Εξαιρετική επισήμανση από τον κ. Μίλτο Λειβαδίτη, ομότιμο καθηγητή Κοινωνικής Ψυχιατρικής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο της Θράκης στην Αλεξανδρούπολη, τον περασμένο Αύγουστο στο Facebook*:
«Διαβάζω τον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης που εκδίδει ανά έτος ο ΟΗΕ και αφορά σε τομείς υγείας, εκπαίδευσης, εισοδήματος των πολιτών. Η Ελλάδα κατατάσσεται στην κατηγορία αναπτυγμένες χώρες με υψηλό εισόδημα πολιτών (34η ανάμεσα σε 190 κράτη) και αρκετή πρόοδο κατά την τελευταία δεκαετία, όχι πάντως, όπως είναι αναμενόμενο, τόσο ταχεία όσο άλλα κράτη της ίδιας κατηγορίας όπως π.χ. η Κύπρος και η Πορτογαλία.
Γενικότερα: Τα πλείστα κράτη του κόσμου, πλούσια και φτωχά, παρουσιάζουν πρόοδο κατά την τελευταία δεκαετία. Δυστυχώς, στις λίγες εξαιρέσεις ανήκουν η Κούβα και η Βενεζουέλα (περί και πολύ πάνω από την 100η θέση αντίστοιχα) και διαρκή επιδείνωση της κατάστασης τους».
(*) Από τα πολλά «μαργαριτάρια» που μου χαρίζει το Facebook. Αρκεί να κάνεις τις κατάλληλες επιλογές φίλων. Με μια μικρή έρευνα για εκείνους που δεν ξέρεις. Ευτυχώς, το Διαδίκτυο, όταν το χρησιμοποιείς σωστά, είναι θησαυρός.
Ανάρτηση της Ημέρας, από τον Δημήτρη Ελέα,συγγραφέα, ανεξάρτητο ερευνητή και πολιτικό ακτιβιστή, γεννημένος το 1973 στην Αθήνα, με γερό «πέρασμα» δεκαπέντε χρόνων στο Λονδίνο. Απόσπασμα από κείμενό του στο The Books Journal – από τα καλύτερα site στην Ελλάδα, για το βιβλίο:
«Ο πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής στο σκάκι, Γκάρι Κασπάροφ, με επιστολή του στη “Wall Street Journal”, υποστηρίζει ότι η δυναμική προσέγγιση του Ντόναλντ Τραμπ στη Μέση Ανατολή, ιδιαίτερα ο χειρισμός της πρόσφατης κρίσης, προσφέρει ένα πολύτιμο μάθημα για τη Δύση στην αντιμετώπιση του Βλαντίμιρ Πούτιν. “Ο πρόεδρος Τραμπ μπορεί να είναι νταής”, γράφει ο Κασπάροφ, “αλλά στην περιοχή όπου η ισχύς φέρνει δίκιο, ήταν ο νταής που χρειαζόμασταν”. Το μήνυμά του είναι σαφές: Ο Τραμπ δεν πρέπει να εγκαταλείψει το “κόλπο του ισχυρού άνδρα”, αλλά μάλλον να το εφαρμόσει στο μεγαλύτερο και πιο θανατηφόρο παιχνίδι, τη συνεχιζόμενη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.»
Από αυτά που όλο διώχνω από τα social media και όλο μου ξανάρχονται: Εκείνος ο Ιάπωνας κορμάρας που προσπαθεί να με πείσει να κάνω Τάι Τσι, ό,τι διάολο και να ’ναι αυτό, για να γίνω και εγώ ένας ωραιοπαθής παπάρας σαν κι αυτόν! (ΥΓ, συγγνώμη για τη … γλώσσα μου, αλλά μου έχει γίνει εφιάλτης. Όπως ο άλλος που κάνει γυμναστική με μια καρέκλα…)
Το πιο τοξικό, όμως, από όλα τα σόσιαλ μίντια, για μένα, είναι το Χ-Twitter. Λίγοι κατέχουν την τέχνη του λιτού και περιορισμένου λόγου. Οι περισσότεροι γράφουν «σεντόνια» και στάζουν δηλητήριο.
Όπως έλεγε, σε τέτοιες περιπτώσεις ο Τζος Μπίλινγκς (1818-1885), Αμερικανός κωμικός, από τους πιο καλλιεργημένους ανθρώπους, «η σιωπή είναι το πλέον ακαταμάχητο επιχείρημα».
Υστερόγραφο: Διεφθαρμένοι και απορριπτικοί έβαλαν τώρα στο στόχαστρο τον Χρήστο Στυλιανίδη. Που παρά τις παραινέσεις του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να μείνει εδώ στην Ελλάδα, μονότονα του απαντά «Πρόεδρε από την αρχή σου το είπα: Είμαι παιδί της Πράσινης Γραμμής εγώ. Εκεί θα επιστρέψω».
Ιστορικό: Η γνωστή ατάκα του αείμνηστου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου (του Γέρου) στη Βουλή των Ελλήνων, όταν κάποιος του ανέφερε κάτι που κάποιος είπε για αυτόν. Ποιος το είπε, τον ρώτησε και εκείνος του ανέφερε το όνομα. «Ε, τότε δεν έχει σημασία», απάντησε ο ευφυής Γέρος.
ΥΓ: Πώς μου ’ρθε αυτό, δεν ξέρω.
