατήρια, τις «επενδύσεις» που μας άλλαξαν τα φώτα. Έχουν, επίσης, τεράστιο μερίδιο ευθύνης για το ότι το Κυπριακό έφτασε εδώ που έφτασε: Διότι έδωσαν λευκή επιταγή σε έναν διεφθαρμένο κατά τους ίδιους, αφού ακολουθούσε τροχιά επίλυσης του Κυπριακού. Διότι γνώριζαν -και ο Στυλιανίδης και ο Δρουσιώτης και όλη εκείνη η παρέα της πρεσβείας και του σχεδίου Ανάν- πως ήταν διεφθαρμένος, αλλά έβαλαν τις εμμονές, τους ρεβανσισμούς και τις ιδεοληψίες τους πάνω από τον τόπο. Μα τους φταίνε όσοι γράφουν, εδώ και δεκαετίες, όσων άσπρισαν τα μαλλιά τους προσπαθώντας να γράψουν το αυτονόητο, δηλαδή ότι η ΔΔΟ θα οδηγούσε σε λύση δύο κρατών. Τους φταίνε όλοι οι άλλοι γιατί οι ίδιοι επένδυσαν στον Αναστασιάδη και έφεραν τον τόπο προ τετελεσμένων, σε όλα τα επίπεδα. Και δεν ντρέπονται.
